Relacje polsko-krzyżackie (1226r. do 1334r.)

Niniejsza praca dotyczy relacji polsko-krzyżackich z przełomu XIII/XIV wieku w szczególności lat 1226r. do 1334r.

Historia Krzyżaków w Polsce ma swój początek roku 1226. Wtedy to księżą krakowski i mazowiecki Konrad Mazowiecki sprowadził ich do naszego kraju. Miał on nadzieję, że zakon pomoże Polsce w walce z poganami. Krzyżacy chętnie skorzystali propozycji księcia, gdyż zostali oni wypędzeni z Węgier przez króla Andrzeja i zmuszeni do opuszczenia Ziemi Świętej. Konrad Mazowiecki oddał im ziemię chełmińską, która stała się ich własnością i miała stanowić zaplecze do walki z Prusami.

Pierwszym krokiem krzyżaków na naszych ziemiach było postaranie się o zatwierdzenie przynależności do nich ziemi chełmińskiej u cesarza i papieża.

W 1235 roku przyłączył się do nich zakon braci dobrzyńskich, dobrzyńskich 1237 Zakon Kawalerów Mieczowych.

Wkrótce po przybyciu do polski zaczęli podbój Prus. Początkowo wspierali ich polscy książęta. Mimo rozpaczliwego oporu Prusowie do 183r zostali podbici i przymusowo schrystianizowani.

W 1308r., wezwani przez Władysława Łokietka do odparcia najazdu brandenburskiego na Pomorze, napadli na Gdańsk, gdzie urządzili rzeź ludności i szybko podbili całe Pomorze. Próby dyplomatycznego rozwiązania konfliktu, wielokrotne sądy papieskie nie dały rezultatu. W 1329r. wybuchła wojna. Krzyżacy, wspierani przez króla czeskiego Jana Luksemburczyka, zajęli ziemię dobrzyńska i Kujawy, a 1331r. najechali na ziemię łęczycką i kaliską. Mimo polskiego zwycięstwa pod Płowcami nie oddali zdobytych wcześniej ziem. Wkrótce po zawarciu rozejmu zmarł Władysław Łokietek (1333r.).
Kazimierz próbował jeszcze pertraktacji w 1343r. zawarł w Kaliszu pokój wieczysty, w którym za cenę przekazania Krzyżakom Pomorza jako „wieczystej jałmużny” uzyskał bez wojny zwrot Kujaw i ziemi dobrzyńskiej