Przeczytaj fragment utworu i odpowiedz na pytania: "Hiszpan trzymał się krzepko. Z obronnych załomów Grzmiały gardziele armat kanonadą gromów: Jak ćma ptaków piekielnych na powietrzu mglistem, Kule gradem śmiertelnym leciały ze świstem. Raz wraz w pu

Przeczytaj fragment utworu i odpowiedz na pytania: "Hiszpan trzymał się krzepko. Z obronnych załomów Grzmiały gardziele armat kanonadą gromów: Jak ćma ptaków piekielnych na powietrzu mglistem, Kule gradem śmiertelnym leciały ze świstem. Raz wraz w pułki cesarskie, gdyby w żywe morze, Wpada bomba sycząca, głębie jego porze, Szkarłatną falą pryska, wali trupów rzędy — I począł żołnierz mruczeć: „Nie przejdziemy tędy!“ Nagle cesarz nadjechał do szosy wylotu... Widziałem: stał, jak posąg, wśród kartaczów grzmotu. Pękające granaty ryły granit twardy — On, jak orzeł, wzrok puścił płomienny i hardy W wąwóz, skąd dział szesnaście śmiercią nań bluzgało. Potem zwrócił do sztabu twarz, jak całun białą. Skinął, chwilę na siodle nieruchomy siedział — I któremuś ze świty kilka słów powiedział... Myśmy stali na froncie z cesarza rozkazu, Kozietulski[4] gryzł wąsa i klął raz po razu, Zły jak djabeł. Szeregi ciche, gdyby truna, Czasem tylko kto syknął! „Psia krew! Do pioruna!, Albo szkapę narowną kropnął w bok ostrogą. Nawet zaćmić na kuraż zakazano srogo! A tu coraz siarczyściej raziły nas ścierwy I „szlusuj!“ oficerów jęło brzmieć bez przerwy. Wtem szwadron przebiegł płomień: kurzawą okryty, Nadleciał major Segur od cesarskiej świty. (Major Segur, chwat Francuz! Dusza, jak skra, dziarska). „Kapitanie! zakrzyknął — komenda cesarska: Wskok szarżować na wąwóz i wziąć działobitnie! Oto szansa: zwyciężyć lub umrzeć zaszczytnie W jego oczach! Ja z wami! Hej, na łeb! na szyję! Niech żyje cesarz!..“ Myśmy ryknęli: „Niech żyje!“ Miałem szkapę, jak siarka, ojcowego chowu, Ścigłą, jak wiatr, krwi wschodniej, bez wad, bez narowu, Gniadą, w pończoszkach białych na przednich pęcinach; Więc gdy kapitan po nas spojrzał, jak po synach, I sformował kolumnę czwórkami z prawego — Cuglem puścił swobodnie na grzywę gniadego, A on, ledwo posłyszał: „Marsz! marsz!“ jak mi skoczy! — I zaraz mgła mi krwawa przysłoniła oczy! Jezus Marja! Gdy wspomnę wprost nie mogę wierzyć, Jak on mógł to rozkazać, a my tak uderzyć! Warjatem lub półbogiem trza być! Kawalerją Brać wąwóz, gdzie baterja stoi za baterją! Ale wtedy z nas żaden nie pomyślał o tem: Rwaliśmy z krzykiem: „Cesarz!“ z brzękiem i łoskotem, Gotowi do ostatniej wylać krew kropelki... Jak on nas znał do szpiku! jak nas znał ten „wielki!“ Jęk! Wrzask! Dym! Krew! Płomienie! Ciemna kurzu chmura! Ludziom pióra i koniom wystrzeliły pióra! Wpadliśmy w wąwóz... gnamy... Rąbiem, jak szatany... Z przed kopyt ogłupiałe zmykają Hiszpany. Grzmią działa, karabiny! We krwi pół szwadronu Leci z siodeł! Trzask kości! Straszny charkot zgonu! Tu przepaść! tam harmaty! — „Wskok! wskok! wskok!!! do czarta!!!...“ Baterja jedna!... druga!... i trzecia!... i czwarta!... Zdobyte!... Kozietulski w najpierwszym momencie Stracił konia i runął na wąwozu skręcie... Nie zginął! — wstał i pieszo pobiegł do ataku. Dziewanowski z Rowickim zostali na szlaku; Rudowski na armacie legł, przez siebie wziętej, Krzyżanowski zabity... Krasiński pocięty... A przy czwartej baterji, posoką zbryzganej, Mdlał dzielny Niegolewski z jedenastu rany... Jam się ocknął, w krwi cały, na ostatniem dziale... Złote słońce na niebie gorzało wspaniale, Nadjeżdżał właśnie cesarz. Patrzę: a on z głowy Zdjął kapelusz trzyrożny; z twarzy marmurowej Biły blaski promienne... Spojrzał na harmaty, Na trupy szwoleżerów, jak wiośniane kwiaty, Ścięte kosą... I nagle ściągnął brwi sokole I wołał: „Cześć walecznym!“... I wstyd miał na czole!..." 1. Powiedz w jaki sposób w utworze został przedstawiony cesarz Francuzów. 2. Jakie uczucia towarzyszyły atakującym szwolażerom? czym kierowali się ruszając do ataku na baterie hiszpańskie? 3. Wskaż w utworze fragmenty, które budują legendę napoleońską