1. Uważam, że forma dzieła "Sąd ostateczny" jest skomplikowana, ponieważ dokonano jej podziału na dwie części, dołączona została niemała liczba postaci, a sama kompozycja pracy jest niezwykle dynamiczna (błękit, biel oraz czerń). Michał Anioł ulokował również w swej kompozycji wiele sakralnych aspektów, takich jak Chrystus, Piekło czy Apostołów i uczniów. Umiejscowił on także cały szereg elementów kabalistycznych, na przykład wyraz równowagi świata.
2. Dzieło Michała Anioła "Sąd Ostateczny", na tle bizantyjskich ikon oraz ołtarzy, wyróżnia się malarstwem ściennym, polegającym na malowaniu na mokrym tynku farbami odpornymi na alkaiczne działanie zawartego w zaprawie wapna, zaś ikony charakteryzują się malowaniem według ściśle określonego wzoru, przeważnie na desce z wydrążonym polem na malowidło właściwe. Natomiast ołtarze z okresu trwania cesarstwa wschodnio-rzymskiego wyróżniała kwadratowa, drewniana, murowana lub kamienna tablica, przykryta antyminsem, gdzie ponadto znajduje się, między innymi, Pismo Święte czy siedmioramienny świecznik.
3. W mojej opinii wizerunek Jezusa w dziele "Sąd Ostateczny" nie umniejsza jego majestatu ze względu na fakt, iż artysta przedstawił go jako greckiego boga Apolla, co przydaje mu takich wartości, jak siła i młodość; co więcej twórca umiejscawia na lewym ramieniu i udzie Chrystusa fioletową szatę, która nawiązuje do królestwa bądź pokuty (zaleta chrześcijańska).
4. Pojawienie się autoportretów w dziele o tematyce religijnej świadczyć może o odniesieniu autora do postaci świata rzeczywistego (Św. Bartłomiej - Pietr Aretin; Vittoria Collona <-> Juan de Valdes), co stanowić mogło o samodzielnym osądzie, często stojącego w opozycji do oficjalnych nauk duchownych (krytyka za realizację odważnych grafik, włoska reformacja).
5. Pogrążone w cieniu są sylwetki proroka żydowskiego Daniela i Zuzanny (Księga Daniela), męczenników: świętego Błażeja oraz Sebastiana, i świętej Katarzyny wraz z Agnieszką. Dalej pojawia się Charon, prowadzących grzesznych w odmęty Hadesu. Następnie zauważyć można Girolama Savonaroli, fanatycznego kaznodzieję, czy sędzie podziemnego świata, Minosa (przypominającego Biagio da Cesena).
6. Kolorystyka freski jawi się nadzwyczajnie ponuro, tworząca nadto sferę mroku i atmosferę niepokoju. Same barwy nie wydają się zbytecznie żywe. Aczkolwiek dostrzegalne są odcienie ciepłych barw, jak błękit, biel i żółć, a także czerwień i czerń w dolnej partii fresku. Jej dynamiczna kompozycja zwraca uwagę na wszechobecny ruch, a otwarta konstrukcja dzieła nie pozwala na jednoznaczną identyfikację zakończenia ostatniej przedstawionej sceny.
