W V 2004r. Polska stanie się pełnoprawnym członkiem UE. Znajomość polskiej historii na Zachodzie z pewnością jest niewystarczająca. Przygotujcie scenariusz kilkunastominutowego spotu telewizyjnego pokazującego wkład Polski w historię i kulturę

Położona w centralnej części Europy Polska przez wieki stanowiła pomost między wschodem i zachodem. Na przemian przynosiło jej to korzyści gospodarcze jak i najazdy zachłannych sąsiadów. Dziś mało kto wie, że najwybitniejszy artysta okresu romantyzmu i historii muzyki w ogóle – Fryderyk Chopin nie był wcale Francuzem, o nie ! Był on właśnie Polakiem – tu się urodził i tworzył przez większą część swojego życia. Ale zacznijmy od początku...

Dzieje Polski, położonej pomiędzy agresywnymi mocarstwami były niezwykle burzliwe. Jej władcy i przywódcy musieli stawić czoła trudnym wyzwaniom. Historia państwa polskiego sięga X wieku, kiedy to w 966 r zjednoczone pod władzą Piastów słowiańskie plemiona Polan przyjęły wraz ze swym księciem Mieszkiem I chrzest. Decyzja ta była bardzo trudna, dla naszego ówczesnego wodza – pogańskie plemiona nagle musiały przyjąć chrześcijaństwo i całkowicie zmienić znany im dotychczas stan rzeczy, jednak dzięki talentowi Mieszka I udało się wprowadzić państwo w krąg cywilizacji europejskiej i stworzyć podstawy administracji rozbudowywanej później przez jego syna – uważanego za twórcę potęgi Polski – który po zjeździe w Gnieźnie i zdobyciu przychylności wielkiego cesarza Ottona III, walczył zbrojnie o uniezależnienie swego państwa od potęg ościennych – szczególnie Niemiec, i rozszerzenie jej granic, był też zręcznym dyplomatą.

Polska to niewątpliwie naród z wielkim bagażem historii. Na przełomie XI i XII wieku powstała kronika Galla Anonima – najstarsza kronika polska zawierająca historię naszego kraju napisaną w języku łacińskim. W wieku XII doszło do rozbicia dzielnicowego a po nim miały miejsce trwające wiele lat walki z Krzyżakami ( słynna bitwa pod Grunwaldem w 1410 r ) i Tatarami ( pod Legnicą ). Za panowania Kazimierza III Wielkiego powstał na naszych ziemiach jeden z najmłodszych uniwersytetów w Europie – Uniwersytet Jagielloński zwany też Akademią Krakowską – wzorowany na akademiach włoskich w Bolonii i Padwie. Miał on niewątpliwie duży i znaczący wkład w rozwój nauki i szkolnictwa w całej Europie, posiadając w swych progach najznakomitszych profesorów np. Jana Długosza i uczniów którzy przyczynili się do rozwoju różnorakich sfer życia ludzkiego w historii świata : m.in. Jana Kochanowskiego
- jednego z najwybitniejszych poetów polskich i europejskich, któremu poezja zawdzięcza swój pierwszy wielki wzlot a renesans dojrzały kształt ; oraz Mikołaja Kopernika – wybitnego astronoma, matematyka, prawnika, lekarza, filozofa, ekonomistę i tłumacza poezji włoskiej. Kopernik jako pierwszy w czasach nowożytnych opracował heliocentryczny model Układu Słonecznego. Teoria Kopernika stała się podstawą rozwoju nauk ścisłych w okresie renesansu, jej zwolennikami byli m.in. J.Kepler i Galileusz a jej idee w dziedzinie kosmologii rozszerzyli Thomas Digges (w Anglii) i Giordano Bruno (we Włoszech).

Ukoronowaniem dążeń zjednoczeniowych Polski i Litwy był akt unii uchwalony w 1569r. w Lublinie (Unia Lubelska) przez sejmy obydwu państw. Na mocy tejże unii Korona i Litwa stanowiły odtąd rzeczpospolitą Obojga Narodów ze wspólnie obieranym królem, wspólnym sejmem i wspólną polityką zagraniczną. W odróżnieniu od poprzednich unii personalnych unia lubelska była unią realną.

Po pierwszym rozbiorze Polski – w roku 1772 Polacy nie załamali się i po obradach tzw. Sejmu Czteroletniego została uchwalona pierwsza w Europie a druga w świecie – po amerykańskiej KONSTYTUCJA, będąca wynikiem dążeń do naprawy stosunków wewnętrznych w Rzeczpospolitej po I rozbiorze. Radość Polaków nie trwała jednak zbyt długo – dwa lata później II rozbiór Polski a po nim Powstanie Kościuszkowskie , gdzie ważna rolę odegrał Tadeusz Kościuszko – generała, bohater narodowy, który miała duże zasługi w odzyskaniu niepodległości również przez Stany Zjednoczone, gdzie wyjechał walczyć w 1772r. Ostatecznie Powstanie nie przyniosło żadnych radykalnych zmian; doprowadziło do III rozbioru Polski. Po nim nastąpiło powstanie Księstwa Warszawskiego i miały miejsca liczne powstania oraz zrywy narodowościowe – listopadowe, krakowskie, styczniowe co zostało przypieczętowane po wielu latach starań i potyczek z sąsiadami, po wielu latach nieustannych targów i walk, tysiącach ofiar i bohaterskich czynów Polaków odzyskaniem niepodległości w 1918r. Od tego czasu kraj nasz zaczął się rozwijać, do momentu napaści Hitlera i II wojny światowej która zebrała okropne żniwa i bardzo dotkliwie dotknęła nasz kraj.

Polacy jednak przez te setki lat nie tracili nadziei na polepszenie warunków życia, na naprawienie wielu szkód wyrządzonych. Walczyli nie tylko z bronią w ręku, walczyli również słowem. Tacy wybitni twórcy literatury znani na całym świecie jak Henryk Sienkiewicz – laureat nagrody Nobla , najwybitniejszy pisarz XX wieku, Władysław Reymont – nowelista prozaik, którego starania i wysiłek zostały docenione i nagrodzone statuetką Nobla. Bardziej współcześni nam wyróżnieni w tenże sposób to Czesław Miłosz i Wisława Szymborska - wszyscy oni niewątpliwie mieli ogromny wkład nie tylko w rozwój literatury światowej, ale także znacząco wpłynęli na sposób postrzegania przez zwykłych ludzi otaczającego ich świata.

Jej badania nad promieniotwórczością w dużym stopniu przyczyniły się do opracowania nowych metod rozpoznawania i leczenia wielu chorób – mowa oczywiście o najwybitniejszej chemiczce i fizyczce – Marii Skłodowskiej – Curie, która za wynalezienie promieniotwórczych pierwiastków – polonu i radu została dwukrotnie (!) nagrodzona nagrodą Nobla.

Z pewnością największy wkład w historię czasów nam obecnych miał największy Polak – pochodzący z małej miejscowości pod Krakowem – Karol Wojtyła, który to w 1978 roku został wybrany na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. Jego zasług nie sposób wyliczyć, a jego życiorys i działalność stanowią temat tysięcy dzieł. Poliglota, najukochańszy OJCIEC świata, charyzmatyczny człowiek, któremu zawierzyły miliony ludzi na ziemi. Ma on ogromny wkład w historię i sytuację na świecie. .

Innym wybitnym Polakiem jest kolejny laureat, tym razem pokojowej Nagrody Nobla – Lech Wałęsa – prezydent Polski w latach 1990-1995, działacz związkowy, polityk. W 1980r. stanął na czele strajku, który doprowadził do powstania i zalegalizowania niezależnego związku zawodowego Solidarność. Przewodniczył negocjacjom z rządem PRL, które położyły kres władzy komunistów.

Nasz wkład to nie tylko wkład w historię, mamy także wiele zasług w szerzeniu kultury i sztuki. Wymienić tu należy choćby wybitnych polskich kompozytorów, znanych na całym świcie, jak na przykład wspomniany na początku Fryderyk Chopin, Stanisław Moniuszko, czy ci bardziej nam współcześni – Wojciech Kilar lub Krzysztof Penderecki. To także wybitni polscy pisarze – poza tymi nagrodzonymi statuetką Nobla – należy wspomnieć też o Adamie Mickiewiczu – wieszczu narodowym, Juliuszu Słowackim, Stefanie Żeromskim.

Jednak istnieje wiele opinii o Polsce i Polakach pozostających w całkowitej sprzeczności z naszymi zasługami; szczególnie te formułowane kiedyś nad Sekwaną, Tybrem i Renem, mogło by zapełnić wiele tomów. Zmieniały się one oczywiście z upływem stuleci, równocześnie jednak można w nich wydzielić pewne, dość stabilne, wątki. W żadnej chyba epoce, zainteresowanie naszym krajem nie było zbyt duże. Tylko na pewien czas ożywiał je wybór na tron polski obcego władcy oraz cudzoziemskie królowe, od Bony Sforzy poczynając, a na Marii Kazimierze kończąc. Potem wszystko wracało do normy, w której na ogół akcenty krytyczne brały górę nad pochwałami. W XIV i XV wieku chętnych słuchaczy znajdowała propaganda krzyżacka, zarzucająca nam korzystanie z pogańskich posiłków w walce z katolickim Zakonem.
W XVI stuleciu obraz Polaka jest kreślony w jaśniejszych barwach. Zwykło się pisać o jego przywiązaniu do wolności, chwalono wielkoduszność i męstwo naszej szlachty. Równocześnie jednak pomawiano ją o próżność, lekkomyślność, pychę, skłonność do pijaństwa oraz obżarstwa -„(...)lubią próżnowanie i hulanki” pisał papieski nuncjusz, Juliusz Ruggieri. Szczególnie złośliwie wypowiadali się na ten temat autorzy niemieccy, chętnie przedstawiający Rzeczpospolitą jako kraj wielkiej ilości (Grosse Menge Huren), złodziei i łotrów. Pochwałę przywilejów stanowych szlachty zaczyna coraz częściej zastępować wytykanie jej skłonności do anarchii, która miała być nierozłączna z charakterem narodowym Polaków.

Zmiany polityczne w Europie Środkowej zapoczątkowane w 1989 roku, których symbolem jest zburzenie Muru Berlińskiego otworzyły przed polską polityką zagraniczną nowe perspektywy. Dążenia dyplomacji polskiej do włączenia naszego kraju w struktury europejskie, które już niebawem zostaną ziszczone. Argumenty wspierające i uzasadniające te pragnienia odwołują się m.in. do przeszłości: Polacy należą do historycznej Rodziny Narodów Europejskich, wyrastających z tych samych korzeni. Ale czy ta świadomość była wśród mieszkańców dawnej Europy Zachodniej żywa? Czy dziś Anglicy i Niemcy są tak samo jak my przekonani o naszej europejskości?

Mimo wielu krążących opinii na temat naszego kraju i jego przeszłości, tak naprawdę nikt z pewnością nie może odmówić nam hartu ducha, nawet w najcięższych momentach istnienia naszego państwa, walki do upadłego w licznych powstaniach i chęci uzyskania niepodległości. Historia XX wieku nie była dla polski wcale łaskawa. W losach każdej polskiej rodziny znajdziemy ślad bolesnych doświadczeń walki o niepodległość i suwerenność Ojczyzny.

Stając się pełnoprawnym członkiem Zjednoczonej Europy wniesiemy z pewnością do niej naszą kulturę, obyczaje, patriotyzm, pracowitość i zaradność, umiłowanie wolności, przywiązanie do wartości rodzinnych i moralnych oraz tradycji. Zachowamy tożsamość i zyskamy nowych przyjaciół, których dorobek będzie naszym wspólnym a spuścizna jaką po sobie pozostawimy z pewnością pozwoli następnym pokoleniom docenić trud i wkład oraz zasługi włożone w istnienie państwa.