Stosunki Czech i Węgier z cesarstwem: rzymsko- niemieckim i bizantyjskim w XII- XIVw.

Od momentu złożenia hołdu przez księcia Bolesława I Ottonowi I Czechy pozostały lennem cesarstwa niemieckiego. W połowie XI w. książe Brzetysław przeprowadził własne reformy w państwie ustanawiając m.in. zasadę senioratu, która uregulowała sytuacje polityczną państwa.
Ważnym wydarzeniem była również koronacja Władysława II, który ułożył dobre stosunki z państwem niemieckim. Dzięki niemu Czechy nadal stanowiły część składniową niemieckiej korony, również przez jego zasługi władcy czescy mogli uczestniczyć w elekcji królow niemieckich.
Następcą Władysława II został Przemysł Ottokar I, który po wielu staraniach wkońcu zdołał ograniczyć ingerencje Niemiec w wewnętrzne sprawy państwa. Kolejnym władcą został Przemysł Ottokar II. Rywalizował on o powiększenie swego władztwa z marchiami niemieckimi. W rywalizacji z Habsburgami (ród w księstwie austriackim) poniósł klęskę; zginął.
Na przełomie XIII i XIVw. zakończyła się dynastia Przemyślidów (śmierć Wacława II) oraz rozpoczęła się rywalizacja o tron czeski pomiędzy Habsburgami, a Luksemburgami (Austria kontra Niemcy). Książe niemiecki uczynił królestwo czeskie prowincją Rzeszy Niemieckiej.
Wraz z chrztem w 971 r. księcia Gejzy państwo węgierskie włączyło się aktywnie w nurt średniowiecznych wydarzeń w Europie. Jego syn Stefan I został koronowany na pierwszego króla Węgier. W tym czasie powstało również niezależne od kościoła niemieckiego arcybiskupstwo. Sukcesy Stefana wzmocniły pozycje państwa węgierskiego w Europie.
Rządy przejął Bela III wychowany na bizantyjskim dworze. Uzależnił on Węgry od wpływów bizantyjskich. Przeprowadził on również wiele reform umacniających państwo węgierskie.
Stosunki rzymsko- niemieckie układały się bardzo pomyślnie, ponieważ przez większą część czasu Niemcy miały zwierzchnią władze nad tymi państwami. Natomiast stosunki z państwem bizantyjskim wiązały się z przyjęciem przez nich chrztu z łacińską częścią Europy.