"Cierpienie i zło, które jedynych odrzucało od Boga, innych przynaglało do wpadnięcia w jego ramiona" (ks. Józef Sadzik) - ludzkie postawy wobec cierpienia

Cierpienie jest nieodłączną częścią ludzkiego życia. Towarzyszy nam odkąd istnieje czlowiek. Jest przeżywaniem bólu fizycznego lub moralnego.
Powodów cierpienia jest mnóstwo: ból fizyczny, psychiczny, niemoc, nieszczęśliwa miłość, strach, śmierć bliskiej osoby. Są powszechne i bliskie każdemu z nas. Różni się natomiast stosunek ludzi do cierpienia, postawa wobec niego, przyjmowanie go.

Myśląc o cierpieniu mamy zawsze na myśli jakieś nieszczęście, które nas dotyka. Od wieków ludzie za cierpienie obwiniali Boga, pytając dlaczego będąc takim miłosiernym zsyła na nich choroby? Pozwala, aby w wojnach ginęli niewinni ludzie?
Nie da się odpowiedzieć na te pytania. Jedni twierdzą, że Bóg przez to, że cierpimy karze nas za nasze grzechy, a jeszcze inni, że Bóg wystawił ich na próbę i chcą tę próbę przejść zwycięsko.

Literatura od wieków ukazuje swych bohaterów cierpiących oraz przeżywających tragedie ,w każdej bowiem epoce cierpienie ludzkie , ból fizyczny oraz psychiczny towarzyszyły człowiekowi w codziennym życiu.

Jednym z najważniejszych źródeł naszej kultury jest Biblia, z niej wyrasta światopogląd oraz system wartości i ocen. Dla chrześcijan Biblia jest księgą świętą, gdyż stworzyła obowiązujący do dzisiaj ogólnoludzki kodeks moralny, kodeks zasad i wartości. Biblia jest wielką opowieścią o człowieku, o jego uczuciach, namiętnościach, o złożoności ludzkiej natury.

Od początku stworzenia świata od momentu pojawienia się pierwszych ludzi na Ziemi mamy do czynienia z cierpieniem.
Biblijna opowieść o Adamie i Ewie jest obrazem zetknięcia się pierwszego człowieka na Ziemi ze złem oraz jego świadomości o popełnionym grzechu. Ludzie zjedli owoc z drzewa poznania dobra i zła i posiedli umiejętność ich rozgraniczenia. Za namową węża Ewa dokonała wyboru i spróbowała owocu, świadomie łamiąc zakaz Boga. Wygnani z Raju ludzie doświadczyli bólu i cierpienia, co nauczyło ich przestrzegania zasad i nakazanych przez Boga norm. Odtąd zostaliśmy narażeni na niepowodzenia, gniew i złość, ponieważ przerwanie protekcji Boga zmusiło nas do wielu wyborów dobra lub zła. Wybory te nie zawsze były właściwe.

Pismo Święte porusza również wiele problemów trudnych, między innymi takich jak cierpienie. Doskonałą odpowiedź na pytanie: "czy cierpienie ma sens”? znajdujemy w "Księdze Hioba".
Hiob żył w kraju Hus, był wiernym i sprawiedliwym wyznawcą Boga.
Hiob był to człowiek zamożny, ojciec i głowa rodziny. Posiadał wielki majątek, był sprawiedliwy, bogobojny i unikał zła. Miał siedmiu synów i trzy córki. Bóg szczycił się Hiobem, swym wiernym i kochającym Go człowiekiem. Inne zdanie co do motywów bogobojności Hioba miał szatan. Uważał, że wielbi on swego Pana za dary, którymi go obsypał. Bóg, chcąc udowodnić bezpodstawność wobec jego zarzutów, pozwolił mu zesłać na Hioba nieszczęścia, wystawiając go na próbę wierności. Hiob stracił swój majątek, dzieci, które zostały zabite. Powiedział wtedy: "Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niechaj będzie imię Pańskie błogosłąwione!". W obliczu cierpienia błogosławił Boga. Hiob został wystawiony na drugą próbę, zapadł na trąd, nie złorzeczył Bogu. Powiedział: "Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?" odwiedzający Hioba przyjaciele sugerowali mu, że to jest kara za jego grzechy. Ale on był przekonany o tym, że jest niewinny. Jednak przyszedł moment zwątpienia, załąmania wiary. Zaczął tracić nadzieję. Przyznał się Bogu, że zgrzeszył, ale Ten wynagrodził go za jego cierpienia.

Cierpienie Hioba, to cierpienie w imię Boga ktorego nigdy nie wyparł się, zachował swoją godność. Jego udręka była jednocześnie tajemnicą i próbą, z której wyszedł zwycięsko.
Z „Księgi Hioba" wynika, że Bóg ma swoje plany, nie są one zrozumiałe dla człowieka, który powinien je przyjąć z pokorą.

Dla chrześcijan najważniejszym męczennikiem jest Jezus Chrystus, Syn Boży. Podobnie jak Hiob cierpiał on w imię miłości do Boga, lecz umarł na krzyżu również za nas, ludzi. Zatem Odkupiciel ukazuje nam drugą postać cierpienia, cierpienia za ludzkość, w imię wiary w Boga

Mitologiczną postacią męki za ludzkość jest również Prometeusz.
Był on postacią , która cierpiała dla ogółu , dla dobra ludzkości .To on stworzył człowieka z gliny i łez, nauczył go rzemiosła , pomagał w codziennym życiu. Wykradł dla niego ogień z Olimpu , za co został surowo ukarany. Zeus kazał przykuć go do skał Kałkazu , gdzie sęp wyjadał mu wciąż odrastającą wątrobę , tym samym został skazany na niekończący się ból fizyczny.
Prometeusz cierpiał więc za grzechy, które popełnił dla ludzi, z miłości do nich.

Tym, który cierpieniem przypłacił swoje grzechy był Syzyf, król Koryntu. Za życia ulubieniec Zeusa, często bywał zapraszany na uczty olimpijskie.
Niezwykle przebiegły, oszukiwał nawet bogów. Zdradził przed ludźmi sekret Zeusaza za co Zeus ukarał go przedwczesną śmiercią, ale Syzyf oszukał Hadesa i wrócił na ziemię. Został strącony do Tartaru piorunem Zeusa. Tam wymierzono mu surową karę: miał za karę wtaczać na wysoką górę głaz, który tuż przed szczytem osuwał się ponownie w dół.

Także bohaterowie wielu utworów literackich potrzebowali bądź byli zmuszeni zadecydować o swoim życiu działając w dobrej lub w złej intencji.

Bohaterka tragedii Sofoklesa - Antygona zastała postawiona w nie łatwej sytuacji dokonania wyboru między nieposłuszeństwem wobec władcy i pochowania brata. Uznała pochowanie zwłok brata za swój obowiązek religijny. Sprzeciwiła się rozkazowi i własnymi rękami wykopała bratu grób, za co Kreon skazał ją na śmierć. Żywcem zamurowano ją w rodzinnym grobowcu, gdzie Antygona powiesiła się. Jej narzeczony Hajmon popełnił samobójstwo przy zwłokach ukochanej. Nie mogła wybrać drugiego rozwiązania, gdyż przez resztę życia nękałyby ją wyrzuty sumienia.
Antygona, grzebiąc ciało swojego brata, automatycznie wydała na siebie wyrok śmierci. Wybrała mniejsze według niej zło, czyli bunt przeciw prawu władcy.
W utworze tym również Kreon jest postacią tragiczną.
Następstwem surowych zarządzeń Kreona była śmierć Antygony, jej narzeczonego, a syna Kreona, Hajmona, i żony Kreona, Eurydyki.


Innym rodzajem cierpienia jest cierpienie z powodu miłości głęboko zakorzenione w nas.
Za przykład może posłużyć Tristan i Izolda. Sa bohaterami książki, która opowiada o nieszczęśliwej miłości dwojga młodych ludzi. Tristan i Izolda byli sobie przeznaczeni, jednak nie mogli wspólnie spędzić życia. Izolda została poślubiona przez króla Marka, pana i władcę, wielkiego przyjaciela Tristana. Wypity przez przypadek napój miłosny połączył ich serca na zawsze i stał się powodem wielu tragicznych perypetii. Ich uczucie niestety nie zostało spełnione. Tristan umarł z ran i z tęsknoty za ukochaną, zaś Izoldzie pęka serce z rozpaczy po śmierci kochanka.


W „Panu Tadeuszu" cierpi zaś Jacek Soplica gdy Stolnik daje mu do zrozumienia , że nie ma co liczyć na rękę Ewy Horeszkówny- córki Stolnika. Temu związkowi zdecydowanie przeciwny był Stolnik, ponieważ Soplica nie dorównywał mu majątkiem i urodzeniem. Soplica próbuje leczyć swój ból alkoholem i małżeństwem z inną kobietą.
Rozpoczyna serię nieszczęść, za które musi odpokutować ks. Robak.
Soplica, aby odpokutowac za grzechy mlodosci postanawia poswiecic sie dla ojczyzny.
Wstepuje do zakonu i w mnisim kapturze pod nazwiskiem Robak wraca w koncu na ziemie ojczysta.
Zdobywa sie na poswiecenia, odnosi rany ale robi to bez rozglosu. Nikt nie wie o jego zaslugach. Taka jest kara, która sobie wymierzyl.


Każda z wybranych postaci wyznacza inny wymiar tego cierpienia. Ich losy do dnia dzisiejszego są dla naszego kręgu kulturalnego, mitem, symbolem, świętością. Rozmyślając nad zachowaniami bohaterów literackich można wyróżnić różne reakcje w chwilach próby: przyjęcie zgodnością tego, co niesie los, poddanie się, rozpacz, rezygnacje, zobojętnienie.

W Biblii rzadko mówi się o osamotnieniu, ale możemy zauważyć, że miało ono miejsce w życiu takich mężów wiary jak Jakub, Job, Nehemiasz, Eliasz i Jeremiasz. Dawid skarżył się, że jest samotny i uciśniony. Jezus, który zna nasze wszystkie słabości, także doświadczył samotności w Getsemane. Jan zakończył swe życie na wyspie Patmos, a apostoł Paweł ostatnie dni życia spędził w więzieniu. Pisząc do Tymoteusza, starzejący się Paweł stwierdza, że opuścili go przyjaciele i prosi swojego młodego przyjaciela, by dołożył wszelkich starań, by go odwiedzić.
Cała Biblia mówi o potrzebie społeczności z Bogiem, ze wszystkimi ludźmi, szczególnie chrześcijanami, o potrzebie miłości, pomocy, zachęty, przebaczenia i wzajemnej o siebie troski. Żywa społeczność z Bogiem i innymi stanowi podstawę rozwiązania problemu samotności.

Sens cierpinia zrozumiemy przygladajac sie posludze Papieza jana Pawla II.Cierpienie stale jest obecne w jego zyciu. Z wielkim psychicznym bolem pogodzil sie ze smiercia swoich bliskich.Swoje pietno odcisnely lata wojny, zamach na Jego zycie w 1981 r oraz choroba nowotworowa.
Jan Pawel II przyjmuje cierpienie i przemienia je w służbę Chrystusowi.
W trzy lata po zamachu Jan Pawel II opublikowqał list apostolski "Salvifici doloris" w którym stwierdza, ze czlowiek jest uczestnikiem cierpien Chrystusa.
"Czlowiek odkrywając przez wiarę odkupiencze cierpienie Chrystusa , odkrywa zarazem w nim swoje wlasne cierpienie, odnajduje je przez wiarę na nowo i nowym znaczeniem"

Cierpienie pełni bardzo ważną rolę w życiu człowieka, ponieważ uczy pokory wobec życia, wrażliwości na los innych. Uszlachetnia, pozwala zrozumieć i umacnia w wierze. Nie musi być karą za grzechy, może być próbą w celu sprawdzenia człowieka. Ludzie, którzy doświadczyli takiego cierpienia, współczują tym, którzy je odczuwają