Czarna dziura.

Wiele czasu zajęło astronomom znalezienie odpowiedzi na pytanie, jak powstają i jak się rozwijają gwiazdy. Pozostało pytanie: co się dzieje z gwiazdą pod koniec jej życia? W 1967 r. ukuto określenie "czarna dziura", aby nazwać to, co zostaje po śmierci ogromnej gwiazdy. Cztery lata później odkryto Cygnusa X-1, pierwszego kandydata do przemiany w czarną dziurę. Czarne dziury wydają się czarne, ponieważ nic, nawet światło, nie może oprzeć ich grawitacji. Astronomowie nie są w stanie wykryć ich bezpośrednio, ale mogą je "zobaczyć", obserwując wpływ, jaki wywierają na otoczenie, np. na gaz sąsiadującej z nimi gwiazdy. Granica czarnej dziury zwana jest horyzontem zdarzeń. Materia wciągana do wnętrza czarnej dziury, zanim przekroczy granicę horyzontu, wiruje, tworząc dysk. Materia wirująca wokół czarnej dziury tworzy szybko obracający się dysk akrecyjny. W miarę jak materia przyciągana jest bliżej dziury, wiruje szybciej i szybciej, a na skutek tarcia wytwarzane jest ogromne ciepło. W pobliżu dziury materia ma tak wysoką temperaturę, że przed przekroczeniem horyzontu zdarzeń i bezpowrotnym zniknięciem zaczyna emitować promienie rentgenowskie. Niektóre galaktyki mają bardzo aktywne centra, które emitują wielkie ilości energii. Być może stoją za tym gigantyczne czarne dziury, które wytwarzają ogromną siłę grawitacji. Taka dziura byłaby setki milionów razy cięższa od Słońca. Wewnątrz czarnej dziury przestrzeń i czas są mocno zniekształcone. Każdy pechowiec, który wpadłby do jednej z nich, zostałby rozciągnięty niczym spaghetti, ponieważ grawitacja wciągałaby najpierw stopy, a później dopiero głowę. Obserwator z zewnątrz zauważyłby również, że czas biegnie coraz wolniej, im bliżej horyzontu zdarzeń znajduje się ów człowiek. Kiedy astronauta wpada w czarną dziurę początkowo wszystko wydaje się być normalne, następnie ciało astronauty ulega zniekształceni i kiedy on zbliża się do dziury, jego ciało się wydłuża. Zwiększa się długość fali światła i w związku z tym astronauta wydaje się czerwony.