Czy "Oda do młodości" jest dziełem klasycznym czy romantycznym?

Utwór "Oda do młodości" Adama Mickiewicza łączy w sobie, pozornie sprzeczne, cechy romantyczne i oświeceniowe;

Z poprzedniej epoki wyrasta pogląd o wyższości celów społecznych nad prywatnymi jednego człowieka i wynikającej z tego konieczności podporządkowania się interesom ogółu; służba społeczna musi się odbywać się oczywiście w grupie (sprzeczność z działaniami Konrada); młodzież musi się zjednoczyć w braterstwie i równości; w tej jedności jest wstanie udoskonalić świat, poprowadzić go na nowe tory;

To wszystko łączy autor z założeniami romantycznymi: pojawia się gloryfikacja młodości jako siły tworzącą i wynoszącą człowieka ponad codzienne sprawy ("Młodości dodaj mi skrzydeł"); motyw lodu wiązać można z mitem o Ikarze, którego można uznać, tak jak romantyków, za człowieka dążącego do jakiegoś pięknego, odległego ale przyciągającego celu i potrafiącego pokonać wszelkie przeszkody stojące mu na drodze (nie wspomina się o niedosięgłości tego celu); jest tu też kreacja podmiotu lirycznego jako pełnego zapału, nadziei, pokonującego rzeczywistość i własne słabości, oraz charakteryzującego się wybitnym indywidualizmem, co jest typowe dla romantyzmu; pojawia się tu także idea rewolucji ideowej, wzywająca do bezkompromisowej walki z rzeczywistością (zastaną - znów romantyzm);

Jednak pojawia się, w związku z motywem walki, polemika (łagodnie mówiąc) z ideałami oświeceniowymi: przeciwstawia racjonalizmowi, logice i zdrowemu rozsądkowi romantyczną wiarę w poznanie pozazmysłowe, kierowanie się uczuciami i otwartość na nowe, nadchodzące wyzwania (walka o wolność); krytykuje więc "szkiełko i oko", twierdząc, że uniemożliwiają one poznania istoty świata; mówi, że konserwatyzm prowadzi do śmierci duchowej ("Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy");

To właśnie spowodowało wielkie rozbieżności w interpretacji tego utworu (od manifestu oświeceniowego, przez mieszankę aż do romantyzmu), ale na pewno utwór zdobył sobie wielką popularność w okresie walk narodowowyzwoleńczych na początku XIX wieku wzywając do walki, aktywności, głosząc wiarę w zwycięstwo;