Regencja Stylichona wg. Zosimosa

Cała faktyczna władza na Zachodzie Cesarstwa należała do Stylichona . Przeprowadził on „czystki” i obsadził urzędy zaufanymi ludźmi . Było to możliwe dzięki prawie nieograniczonej władzy jaką posiadał Stylichon oraz koligacjom z cesarzem Honoriuszem . Jako jedna z najbliższych osób cesarza, objął on naczelne dowództwo wojskowe po śmierci Teodozjusza . Zatrzymał wtedy pod swoją komendą najlepsze oddziały wojskowe. Odsyłając na Wschód cesarzowi Arkadiuszowi jedynie najmniej mu przydatne jednostki . Krok ten był podyktowany obawą przed wzmocnieniem władzy przez „regenta” Wschodu Rufina . Co z pewnością zachwiało by pozycją Stylichona jako „opiekuna” obu cesarzy . Postanowił, więc udaremnić emancypacyjne zamiary Rufina i sam przejąć władzę na Wschodzie . W Grecji pojawili się za namową Rufina barbarzyńcy pod dowództwem Alaryka . W zaistniałej sytuacji Stylichon wyruszył z wojskiem do Achai. Wylądował na Peloponezie, barbarzyńcy w odpowiedzi na to wycofali się do Foloe . Jednak Stylichon nie zatakował ich a pozwolił się im wycofać z Peloponezu wraz z „całą zdobyczą” do Epiru, gdzie barbarzyńcy nie niepokojeni przez wojska Stylichona niszczyli miasta . Stylichon zadawalając się samą demonstracją siły, odpłynął do Italii. Powróciwszy z Grecji, skłonił cesarza Honoriusza do udzielenia pomocy wojskowej bratu Arkadiuszowi celem zabezpieczenia zniszczonych prowincji . Cesarz wydał odpowiedni rozkaz i Stylichon wysłał wojsko pod dowództwem Gajnasa. Powierzając mu zadanie zabicia Rufina. W tym celu Gajnas przybywszy pod Konstantynopol przekonuje cesarza, aby wyszedł przywitać przybyłe mu z pomocą wojsko. Wraz z cesarzem musiał wyjść do przybyłych prefekt pretorianów – Rufin. Wówczas to na znak Gajnasa jego żołnierze otoczyli Rufina i zabili go . Cesarz biernie obserwował te wydarzenia a morderców Rufina nikt nie ścigał . Takie postępowanie cesarza Arkadiusza spowodowanie było wpływami Eutropiusza. Eutropiusz współpracował ze Stylichonem i kontrolował dwór cesarski. Stał się tak potężny , że jedyną osobą, która stała mu na drodze do całkowitej władzy był Stylichon . Przeciągnął też na swoją stronę Gildona . W tej sytuacji Stylichon nawiązał współpracę z bratem Gildona – Masceldelosem. Wysyłając go na czele wojska do Afryki, gdzie zwyciężył on wiarołomnego brata i zwrócił Honoriuszowi utracone terytorium. Stylichon nie potrzebował już współpracować z Mascedelosem, rozkazał więc go zabić . Tymczasem Stylichon postanowił wykorzystać przebywającego w Epirze Alaryka i przy jego pomocy przyłączyć do imperium Honoriusza wszystkie prowincje Illyrii. W tym czasie barbarzyńcy za Renu i Istru pod wodzą Redagajsa ruszyli do Italii . Stylichon zebrał wojsko stacjonujące w Ticinum w Ligurii, przeprawił się przez Ister i napadł na barbarzyńców, rozbijając ich doszczętnie . Rozgromiwszy barbarzyńców powrócił do realizacji przerwanego planu przyłączenia Illyrii do imperium Honoriusza. W tym celu udał się do Rawenny, gdzie przygotował się do zaatakowania Illyryjczyków. Tam też doszły go wieści o buncie Konstantyna . Stylichon zrezygnował z wyprawy na Illyryjczyków i przybył do Rzymu . Tymczasem cesarz Honoriusz owdowiał i Stylichon ponownie związał się z min więzami pokrewieństwa, poprzez małżeństwo kolejnej córki Termacji z Honoriuszem. Termacja jednak wkrótce zmarła . Stylichon ponownie powrócił do planów podboju Illyrii. Dlatego też potajemnie ściągną stacjonującego w Epirze Alaryka. Ruszył on w stronę Rzymu. Z Norykum wysłał poselstwo do Stylichona żądając zapłaty za poprzednie działania . Stylichon nie mogąc podjąć sam takiej decyzji wyruszył do Rzymu . Tam przedstawił żądania Alaryka cesarzowi i senatowi. Większość senatorów odrzuciła te żądania. Jednak Stylichon przeforsował zawarcie pokoju . Kiedy już wydawało się, że Stylichon w spokoju zrealizuje swój plan podboju i przyłączenia Illyrii. Cesarz podjął decyzję o udaniu się do Rawenny. Stylichon starał się odwieść cesarza od tego niebezpiecznego zamiaru. Gdy jednak to się nie udało polecił Sarusowi wszczęcie zamieszek w mieście . Gdy i to nie poskutkowało Stylichon próbuje wpłynąć na cesarza przez swego doradcę i przyjaciela adwokata Justyniana . Cesarz pozostał jednaj nieugięty. Gdy Stylichon dotarł do Rawenny a cesarz zatrzymał się w Bolonii doszła ich wieść o śmierci cesarza Arkadiusza. Cesarz Honoriusz zapragną wyruszyć na Wschód, aby tam przejąć władzę w imieniu młodego Teodozjusza, syna Arkadiusza . Stylichon jednak sam zamyślał o „opiece” nad młodym Teodozjuszem . Powołując się na rzekome zagrożenie ze strony Alaryka i uzurpatora Konstancjusza, przekonuje cesarza do zostania w Italii . Cesarz ulega. Stylichon ma się udać na Wschód a cesarz wraca do Bolonii. Tymczasem na dworze cesarskim uzyskuje wpływy Olimpus . Podburza on cesarza przeciw Stylichonowi, twierdząc, że zamierza on przekazać uzyskaną na Wschodzie władzę, swemu synowi Euchariuszowi . Gdy cesarz przybywa do Ticinum, z podjudzenia Olimpusa wybucha bunt wojskowy. Żołnierze zabili prefekta pretorianów Limeriusza oraz innych dowódców i doradców dworskich. Cesarz czeka na rozwój wydarzeń i nie powstrzymuje wojska przed zabijaniem i rabunkiem . Stylichon na wieść o tych wydarzeniach powraca z Bolonii do Rawenny . Zdając sobie sprawę z przewagi wojskowej przeciwników i z utraty poparcia cesarza, Stylichon postanowił nie wszczynać walki zbrojnej . Widząc niepewna sytuację dotychczasowego sprzymierzeńca barbarzyńcy zaczęli go opuszczać. Jedna z grup pod dowództwem Sarusa napadła na przyboczną straż Stylichona, zabijając wiernych mu Hunów . W tym czasie Olimpus wysłał do żołnierzy przebywających w Rawennie list cesarski z rozkazem zatrzymania Stylichona . Stylichon dowiedział się o tym i uciekł. Jednak to, że przebywał w kościele chrześcijańskim nie uratowało go przed schwytaniem i skazaniem na śmierć .