Czynniki okreslajace funkcje podazy

Czynniki określające funkcje podaży.Podaż produktów żywnościowych jest współzależna z ich produkcją, choć nie jest z nią tożsama. Podaż w czasie (t1) może być większa lub mniejsza od produkcji w tym samym casie (t1) o saldo zmian zapasów i rezerw. Czynniki, które wywołują zmiany produkcji i podaży są na ogół te same, dlatego analizę funkcji podaży możemy traktować jako część teorii produkcji. Każde gospodarstwo sfery agrobiznesu ma swoją krzywą podaży, a ściślej mówiąc wiązkę krzywych podaży z których każda odpowiada konkretnemu produktowi. 1. Charakter zagregowanej funkcji podaży zależy od następujących czynników: a) charakteru funkcji produkcji w odpowiednim cyklu podaży, b) charakteru rynków czynników produkcji c) struktury kosztów, d) wzajemnego stosunku z przedsiębiorstwem, e) przewidywań producentów. Cykle podaży: a ) cykl podaży mieszczący się w ramach jednego roku- jest on typowy dla produkcji roślinnej, b) wieloletni cykl podaży, gdy zachodzą zmiany relacji cen produktów rolnych, ale ogólny poziom cen lub popytu na żywność pozostaje bez zmian. C) wieloletni cykl podaży, gdy zmianie ulega ogólny poziom cen produktów rolnych lub popytu na żywność. W tym ostatnim przypadku rosną realne dochody rolników a wraz z nimi zwiększa się popyt inwestycyjny, następuje unowocześnienie warsztatu produkcyjnego, cop powoduje spadek kosztów produkcji. Rynki czynników produkcji. Rynki czynników produkcji są drugim elementem funkcji podaży w agrobiznesie. Związane jest to z elastycznością podaży, zasobów i w związku z tym określana jest elastyczność cen czynników produkcji. Znaczenie relacji cen czynników do cen produktów jest oczywiste. Wytwórcy reagują na poziom cen czynników i produktów, które wpływają na polepszenie lub pogorszenie relacji. Sytuacja jest prosta z ekonomicznego punktu widzenia tak długo, jak ceny czynników i produktów są elastyczne w jednorazowym stopniu. Procesy dostosowawcze zaczynają się komplikować, gdy ceny czynników są sztywne. Wówczas niewielka zmiana cen produktów może spowodować duże wahania poziomu produkcji i zużycia zasobów. Elastyczne ceny czynników wywierają odwrotny skutek.Struktura kosztów.Zależności między kosztami zmiennymi a stałymi a reakcją na ceny, a więc podażą i produkcją są w agrobiznesie bardzo oczywiste. Rzeczywisty problem ekonomiczny polega na tym, że w poszczególnych segmentach agrobiznesu różna jest struktura kosztów. Ważny jest udział kosztów stałych. Im większy jest udział tych kosztów, tym mniejszy jest margines wyboru i swobodnej reakcji podaży na zmiany cen czynników wytwórczych. Wysoki udział kosztów stałych sprawia, że produkcja i podaż rolnicza są mało wrażliwe na spadek cen. Przychód z zasobów stałych w warunkach dekoniunktury w rolnictwie obniża się proporcjonalnie do cen produktów sprzedawanych przez rolników. Jeżeli koszty krańcowe, jak i krzywa podaży w rolnictwie, mają elastyczność większą od zera. Ilośc stosowanych zasobów można zwiększać tak długo, jak długo cena produktu będzie większa od jednostkowych kosztów zmiennych. Stosunki między przedsiębiorstwem rolnym a gosp. Domowym.
Powiązanie warsztatu produkcyjnego z gosp. Dom. Jest powszechne tylko w rolnictwie rodzinnym. W gosp. Rodzinnym następuje rozdzielenie produkcji na dwie części: towarową, przeznaczoną na sprzedaż, konsumpcyjną, przeznaczoną na własne potrzeby rodziny (naturalne spożycie wewnętrzne).Przewidywania producentów w agrobiznesie.Ważną rolę przy wyjaśnianiu kształtowania się podaży w rolnictwie odgrywają przewidywania rolników dotyczące kształtu rynku i koniunktury w przyszłości. W czasie dekoniunktury przewidywania rolników są na ogół pozytywne. W tym sensie, że wówczas przewidywać można tylko poprawę koniunktury. Tak długo jak nie ma alternatywnych możliwości wytkorzystania posiadanych zasobów pracy, ziemi i kapitału, produkcję i dochów w przyszłości można zastąpić produkcją i dochodem bieżącym przez unikanie inwestycji. Powstaje pytanie: czy możliwe są przewidywania rolników dotyczące pogorszenia obecnej dobrej sytuacji? Korzystna koniunktura w jakiejś części pociąga za sobą dodatkowe kapitały, produkcja wówczas wzrasta ponad realny popyt i korzystan koniunktura przeistacza się w dekoniunkturę. Techniki wytwarzania.Techniką wytwarzania lub techniką produkcji nazywamy określony sposób powiązania ze sobą osobowych i rzeczowych czynników w danym procesie produkcji. Technikę można zatem opisać zespołem relacji jakie w danym czasie istnieją między użytymi czynnikami (zasobami). Relacje te przyjmują postać współczynników techniczno-ekonomicznych, wśród których wyróżniamy:--współczynniki wydajności czynników produkcji {Wi} lub będące odwrotnością współczynniki techniczne {ai}--współczynniki struktury produkcji {Ui} oraz będące ich kombinacją współ. Zespolenia czynników produkcji {nij}. Każdą technikę wytwórczą można opisać za pomocą odpowiedniego zestawu współczynników. Współczynnik produktywności krańcowej. Parametry tej funkcji można przekształcić tak, aby obrazowały strukturę (skład) danej techniki oraz jej sprawność charakteryzującą pochodne funkcji produkcji, natomiast strukturę danej techniki objaśniają współczynniki elastyczności funkcji produkcji. Znając te współczynniki możemy opisać daną technikę wytwórczą za pomocą wektora [ai;ei]. W praktyce rozpatruje się na ogół pewne typy (generacje) technik wytwórczych dopuszczając, że mieszczą się w nich konkretne techniki stosowane w poszczególnych jednostkach gospodarczych.