Dromony z Bizancjum.

Dromon – okręt wiosłowo-żaglowy, używany na Morzu Śródziemnym po upadku Cesarstwa rzymskiego przez floty Bizancjum (główny typ okrętu wojennego) i Arabów. Budowany w różnych wariantach od V do XII w. Zastąpił wcześniej używane biremy i liburny.

Pierwsze dromony miały jeden rząd wioseł i przypominały jednomasztowe liburny. Później pojawiły się dromony dwu- i trójmasztowe, z dwoma rzędami wioseł. Ich długość wynosiła 30 do 50 m, szerokość - 6 do 7 m. Na rufie były stery - jeden z każdego boku. Statki miały wydłużoną formę i były dość szybkie.

W zależności od wielkości załoga liczyła 100 do 300 ludzi - zarówno wioślarzy i marynarzy, jak i żołnierzy.

Dromony uzbrojone były w taran. Główną ich bronią były jednak katapulty i balisty, które od VII w. (od momentu wynalezienia) miotały też na duże odległości pociski zapalające, zawierające ogień grecki. Potężne i ciężkie katapulty mogły miotać pociski o ciężarze do 20 kg na odległości 1 000 m.

Dromony były też uzbrojone w syfony (syphonopho-rami) do miotania ognia greckiego.

W części dziobowej i rufowej statku były wysokie pokłady dla łuczników, zaś obok głównego masztu była drewniana wieża (xylokastron), z której piechota morska mogła strzelać z łuków albo miotać oszczepy i inne pociski.

Wiele dromon było chronionych przed taranami wroga przez metalowy pancerz.

Rękopis bizantyński z roku 850 zawiera wyobrażenie dromony z tego okresu. Jego konstrukcja podobna jest do biremy z dwoma rzędami wioślarzy. Miała ona dwa maszty z żaglami łacińskimi.

W Bizancjum używano też okrętów o nazwie heladion, ale wiadomo o nich jeszcze mniej, niż o dromonach.