W Polskiej tradycji nie brakuje wzorów życia poświęconego całkowicie dobru wspólnemu naszego narodu”

„W Polskiej tradycji nie brakuje wzorów życia poświęconego całkowicie dobru wspólnemu naszego narodu” – powiedział kiedyś Jan Paweł II.
Słowa naszego Papieża dają nam wiele do myślenia. Uświadamiamy sobie, że są ludzie, którzy poświęcają swoje życie dla dobra narodu. W przytoczonych poniżej argumentach postaram się udowodnić słuszność postawionej tezy.
Pierwszym z przykładów ludzi całkowicie poświęconych dobru wspólnemu była - teraz już Święta Królowa Jadwiga z dynastii Andegawenów, żyjąca prawdopodobnie w latach 1374 – 1399. Z przekazów Jana Długosza dowiadujemy się, że była "... dziewicą tak przedziwnej piękności, jakiej wówczas świat cały nie znał". W październiku 1384 r. nastąpiła koronacja Jadwigi w Katedrze Wawelskiej na króla Polski. Godnym ręki polskiej władczyni okazał się książę litewski Jagiełło. Ceremonią zawarcia małżeństwa poprzedziła uroczystość chrztu świętego, podczas której Jagiełło otrzymał imię - Władysław. Cnoty królowej, opieka nad chorymi i biednymi wzmocniły jej miłość i uwielbienie poddanych. Podczas swojego krótkiego panowania, królowa Jadwiga również aktywnie uczestniczyła w życiu politycznym swego kraju, zabiegając nie tylko o spokój wewnętrzny, lecz także o sukcesy w polityce zagranicznej. Dwór Jadwigi był żywym ośrodkiem życia religijnego i intelektualnego. Królowa patronowała studiującym Polakom na Uniwersytecie Praskim.
Kolejną osobą potwierdzającą słowa Jana Pawła II może być, chociaż Piotr Skarga. Najwybitniejszy kaznodzieja i mówca okresu staropolskiego. Urodził się w 1536 r. w Grójcu k. Warszawy. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W wieku 16 lat rozpoczął studia w Krakowie, które ukończył w 1555 roku. W roku 1588 został kaznodzieją nadwornym króla Zygmunta III Wazy. Wygłaszał także kazania podczas obrad sejmu. Gorliwie bronił swojego narodu – Polaków. Przez całe życie był gorliwym propagatorem kontrreformacji, bardzo zaangażowanym w walkę z innowiercami i nawracanie ich na katolicyzm. Dwór królewski opuścił na kilka miesięcy przed śmiercią. Zmarł w roku 1612 w Krakowie
Przykładem godnym naśladowania jest również Jozef Piłsudski. Jest jedną z najwybitniejszych postaci w dziejach Polski. Urodził się 5 grudnia 1867 roku w Zułowie na Wileńszczyźnie. Po wojnie uchylił się od kandydowania w wyborach prezydenckich w grudniu 1922 roku a w 1923 wycofał się z życia politycznego. Powrócił na scenę po trzech latach. Po przewrocie majowym nie przyjął wyboru na urząd prezydenta RP, pełnił natomiast, aż do zgonu w dniu 12 maja 1935 roku obowiązki Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Wywierał znaczny wpływ na politykę zagraniczną starając się utrzymanie sojuszu z Francją oraz zbliżenie do Anglii. Zawarł układy o nieagresji z Rosją sowiecką w 1932 oraz Niemcami w 1934 roku. Przywrócił odrodzonej Rzeczypospolitej należne miejsce w rodzinie narodów europejskich. Mimo upływu lat Piłsudski pozostaje symbolem bezkompromisowej walki o niepodległość, oddania idei oraz niezależności polskiej polityki zagranicznej.
Polska wydała na świat wielu ludzi – wzorów – do naśladowania. Nie zawsze o nich pamiętamy. Jan Paweł II też jest wzorem życia poświęconego dla innych, nie tylko dla Polski, ale także dla narodów całego świata. Starajmy się żyć, chociaż trochę podobnie do tych wyżej wymienionych, a Polska będzie przykładem państwa silnego, gdyż zjednanego.