Wojna obronna Polski

W nocy z 31 sierpnia na 1.09.39 trwały niemieckie przygotowania do agresji na Polskę. Wehrmacht wkraczał z Prus Wsch. do Gdańska, kolumny wojskowe zbliżały się do granicy, stojący w porcie gdańskim pancernik Schleswig-Holstein podpłynął w pobliże samotnej polskiej placówki wojskowej w Wolnym Mieście - Westerplatte. Rankiem kolejarze i żołnierze z Szymankowa udaremnili próbę przedostania się do kraju zamaskowanego pociągu pancernego z desantem Wehrmachtu. O godz. 445 rozpoczęto realizację planu "Fall Weiss". Niemcy w wielu punktach przekroczyli polską granicę, zbombardowano Starogard i Chojnice a dwie godz. później Warszawę. Schleswig-Holstein otworzył ogień na Westerplatte. Przez 7 dni obrońcy pod dowództwem mjr. Sucharskiego dzielnie odpierali ataki z lądu morza i powietrza. Dopiero 7 września z powodu braku amunicji i pomocy dla rannych załoga Westerplatte złożyła broń. Nazwa tego małego półwyspu stała się dla Polaków symbolem bohaterstwa i żołnierskiej powinności wobec ojczyzny. Bohatersko bronili się również pocztowcy w Gdańsku. Odpierali ataki na budynek wsparte samochodami pancernymi, artylerią i miotaczami ognia aż do wieczora 1.09. Skapitulowali z braku amunicji i nadziei na odsiecz, ci, którym nie udało się uciec zostali rozstrzelani. Górny Śląsk miał być zdobyty przez oddziały dywersyjne Freikorpsu, gdyż Niemcy nie chcieli niszczyć tamtejszych hut, kopalń i fabryk. Dywersanci zaczęli ataki na terenie GOPu już 31.08, ale zostały one odparte przez oddziały wojska i Ochotniczej Powstańczej Samoobrony. W boju pod mokrą bardzo dały się Niemcom we znaki oddziały polskiej kawalerii z armii "Łódź". 1 września przez cały dzień powstrzymywały natarcie niemieckich jednostek pancernych i bombowców. Obie strony poniosły w walce duże straty. Wieczorem nowo wprowadzone oddziały polskie odrzuciły Niemców i umożliwiły kawalerii odwrót na nową linię obrony. Kilkanaście godzin po uderzeniu Niemiec na Polskę Francja i Anglia wysłały Hitlerowi noty protestacyjne, żądające zaprzestania działań wojennych. W przeciwnym razie państwa te miały dopełnić powinności sojuszniczych wobec Polski. Polska sprzeciwiła się włoskiej inicjatywie zorganizowania konferencji pokojowej. 3.09 rząd brytyjski przekazał Berlinowi ultimatum, po którego odrzuceniu Anglia i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Nie nastąpiły jednak za tym żadne działania wojenne. Tego samego dnia w Bydgoszczy niemieccy dywersanci zaatakowali przechodzące przez miasto oddziały armii "Pomorze". W odpowiedzi Polacy przystąpili do zwalczania V kolumny. Zabito ok. 300 dywersantów. 5.09 Niemcy wkroczyli do Bydgoszczy i dokonali aresztowań i egzekucji Polaków, pomagających w zwalczaniu dywersji. Armia "Poznań" 9.09 uderzyła znad Bzury na skrzydło 8 Armii niemieckiej. Natarcie rozwijało się pomyślnie aż do 17.09 kiedy zostało powstrzymane. Nie powiodła się próba przebicia do Warszawy. Armie "Poznań" i "Pomorze" zostały otoczone. Do stolicy dotarły tylko nieliczne oddziały. Od początku wojny Warszawa była nieustannie atakowana przez Luftwaffe. Przez pierwszych 6 dni lotnicy broniący miasta zadali nieprzyjacielowi dotkliwe straty. 9.09 rozpoczęło się natarcie 4 Dywizji Pancernej, które odparto następnego dnia. Warszawa została oblężona, nasilały się ataki i bombardowania. 26.09 Niemcy przypuścili szturm generalny, który został po ciężkich walkach odparty. Następnego dnia przerwano działania wojenne a 28.09 podpisano kapitulację stolicy z powodu beznadziejnej sytuacji w mieście. Obok obrony Warszawy prowadzono obronę twierdzy modlińskiej do 28.09 obrońcy odparli liczne szturmy i zestrzelili 24 samoloty. Potem zawarto umowę o honorowym poddaniu twierdzy. Niemcy nie dotrzymali warunków kapitulacji. 17.09 polskiemu ambasadorowi w Moskwie wręczono notę, stwierdzającą, że państwo polskie przestało istnieć, dlatego straciły ważność wszystkie układy pomiędzy Polską a ZSRR. Tego samego dnia wojska radzieckie wkroczyły na teren Rzeczypospolitej. 19.09 najeźdźcy opanowali Wilno. Po dwóch dniach zaciekłych walk o Grodno oddziały polskie odeszły na północ, przebijając się przez wojska przeciwnika. Rosjanom chodziło o odcięcie Polakom drogi odwrotu do Rumunii. Naczelne Dowództwo i rząd przeniesiono na terytorium Rumunii. Pod naporem sowiecki, pękała linia obrony granicy przez oddziały KOP-u. Rosjanie zajęli bez walki Łuck, Równe, Sokal. Włodzimierz Wołyński. Poddała się im również załoga Lwowa. 10 września rozpoczęły się przygotowania do obrony Lwowa. Dwa dni później odparto pierwszy atak czołgów. Obrońcy stanowiący ponad 20 baonów nie tylko odpierali ataki, ale i robili wypady na tyły wroga. Sytuacja miasta stałą się beznadziejna po rozbiciu przez Niemców idącą na pomoc dywizję gen. Sosnkowskiego. 22.09 gen. Langner poddał miasto oddziałom Armii Czerwonej. Na Wybrzeżu powstały 2 ogniska walki: Gdynia i Hel. Obrońcy walczyli bardzo zaciekle. Do 12.09 linia obrony przebiegała przez przedpola Gdyni. Przewaga sił niemieckich sprawiła, że Polacy wycofali się na Kępę Oksywską, gdzie bronili się do 19.09. Rejonu Umocnionego Hel broniło ok. 300 tys. żołnierzy. Aż do 2 października Polakom udało się utrzymać mocno ufortyfikowany półwysep. GO "Polesie" powstała 11.09 w celu ochrony obszaru od Bugu do Prypeci. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dowódca GO, gen. Kleeberg zamierzał pójść z odsieczą Warszawie. Po drodze grupa powiększyła się o rozbitków z innych oddziałów posuwała się na przód pokonując oddziały radzieckie. Po zajęciu stolicy Kleeberg skierował GO do Gór Świętokrzyskich w celu podjęcia tam partyzantki. 2 października pod Kockiem podjął bitwę z zagradzającymi dalszą drogę oddziałami niemieckimi, odrzucając je na północ i zachód. Toczono zacięte walki o Wolę Gumowską, Kock i Serokomolę. 4.10 podczas walki o Wolę Gumowską Polacy zniszczyli niemiecką dywizję, ale następnego dnia z powodu braku amunicji gen. Kleeberg zadecydował o kapitulacji grupy.