Kickboxing

KICKBOXING sport. pięściarstwo połączone z kopaniem. Etym. - ang. 'jw.'; kick 'kopać'; boxing 'boks'

HISTORIA
Ojczyzną kickboxingu jest USA - kraj, w którym ludzie starają się zarobić na wszystkim, co się da. Na pomysł czerpania zysków, a jednocześnie złagodzenia konfliktów (po rozpadzie karate na kilka stylów, powstał spór, który trwa do dzisiaj) wpadł były karateka Mike Anderson. Połączył kopnięcia karate z boksem. Musiał także stworzyć nowe reguły walki do nowo powstałego sportu. Nowy sport był bardzo atrakcyjny, pozwalał bowiem na uderzanie z całej siły nawet w głowę, w związku z tym zaistniała potrzeba wprowadzenia jakichkolwiek ochraniaczy. Pierwsze zawody w kickboxingu odbyły się w lutym 1968 roku.

Organizatorem był Jim Harrison. Były to pierwsze oficjalne zawody, w których dozwolono na "full contact" czyli uderzanie z całej siły zarówno rękami jak i nogami. Nowy sport dla odróżnienia od tradycyjnego karate został określony mianem "amerykańskie karate". Do zawodów przystąpiło sześciu zawodników: Joe Lewis, Skipper Mullins, J. Pat Burleson, Bob Wall, David Moon i Fred Wren. Zawody wygrał Joe Lewis, jego nagrodą była suma w postaci...jednego symbolicznego dolara. "Amerykańskie karate" zostało przyjęte przez społeczeństwo. Jednak Anderson nie miał wystarczających środków finansowych, aby samemu móc działać, przyjął do spółki bogate małżeństwo państwa Quines. Powstała organizacja o nazwie "Proffesional Karate Association". Zorganizowany w 1970 roku w Kalifornii w "Long Beach Arena" pojedynek między Joe Lewisem, a Gregiem Bainesem wzbudził potężne zainteresowanie wśród społeczeństwa amerykańskiego. Pojedynek ten można określić mianem "narodzin kickboxingu".

We wrześniu 1974 roku zorganizowano w Los Angeles pierwsze mistrzostwa świata w kickboxingu. W zawodach mogli brać udział przedstawiciele różnych stylów walki. Impreza odniosła ogromny sukces. Jednak, jak zawsze w różnych sytuacjach, zrodził się konflikt. Państwo Quines okazali się złymi wspólnikami, niejednokrotnie oszukując swoich zawodników. Anderson pod wpływem złości zerwał swoje kontakty ze "wspólnikami" oraz odsprzedał im swoje akcje za jednego symbolicznego dolara. We wszystkich amerykańskich szkołach karate zaczęto modernizować treningi, starając się je dostosować do zasad wymyślonych przez Andersona. W połowie lat 80-tych kickboxing znalazł się na 7 miejscu najpopularniejszych sportów w USA.
Normy egzaminacyjne na stopnie szkoleniowe w Kick-Boxing'u

Stopnie uczniowskie w kick-boxing'u dziela się na:
10.Stopien uczniowski - bialy pas
9.Stopnien uczniowski - bialy pas z zóltym zakonczeniem pasa
8.Stopien uczniowski - żólty pas
7.Stopien uczniowski - żólty pas z pomaranczowym zakonczeniem pasa
6.Stopnien uczniowski - pomaranczowy pas
5.Stopnien uczniowski - zielony pas
4.Stopien uczniowski - niebieski pas
3.Stopien uczniowski - brazowy pas z niebieskim zakonczeniem pasa
2.Stopnien uczniowski - brazowy pas
1.Stopnien uczniowski - brazowy pas z czarnym zakonczeniem pasa


TRENING
Zajecia grupy poczatkuajcej Rozpoczynajac prowadzenie zajec kick-boxing'u dla grupy poczatkujacej nalezy wziac pod uwage kilka czynnikow. Najczestrzymi powodami dla ktorych mlodzi ludzie zaczynaja trenowac sztuki walki sa ciekawosc czy tez chec zaimponowania rowiesnikom. Na zajecia przychodzi mlodziez o roznym poziomie motywacji, wywodzaca sie z roznych srodowisk, majaca wczesniejsze doswiadczenia z innych sportow walki, o zronicowanej kondycji fizycznej i psychicznej. Zadaniem dobrego trenera, oprocz oczywiscie umiejetnosci technicznych jest takie dobranie poziomu trudnosci prowadzonych zajec by osoby najslabsze w grupie cwiczacych mogly nadazyc z przyswajaniem wiedzy i sprostac wysilkowi fzycznemu jaki wiaze sie z treningiem sportow walki a jednoczesnie osoby majace wieksze predyspozycje nie czuly sie znudzone na zajeciach. Nie jest to zadanie latwe, wiele zalezy tu od wiedzy i dowswiadczenia trenera i umiejetnosci ich przekazania. Waznym czynnikiem jest srednia wieku cwiczacych. Inaczej poprowadzimy zajecia dla grupy w ktorej przewage stanowia cwiczacy w wieku lat pietnastu, innego podejscia i metod treningu wymagal bedzie dwudziestolatek majacy doswiadczenia z innych sportow walki. Generalnie trening grupy poczatkujacych, trwajacy najczesciej ok. 1,5 godziny podzielic mozna na cztery podstawowe czesci: Rozgrzewka polaczona z zestawem cwiczen ogolnorozwojowych.W ramach tej czesci zajec mozna wykonywac bieg po sali (lub poza sala do cwiczen jesli warunki i pogoda na to pozwalaja), jumping (skakanie w przysiadzie), przysiady, pompki, wyskoki. Nieomal kazde cwiczenie ogolnorozwojowe na jakie pozwalaja warunki dobrze spelni swoje zadanie. Nalezy roznicowac ilosc cwiczen, ilosc poszczegolnych powtorzen, kolejnosc ich wykonywania jak i same cwiczenia, na kolejnych zajeciach wprowadzajac zmiany i urozmaicenia. W ten sposob unikniemy znuzenia i schematycznosci ktora moze byc czestym powodem rezygnacji z zajec. Zaleznie od dalszej czesci treningu ta czesc powinna trwac od 10 do 20 min. Cwiczenia rozciagajace i stretching. Obowiazkowa pozycja podczas kazdego treningu grupy poczatkujacych. Ilosc, zroznicowanie i czas trwania cwiczen rozciagajacych dobrac nalezy do poziomu grupy i tematu zajec na danym treningu. Generalnie jednak cwiczenia gibkosciowe powinny stanowic od 10 do 30 minut kazdych zajec przy czym czesc z tego czasu przypadac moze na koniec treningu. Cwiczenia rozciagajace wykonywane po intensywnym treningu silowym pomagaja rozluznic miesnie co powoduje szybsza regeneracje organizmu po intensytmym wysilku. Kazde cwiczenie powinno byc opatrzone stosownym komentarzem prowadzacego, wyjasniac nalezy prawidlowe ulozenie stop, tulowia jak tez i celowosc danego cwiczenia. Technika, czyli najwazniejsza czesc zajec. Czas jej trwania mozna roznicowac od 30 minut do pelnej godziny w zaleznosci od pozostalej czesci treningu. Dla grupy poczatkujacej najwazniejsze jest dobre opanowanie podstaw czyli prawidlowej pozycji, poruszania sie, technik recznych, w szczegolnosci ciosow prostych, blokow, zbic, unikow, rotacji tulowiem, wyprowadzania kopniec. Im wiecej pracy trener i grupa poswieca na nauke i opanowanie podstaw tym wieksze efekty zostana osiagniete podczas dalszej czesci treningu kiedy grupa rozpocznie nauke wysokich kopniec, technik wykonywanych z wyskoku lub po obrocie, walki w zwaciu, technik samoobrony, walk sparringowych. Dobrym nawykiem jest wracanie do podstaw, przypominanie pozycji, poruszania sie, ciosow prostych. Jest to dobre powtorzenie dla osob cwiczacych juz od jakiegos czasu, natomiast dla tych ktorzy dopiero rozpoczynaja zajecia jest do doskonala okazja do opanowania podstaw i dorownania z poziomem reszcie grupy. Ciekawym urozmaiceniem moga byc trenowane pod koniec zajec techniki samoobrony (udezenia lokciem, glowa, kopniecia kolanem, kopniecia low-kick wykonywnaie jako nickie kopniecie okrezne jak i klasycznie, koscia piszcelowa), kopniecia z wyskoku i obrotowe. Oczywiscie nie kazdy trener zgodzi sie z wprowadzaniem tego typu urozmaicen twierdzac, ze osoba ktora nie opanowala poprawnego trzymania gardy czy swodobnego poruszania sie w dobrej pozycji nie powinna cwiczyc technik zaawansowanych. I wiele w tym stwierdzeniu jest racji. Czas po jakim mozna wprowadzic tego typu techniki zalezy od poziomu grupy i umiejtnosci cwiczacych. Pamietac nalezy jednak, ze motywacja do rozpoczecia zajec jest czesto bardzo rozna. Raz bedzie nia pokaz lub zawodowa walka obejzana na zywo lub w telewizji, innym razem opinia cwiczacego juz kolegi, zwykla ciekawosc lub tez popisy filmowego bohatera. Z doswiadczenia wiem, ze nauczanie podstaw czesto moze prowadzic do znudzenia zajeciami. Mlodemu czlowiekowi ciezko jest wytlumaczyc, ze widziana na szklanym okranie popisowa technika wymaga lat ciezkiego treningu i bez opanowania podstawowych elementow jej poprawne wykonanie jest nieomal niemozliwe. Wprowadzenie wiec co pewien czas popisowego kopniecia lub techniki samoobrony powoduje ciekawe urozmaicenie treningu. Wszytskie techniki cwiczone powinnyc byc w rundach po dwie lub trzy minuty z mozliwoscia przedluzenia by lepiej wycwiczyc te elementy ktore sprawiaja najwiecej problemow. Standardowa, jedno minutowa przerwa pomiedzy rundami moze byc skracana i wykorzystana do omowienia bledow, pytan do trenera lub demonstracji nastepnej techniki. Trening silowy. Moze byc (szczeglnie na poczatku, kiedy grupa dopiero rozpoczyna zajecia) polaczony z inna czescia treningu. Cwiczenia silowe, pompki, przysiady, brzuszki można wprowadzic jako czesc wydluzonej rozgrzewki. Na przyklad w czasie biegu na sygnal prowadzacego grupa wykonuje dziesiec pompek i kontynuuje bieg, na kolejny sygnal cwiczacy wykonuja dziesiec przysiadow, na nastepny dziesiec brzuszkow. Ilosc powtorzen zalezy od poziomu wytrenowania grupy. Cwiczenia nalezy roznicowac pod wzgledem ilosci powtorzen, tempa wykonywania, czy wariantów poszczególnego cwiczenia. Wszystko to zalezy juz od umiejetnosci i inwencji prowadzacego zajecia trenera. Oczywiscie pozostaje jeszcze jedna z podstawowych czesci treningu sportow walki czyli sama walka. I tu pierwsza zasada brzmi: nikt nie powinien byc do niej zmuszany! Dana osoba moze odmawiac udzialu w walkach sparingowych z wielu powodow. Moze to byc strach przed kontuzja, odniesiony wczesniej uraz zarowno fizyczny jak i psychczny, wlasne przekonania i wiele innych. Ktos moze chciec cwiczyc tylko dla samej przyjemnosci uprawiania sportu i zmuszanie do walk sparringowych pozbawione jest sensu. Oczywiscie jesli mamy do czynienia z zawodnikiem utalentowanym, majacym predyspozycje i w opini trenera majacym szanse na osiaganie sukcesow w zawodach doskonale ofekty, moze dac dodatkowy trening pozwalajacy przezwyciezyc leki i zachamowania jak i zwykla rozmowa. Po raz kolejny wiele zalezy od podejscia i umiejetnosci trenera. Do walki powinien oczyciscie przystepowac zawodnik posiadajacy komplet ochraniaczy jak i aktualne i kompletne badania lekarskie. Dobra alternatywa dla walk sparringowych moze byc cwiczenie popularnie zwane "klepanka". Polega ono na wykonywaniu w pelni kontrolowanych ciosow otwarta dlonia na czolo, boki glowy, korpus i uda cwiczacego partnera. Cwiczenie to doskonale uczy wyczucia dystansu, taktyki a wykonywane na 30% sily i szybkosci kazdego zawodnika (na co trener powinien szczegolnie uczulic) nie prowadzi do kontuzi i urazow. Pozwole sobie napsiac kilka proad dla osob ktore dopiero maja zamiar rozpoczac trenowanie kick-boxing'u: - jesli mozesz to zapoznaj sie wczesniej z zajeciami i obejzyj je sobie. Pozwoli Ci to ocenic czy taka forma treningu Ci odpowiada, kick-boxing jest doskonalym sportem walki ale mozliwe, ze ciekawsze wyda Ci sie karate, capoeira, ju-jutsu. - zwroc uwage na zachowanie trenera, powinien rozwiazywac ewentualne problemy w grupie, demostrowac techniki odpowiednio je wyjasniajac i uczyc a nie popisywac sie. - kup rekawice, by podjac decyzje jakie wybrac zajzyj do dzialu Sprzet. - zwróc uwagę na to w czym cwiczysz. Ubior powinien byc luzny i wygodny, bez ostrych metalowych czesci czy zamkow. - ogranicz samodzielne rozciaganie w domu pomiedzy treningami, organizm musi miec czas by sie zregenerowac po kazdym treningu. - jesli oprocz zajec kick-boxing'u cwiczysz na silowni postaraj sie zmienic sposob treningu zastepujac cwiczenia "na mase", treningiem silowym i wytrzymalosciowym. Pamietaj, ze wieksze szanse ma zawodnik szczuply ale dysponujacy doskonala technika i szybkoscia niz napakowany "miesniak" ktory liczy na zakonczenie walki jednym ciosem. Po kazdym treningu silowym porozciagaj i rozluznij trenowane partie miesni. Jesli podczas czytania tego artykulu nasunely Ci sie jakies pytania, z czyms sie nie zgadasz - napisz do mnie.
Sprzęt

Tak jak do każdego sportu związanego z walka jest potrzebny odpowiedni sprzęt. Pierwsze treningi nie wymagaja znacznego wyposażenia wystarczą spodnie (najlepiej długie choc u mnie w klubie spokojnie można ćwiczyc w krótkich) i koszulka zwykła najlepiej bawełniania bo wchłania pot. Potem w miare treningow należy zaopatrzeć sie w lepsze rzeczy.
• RĘKAWICE
• SPODNIE
• BUTY
• KASK
• SZCZĘKA
• OCHRANIACZE NA NOGI