Usługi internetowe
WWW (WORLD WIDE WEB - światowa pajęczyna stron). WWW to obecnie najintensywniej rozwijająca się usługa dostępna w sieci Internet. Idea WWW powstała w Europejskim Laboratorium Fizyki Cząsteczek (CERN) w Szwajcarii i w ciągu kilku lat opanowała większość zasobów i transmisji danych w Internecie. Swoją olbrzymią popularność WWW zawdzięcza przede wszystkim sposobowi prezentacji dokumentów, który umożliwia zamieszczanie zdjęć, grafiki, krótkich filmów czy muzyki. O WWW można myśleć jako o nieskończonym systemie teletextu, z informacjami na każdy wyobrażalny temat, zawierający pełne kolorów zdjęcia w wysokiej rozdzielczości, animacje i dźwięki. Po WWW poruszamy się klikając myszą na podświetlonych słowach lub ikonach. Dzieje się to za pomocą Hyper Text’u. Każde takie połączenie odsyła nas do kolejnej porcji informacji - grafiki, tekstu, dźwięku. Graficzne oblicze WWW jest wyjątkowo atrakcyjne, umożliwia realizację różnych zadań, a system odnośników (tzw. URL - wskazujących inny dowolny dokument w sieci). Na stronach WWW możemy przeczytać najświeższe informacje, zwiedzić galerie sztuki, muzea, a także obejrzeć katalog samochodów lub przeszukać bazę danych o firmach, jednym słowem mówiąc możemy dowiedzieć się wszystkiego o wszystkim.
Najpopularniejsze wyszukiwarki internetowe:
www.onet.pl, www.wp.pl, www.interia.pl, www.altawista.com, www.hotbot.com, www.chip.pl, www.google.pl Jeśli chcemy skorzystać z WWW musimy dysponować programem takim jak Internet Explorer, NCSA Mosaic lub Netscape Navigator.
DNS (Domain Name System –system nazw domenowych). DNS dzieli nazwy na grupy i podgrupy, utrzymywane i administrowane przez różnych operatorów. Na przykład 198.181.29.198 jest adresem strony internetowej naprowadzającej na zasoby informacyjne w Polsce. Dla ułatwienia zapamiętywania adresów wprowadzono adresy symboliczne, które są tłumaczone przez komputery zainstalowane w sieci na adresy właściwe. W podanym przykładzie adresem symbolicznym jest polska.pl. W Internecie istnieje więc mechanizm pozwalający przyporządkować każdej nazwie adres numeryczny. Nie może to być, ze względu na rozmiary i trudności w administracji, jedna baza danych zawierająca dziesiątki milionów adresów. System ten nie ma centralnej bazy danych o adresach komputerów w sieci. Informacje o nich są dzielone pomiędzy tysiące komputerów, zw. serwerami nazw domenowych, zorganizowanych hierarchicznie w postaci drzewa. Początek rozgałęzienia drzewa jest nazywany korzeniem (ang. root). Nazwy domenowe najwyższego poziomu, oprócz tradycyjnych trzyliterowych domen w USA, zawierają dwuliterowe domeny narodowe oparte na zaleceniu ISO 3166 (z wyjątkiem brytyjskiej domeny uk). Główna domena krajowa w Polsce jest oznaczona przez pl. Znaczenie domen trzyliterowych jest następujące: com — organizacje komercyjne; edu — instytucje edukacyjne; gov — agencje rządowe; mil — organizacje wojskowe; net — organizacje utrzymania sieci komputerowych; org — pozostałe organizacje. Z każdym węzłem w drzewie jest związana etykietka, która składa się z kolejnych nazw węzłów, począwszy od danego węzła aż do korzenia, oddzielonych kropkami. Na przykład etykietą węzła UW w Uniwersytecie Warszawskim będzie uw.edu.pl. Komputer w Australii, nadający pocztę do odbiorcy w tym węźle, wysyła prośbę o rozszyfrowanie nazwy do najbliższego lokalnego serwera DNS. Jeżeli lokalny serwer nie ma tej informacji, kieruje zapytanie dalej, aż do administratora domeny, w której jest szukany węzeł. Otrzymana informacja jest przechowywana przez pewien czas w pamięci buforowej lokalnego serwera DNS. Jeżeli więc szukany adres jest często używany, nie trzeba za każdym razem wysyłać zapytania do serwera administrującego domeną. Administrator każdej domeny, na przykład pl w podanym przykładzie, może dodawać do niej nowe adresy bez powiadamiania wszystkich komputerów na świecie o zaistniałej zmianie.
POCZTA ELEKTRONICZNA (e -mail) - jedna z podstawowych usług dostępnych w sieciach komputerowych, polegająca na przesyłaniu komunikatów tekstowych, lub całych plików tekstowych, graficznych bądź multimedialnych pomiędzy użytkownikami sieci, którzy identyfikowani są przez adresy. Najpopularniejszym typem poczty elektronicznej jest poczta dostępna w sieci Internet.
Jest to obecnie najszybsza i najtańsza forma porozumiewania się pomiędzy użytkownikami sieci. Poczta działa na zasadzie przesyłania informacji do wybranego użytkownika i zapisywania jej w skrzynce, gdzie przesyłka czeka na odbiór. Użytkownik, który rozpoczyna pracę w sieci, może być informowany, że czeka na niego poczta. Otrzymuje ją za pośrednictwem programu obsługi poczty (np. MS Outlook).Przesyłać można drobną korespondencję tekstową, a także pliki binarne przygotowane za pomocą dowolnych programów. Poczta dociera do użytkownika sieci niemal natychmiast. Szybkość przesyłania informacji zależy od obciążenia sieci. List przechodzi przez kolejne węzły, gdzie czeka na możliwość dalszego przesyłania. Dzięki programowi Microsoft Outlook Express wszystkie narzędzia do komunikacji w trybie on line znajdują się na pulpicie - można za ich pomocą wymieniać pocztę e-mail z przyjaciółmi albo dołączyć do grup dyskusyjnych, aby dzielić się pomysłami i informacjami.
Jeśli mamy kilka kont pocztowych od różnych usługodawców internetowych (ISP), możemy używać ich wszystkich z jednego okna, ustawić osobne konta i hasła dla każdego z nich.
Jeśli usługodawca internetowy używa serwera poczty IMAP dla poczty przychodzącej, możemy odczytywać, przechowywać i porządkować wiadomości w folderach na serwerze bez pobierania wiadomości i umieszczania ich na własnym komputerze. W ten sposób można oglądać wiadomości z dowolnego komputera, który może połączyć się z serwerem.
Nazwy i adresy możemy zapisać w książce adresowej importując je z innych programów, wpisując je, dodając je z otrzymanych wiadomości e-mail lub wyszukując popularne internetowe usługi katalogowe (białe strony). Przy uzyskiwaniu dostępu do internetowych usług katalogowych książka adresowa obsługuje protokół LDAP (Lightweight Directory Service Access Protocol).
IRC (Internet Realy Chat – rozmowy na żywo) - jest to system umożliwiający prowadzenie zbiorowych dyskusji w jednym z około dwóch i pół tysiąca istniejących obecnie kanałów poprzez wysłania wiadomości do wszystkich osób włączonych w dany kanał lub wiadomości prywatne do wybranego uczestnika dyskusji. Programy obsługujące IRC pozwalają na dyskusję na kilku kanałach jednocześnie. Każdy z uczestników dyskusji IRC przed przystąpieniem do rozmowy musi wybrać sobie identyfikator, unikalny w skali danego kanału. Każda wypowiedź pojawiająca się na ekranach wszystkich osób na danym kanale, jest poprzedzona tym identyfikatorem. Oprogramowanie IRC daje możliwość zwracania się bezpośrednio do wybranego rozmówcy. Protokół IRC pozwala również uzyskać informacje o osobach używających identyfikatorów. Przykładowymi komendami mogą być /amsg, /whois, /chanel, itp. itd. Są niezwykle przydatne gdy chcemy się czegoś dowiedzieć bez wiedzy rozmówcy ( np. poznać jego adres e-mail ). Nazwy kanałów IRC rozpoczynają się od znaku # poprzedzającego nazwę, a na liście podany jest również preferowany na kanale temat rozmów. Istnieją również kanały prywatne różniące się od publicznych tym że aby się tam dostać, włączyć do rozmowy trzeba znać hasło lub posiadać specjalne zaproszenie. Rozmowy mogą być wzbogacone efektami dźwiękowymi lub graficznymi, a nawet odpowiednie oprogramowanie IRC ( Microsoft Comic Chat for Windows 95 ) proponuje możliwość rozmowy w formie komiksu.
TELNET - jest usługą pozwalającą na zdalne zalogowanie na danej maszynie przy użyciu protokołu TCP/IP. Program wykonujący tę usługę nazywa się również "telnet" i w istocie jest emulatorem lokalnego terminala. Z punktu widzenia systemu nie jest bowiem istotne, czy użytkownik pracuje lokalnie, czy też zdalnie, jedyną różnicą może być szybkość odpowiedzi systemu na polecenia. Pod wszystkimi innymi względami terminal emulowany przez program telnet zachowuje się dokładnie tak samo, jako lokalny terminal serwera, czyli najpierw daje nam do obejrzenia login, a po wpisaniu identyfikatora i hasła udostępnia powłokę.
FTP (File Transfer Protocol – efektywna transmisja plików) - Umożliwia on przeciętnemu użytkownikowi manipulowanie plikami na zdalnych komputerach oraz ściąganie udostępnionych w tysiącach obecnych archiwów plików
PROTOKOŁY:
TCP / IP (Transmission Control Protocol / Internet Protocol) - protokół odpowiedzialny za monitorowanie urządzeń sieciowych i zarządzanie nimi; protokół do monitorowania sieci.
HTTP (Hyper Text Transfer Protocol) - jeden z protokołów internetowych, używany do transferu stron WWW. Podstawowy protokół, za pomocą którego komunikują się klienci i serwery sieci Web. HTTP jest protokołem poziomu aplikacji dla rozproszonych, współpracujących ze sobą, hipermedialnych systemów informacyjnych; jest to generyczny, bezstanowy protokół zorientowany obiektowo. Cechą protokołu HTTP jest możliwość wpisywania i negocjacji reprezentacji danych, dzięki czemu systemy mogą być budowane niezależnie od rodzaju transferowanych danych.
SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) - podstawowy protokół transferu poczty elektronicznej, jeden z protokołów wchodzących w skład rodziny TCP/IP służący do przesyłania poczty elektronicznej; zdefiniowany w dokumentach STD 10 i RFC 821.