Miłość wszystko zwycięża i my ulegamy miłości.Przedstaw różne ujęcia motywu miłości w utworach pochodzących z różnych epok.
Miłość w życiu ludzkim ma podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju jednostki i społeczeństwa, ponieważ jednostka, która nie kocha, ani nie jest kochana, czuje się pusta, bezwartościowa... Wspaniała polska poetka Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, "specjalistka" od spraw sercowych, pisała, że tak jak człowiek nie może żyć bez powietrza, tak też nie może on żyć bez miłości. Ale czym jest miłość ? Dla jednych jest to uczucie, którym pragną się dzielić z drugą osobą, chcą dzielić z nią swoje radości, obawy... W Liście pierwszym do Koryntian 13:4-8 znajdujemy natchnioną przez Boga szczegółową definicję miłości: „Miłość jest wielkoduszna i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna ,nie chełpi się i nie nadyma ,nie zachowuje się nieprzyzwoicie ,nie upatruje własnych korzyści ,nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywdy. Nie raduje się z niesprawiedliwości ,ale raduje się prawdą. Wszystko znosi ,wszystkiemu wierzy ,wszystkiego się spodziewa wszystko przetrzymuje. Miłość nigdy nie zawodzi.”
Jak wiadomo miłość od początku istnienia sztuki jest inspiracją dla twórców, od malarstwa po literaturę. Dla artystów uczucie to nie tylko skomplikowany stan emocjonalny lecz coś co potrafi kierować i unicestwiać bohatera, popychać go do działań niewytłumaczalnych, daje mu moc i siłę. Autor wystawia bohatera na próbę, on jest łącznikiem pomiędzy światem imaginacji, uczuć, wyobraźni autora, a światem odbiorcy - światem realnym, światem doznań.
Każda miłość jest piękna i potrzebna człowiekowi. Każda wymaga poświęceń i wyrzeczeń, przynosi szczęście, radość i czasami niesie ze sobą ból i cierpienie. Każda epoka poświęca miłości mniej lub więcej uwagi. Romantyzm stworzył całą teorię miłości, jako uczucia, które ma wymiar kosmiczny; rozrasta się, od miłości umysłowej - miłości do kobiety - poprzez więź uczuciową z bliźnimi, aż w sferę nieskończoności, szczyt osiągając w miłości do Boga i ojczyzny.
Tak więc obserwując różne postawy bohaterów oraz ich losy, wyraźnie widać, ze „miłość nie jedno ma imię”. "Miłość nie jest nigdy taka sama. Jest zawsze oryginalna i zmienia się stale zależnie od charakteru i indywidualnych cech osoby, którą kochamy" -Johann Peter Eckermann;
Na tysiącach stron opisują twórcy miłość dwojga ludzi: mężczyzny i kobiety. Jednak jej oblicza są bardzo różne.
1.miłość przepiękna
"Jedno jest tylko w życiu szczęście: kochać i być kochanym" - George Sand;
W literaturze średniowiecza czytamy o pięknej, czystej miłości mężczyzny do kobiety. Jest ona tematem legendy celtyckiej "Tristan i Izolda". To silne, głębokie uczucie mogło stawić czoło wszelkim przeciwnościom losu oraz cierpieniu. Owa miłość posiadała ponadto moc magiczną, ponieważ zrodziła się po wypiciu cudownego napoju miłosnego. Kochankowie spotykają się potajemnie, chwytają się każdego sposobu, aby być choć przez chwilę razem, bo nie mogą żyć ani umrzeć bez siebie. Uczucie, którym darzą się Tristan i Izolda, jest miłością czystą, która zatriumfowała po ich śmierci: Głóg wyrastający z grobu symbolizuje nierozerwalną więź łączącą kochanków i potęgę miłości, która jest wieczna. Tak jak powiedział Wergiliusz "Miłość zwycięża wszystko "
Renesansowymi przedstawicielami uczucia towarzyszącego człowiekowi od zarania dziejów są Romeo i Julia; najsłynniejsi kochankowie literatury. Są tytułowymi bohaterami tragedii Szekspira, która prawi o czystej, pięknej miłości. Pochodzą z dwóch nienawidzących się rodów, Romeo z Montekich, a Julia z Capuletich. Owe zwaśnione rody nie akceptują miłości swoich dzieci. Skutkiem fatalnej pomyłki
Romeo i Julia popełniają samobójstwo gdyż, podobnie jak Tristan i Izolda, nie umieliby żyć bez siebie. Dopiero ich tragiczna śmierć połączyła zwaśnione rody.
2. miłość niespełniona i nieszczęśliwa
Miłość obustronna, szczęśliwa to z pewnością uczucie wspaniałe, to marzenie niemal każdego człowieka. Jednak nie zawsze jest ona wzajemna, a wówczas stać się może prawdziwą tragedią.
Przykładem nieszczęśliwego kochanka jest Werter. Miłość stanowi dla niego sens życia. Uczucie to jest dla bohatera uczuciem-chorobą. Wie, że jego wybranka Lotta jest już zaręczona. Werter cicho sprzeciwia się panującym stosunkom społecznym, nie może zaspokoić swoich pragnień oraz spełnić miłości. W liście z 30 sierpnia 1772 pisał: „nie znam już innej modlitwy jak do niej. W wyobraźni mej nie zjawia się żadna inna postać prócz niej i wszystko wokoło widzę tylko w związku z nią”. W końcu bohater nie wytrzymuje i z rozpaczy strzela sobie w skroń... umiera.
Zupełnie inna miłość pojawia się w "Granicy" Zofii Nałkowskiej. Mamy tu doczynienia z romansem Zenona i Justyny, którego główny bohater nie umiał lub nie chciał zakończyć w chwili zrealizowania swoich planów życiowych (np. szczęśliwe, uwieńczone narodzinami syna, małżeństwo). Relacje pomiędzy bohaterami nie są wynikiem ich prawdziwych uczuć, lecz tylko wzajemnych wyobrażeń na swój temat, słabości charakteru oraz zaspokojenia namiętności Zenona. Dla bohatera chwila miłosnego zapomnienia była nic nie znaczącym epizodem. Jednak Justyna pokochała Zenona, darzyła go mocnym, lecz nieodwzajemnionym uczuciem, wierzyła, ze któregoś dnia jej los się odmieni i wrócą radosne, wspólne dni.
3. miłość tragiczna
Przykładem miłości tragicznej jest wiersz J. Słowackiego pt. Rozłączenie. Jak sama nazwa wskazuje jest to przykład miłości tragicznej wynikającej z rozłączenia. Wiersz został przesycony smutkiem, tęsknotą za bliską osobą. Prawdopodobnie jest on odzwierciedleniem uczuć poety do matki. Słowacki pokazuje w tym wierszu harmonijnie współistniejące elementy przyrody: niebo, jeziora, dzikie góry i skały. Całość tę pokazuje w różnych porach dnia i podczas różnej pogody starając się tym sposobem przekazać przedmiot zachwytu oddalonej o setki kilometrów matce. Odległość nie jest w stanie zmniejszyć uczucia, a w ręcz przeciwnie, powoduje tęsknotę i nie pozwala zapomnieć. Każda strofa przesycona jest bólem spowodowanym rozłąką i brakiem nadziei na spotkanie. Ale chodź rozłączeni jedno o drugim pamięta.
Miłość tragiczną przeżywa również Werter. Określa on miłość romantyczną jako ideał tegoż uczucia; jednak jej odrzucenie powoduje, że przeobraża się ona w wielkie cierpienie, gdyż jest ona jedyną treścią życia bohatera. Głębokie niespełnione uczucie doprowadziło bohatera do obłędu, a w rezultacie do samobójstwa.
Miłość Tristana i Izoldy, miłość tragiczna lecz odwzajemniona, jest siłą niszczącą kochanków. Nie jest akceptowana przez otoczenie, dlatego też kończy się tragicznie, poprzez śmierć bohaterów. To magiczne uczucie, które połączyło ze sobą dwojga kochanków jest pierwowzorem miłości namiętnej i tragicznie zakończonej.
Podobnie jest w utworze Romeo i Julia. Nienawiść dwóch rodów zniszczyła wspaniałe uczucie wzajemnie kochających się ludzi. Bohaterowie zmuszeni są ukrywać swe uczucia przed światem i samotnie walczyć z przeciwnościami losu. Wybrali śmierć, ponieważ woleli umrzeć niż prowadzić życie bez swojej drugiej połówki.
Dzieje Tristana i Izoldy, Romea i Julii oraz Wertera są przykładem miłości tristanicznej. Jest to uczucie namiętne, spontaniczne, o wielkiej sile, prawdziwe i głębokie, kończące się zazwyczaj śmiercią bohaterów.
4. miłość zbrodnicza
Kolejnym przykładem miłości jest, rzadko występująca w literaturze miłość zbrodnicza. Swoje odzwierciedlenie znalazła ona w utworze pt. ”Makbet”. Stosunkowo stabilna psychika bohatera zostaje zachwiana przez jego żonę Lady Makbet. Bohaterowi objawia się intrygująca go przyszłość. Żona podsuwa mu możliwość przyśpieszenia biegu wydarzeń. Namiętna miłość do męża wyzwala w niej pragnienie ujrzenia go królem. Sama też była żądna władzy.
MIŁOŚĆ DO BOGA
Należy pamiętać, że pod słowem miłość kryje się nie tylko uczucie kierowane do osoby płci przeciwnej, ale także miłość człowieka do Boga. Jak wielka jest owa miłość możemy się dowiedzieć czytając „Legendę o Świętym Aleksym’’. Tytułowy bohater jest wzorem ascety- człowieka oddanego bezgranicznie Bogu, nie zważającego na dobra doczesne. Aleksy wywodził się z książęcego rodu rzymskiego. Jednakże opuszcza żonę i dom, wyrzeka się majątku, dobrowolnie decyduje się na życie w skrajnej nędzy. Miłość do Boga stawia ponad wszystko. Wierzył, że aby dostać się do nieba, trzeba zapomnieć o zabawach, życiu w luksusie i znosić upokorzenia.
Kolejnym przykładem jest utwór pt. Kwiatki św. Franciszka. Tytułowy bohater, podobnie jak Św. Aleksy, pochodził z bogatej rodziny kupieckiej i wiódł wesołe i beztroskie życie. Gdy doznał objawienia, rozdał wszystkie pieniądze biedakom i w pełni powierzył swoje istnienie Bogu. Akceptował ludzi i świat jako doskonałe dzieło Boże. Jednym z celów w jego życiu jest dobrowolna asceza, która przynosi radość i szczęście, a nie jak w przypadku św. Aleksego tylko upokorzenie.
MIŁOŚĆ DO OJCZYZNY
Przykładem patrioty jest Konrad Wallenrod. Który poświęcił swoją miłość do żony Aldony dla miłości do ojczyzny. Wybierając jej dobro pozbawia się szczęścia rodzinnego. Konrad jest bowiem mistrzem Zakonu Krzyżackiego, ze strony którego grozi Litwie niebezpieczeństwo i jako jedyny ma możliwość doprowadzić ten zakon do klęski, samemu jednak płacąc za to ceną najwyższą - własnym życiem oraz szczęściem i miłością. Konrad samotnie podejmuje walkę z zakonem. Niszczy go metodą postępu i zdrady, a więc obiera sposób moralnie naganny. Bohater jest świadomy swojego czynu, jednak wie, że nie ma innej drogi do zwycięstwa:
"Jeden sposób Aldono, jeden pozostał Litwinom
Skruszyć potęgę Zakonu (...)
Stokroć przeklęta godzina,
W której od wroga zmuszony chwycę się tego sposobu !"
Za najlepszy utwór patriotyczny jest uważany wiersz Adama Mickiewicza pt. „Do matki Polki” powstały w lipcu 1830 roku w Rzymie na krótko przed wybuchem powstania listopadowego. Mickiewicz stworzył piękną kreacje Matki Polki, która musi wychować młodego Polaka na patriotę. Ma przygotować syna do boju, na niewole i śmierć. Wiersz odnosi się również do losu młodych Polaków, którzy powinni być gotowi na śmierć w obronie ojczyzny. Ujawnia on konieczność dokonywania trudnych wyborów przez polskie społeczeństwo. Ukazuje hołd złożony tym, którzy dobrowolnie oddali swe życie broniąc ojczyzny, a których nigdy nie opromieni sława.
Miłość znalazła także swoje odbicie w malarstwie.
W 1897r. Edward Munch namalował obraz pt. ”Pocałunek”. Przedstawia on parę zakochanych. Obraz jest ilustracją łączącej ich więzi. Ich twarze zlewają się, więc nie sposób rozpoznać osób. Kochankowie znajdują się w pomieszczeniu odosobnionym od reszty świata. Zakochani istnieją tylko dla siebie. Nie interesuje ich świat za oknem. Liczą się tylko oni - ich wielkie uczucie. Obraz w rzeczywistości może wyodrębniać „dwa życia” każdego człowieka. Za oknem panuje gwar, w pomieszczeniu cisza. Każdy z nas ma swoje drugie ja. Jedno jest uosobieniem zwykłego codziennego życia wśród innych ludzi, druga strona jest intymna i tu ujawniają się nasze uczucia – miłość, namiętność.
W 1899r. Edward Munch namalował kolejny obraz pt. "Taniec życia". Dzieło namalowane jest barwami ciepłymi i zimnymi. Tematem centralnym jest tu tańcząca para zakochana w sobie, oraz dwie kobiety po bokach obrazu. Jedna kobieta ubrana jest w białą suknie, jest wesoła. Natomiast kobieta ubrana na czarno jest smutna i stoi jak posąg. W tyle widać jeszcze więcej tańczących par, wśród nich szczególną uwagę zwraca mężczyzna pochylony nad swoja partnerka. W oddali widać księżyc w pełni, którego blask niesie się po spokojnym morzu.
WNIOSKI:
Podsumowując można powiedzieć ,że miłość jest najważniejszym uczuciem w życiu człowieka . Jest źródłem życia oraz jego sensem. W starożytnych Indiach istniało powiedzenie: "Trzy są źródła ludzkich popędów i pragnień: dusza, rozum i ciało. Pragnienia duszy - rodzą przyjaźń, rozumu - szacunek, ciała - pożądanie. Dopiero połączenie tych trzech pragnień rodzi miłość..." Dlatego też w miłości nie wolno kierować się samym umysłem, ponieważ miłości nie można zaplanować, a samo dążenie do zespolenia cielesnego nie może stanowić istoty miłości, może być jedynie jej elementem.