SiKOM -ćwiczenia

Społeczne i kulturowe oddziaływanie mediów – ćwiczenia
- zaliczenie -

1. Krytyka kultury masowej, ideologii i mediów

WALTER BENJAMIN

Aura – lata 30 XX w. Walter Benjamin odnosi się do sztuki. Oznaczało to, że dane działo ma jakiś kontekst, niepowtarzalna otoczka dzieła. Sztuka była auretyczna, dzieło związane z miejscem i czasem powstawania, autentyczność, niepowtarzalność.

Upadek aury – Sztuka wymyka się technicznej reprodukcji, a moralne reprodukcje także miały aurę niepowtarzalności. Technika reprodukcji – bardziej samodzielna niż oryginał. Kopie (reprodukcja) może się przemieszczać. Fotografia jest sztuką pouretyczną (czyli to co się stało po aurze). W czasach Benjamina następuje upadek aury - „Twórca jako wytwórca” kultura przestała być metafizyczna, a zaczęła być przemysłem. Brak związku sztuki z miejscem.

Przemysł kulturowy – społeczny system odpowiedzialny za istnienie mediów. Produkuje określoną treść dla społeczeństwa i sprzedaje z dużym zyskiem –> Szkoła Frankfurcka

Krytyka ideologii – Szkoła Frankfurcka
- podejście inspirowane Marksizmem Niemieckim
- SF założyli w 1923 socjologowie we Frankfurcie
- byli wśród nich filozofowie, psychologowie, literaturoznawcy; np. Walter Benjamin (był najmniej marksistowski), Teodor Adorno, Marks Horkheimer

Podstawowe hasła Szkoły Frankfurdzkiej
– marksistowskie założenie, o tym, że człowiek nowoczesny polega reifikacji (urzeczowieniu)
- świat nowoczesny jest zagrożony przez technikę
- człowiek jest uprzedmiotowiony – każdy bez względu na klasę społeczną
- wzrost techniki będzie nieuchronnie prowadził do totalitaryzmu, co coraz łatwiej będzie można nami manipulować
- rozum instrumentalny, myślenie kalkulacyjne sprawi, że zabijemy naszą indywidualność i spontaniczność


LEVI STRAUSS

Strukturalizm
- odcisnął piętno na całej humanistyce
- filozoficzna podstawa humanistyki
- Apogeum wyrażane w scjentyzmie
- nastawiony na budowanie praw kulturowych, mocnych takich jak w przyrodzie
- prawa te są niezależne od miejsca i czasu
- strukturaliści konsekwentnie zrezygnowali z badań empirycznych
- interesowało ich to, co znajduje się pod powierzchnią świata empirycznego (odczuwalnego)
- zdaniem twórcy strukturalizmu Leviego Straussa prawa, które rządzą kulturą, jej rozwojem, to są prawa naszego umysłu, prawa mentalne. Za ich pomocą nieświadomie decydujemy o naszych zachowaniach
- językoznawstwo było dla strukturalistów punktem wyjścia. Komunikacja jest w strukturalizmie najważniejszym procesem
- struktury składają się z binarnych sprzężeń: kultura–natura, kultura–grupa, jednostka-grupa
Dla antropologa naturalne jest to, co rozumieją dane kultury. My nie jesteśmy niezależnymi strukturami. To nie my myślimy strukturami, to kultura za nas myśli.

Czesław Miłosz – Pierwsza książka o mediach po polsku, nielegalna lata 60, legalna 2002 – powojenna krytyka mediów. Zbiór amerykańskich tekstów, które można by określić jako kontynuacja tradycji krytyki kultury

Film wg Benjamina
- sztuka najbardziej odpowiednia dla współczesnego człowieka
- nie może wprowadzić w kontemplacje, ciągnie i pcha do przodu, nie ma czasu na auretyczność
- wychodzi naprzeciw codzienności, uczy jak się w niej odnaleźć
- wymaga tej samej percepcji co codzienność, tzw. percepcja rozproszona

Skutki działania kamery
- zdjęcie filmowe wnika w przedmiot
- każdy obraz nosi w sonie ślady medium
- kamera jest przedłużeniem zmysłów

MAHOLY – NAGY
Nowe media jako zwiastun końca kultury druku
- o wszystkim czytano
- zastąpienie zmysłu wzroku, dotykiem (metafizycznie)
- rzeczy niebezpieczne blisko nas
- kamień krytyki społecznej, każdy krytyk pisał (związany z kulturą druku)

DWIGHT McDONALD

Kultura homogenizowana – dynamiczna rewolucyjna siła, która burzy przegrody klasy, tradycji, smaku i zaciera kulturalne odrębności. Miesza i „rozbełtuje wszystko” razem, wytwarzając to, co można nazwać kulturą homogenizowaną.

Homogenizacja kultury - proces ujednolicania kultury na obszarze danego społeczeństwa, w wyniku mieszania się dwóch różnych kultur, charakteryzujący się tym, iż elementy kulturowe zaczynają się do siebie całkowicie upodabniać, np. zwyczaje, moda, sposób pisania artykułów w prasie, ich treści itp. Zazwyczaj duży wpływ na homogenizacje kultury ma kultura dominująca, która w małej mierze przyswaja sobie elementy kulturowe z otoczenia, w którym dominuje, natomiast w znacznym stopniu wpływa na kształtowanie się kultur będących w jej zasięgu. Wobec homogenizacji przeciwstawne są ruchy kontrkulturowe.
Homogenizacji podlegają wzorce, świadomość, zachowania, wartości. Homogenizacja jest w dużym stopniu konsekwencją rozwoju masowej produkcji dóbr i umasowienia kultury symbolicznej oraz komercjalizacji świata.




Akademizm i awangardyzm – uprawianie akademizmu, czyli współzawodniczenie przez imitację, uprawiając awangardyzm, czyli wycofując się ze współzawodnictwa. Akademizm jest to kicz dla elity: podrobiona wyższa kultura, z pozoru jak prawdziwa, ale w istocie produkt wyrabiany tak samo jak tańsze, kulturalne towary na użytek mas. W danym momencie umieją odróżnić ją tylko awangardyści.

Kultura masowa - homogenizacja

Kultura masowa – produkowana dla określonej grupy konsumentów przez grupę która produkuje. Publiczność nie ma możliwości reakcji na media. Nie ma ograniczeń ilościowych, każdy może być widzem.

1. Jeden kierunek
2. Charakter rozrywkowy
3. Homogenizacja
4. Kryzys, degradacja wartości
5. Niszczenie tradycyjnych więzi (rodzina, grupy społeczne) problem tożsamości
6. Degenerowanie kultury masowej
7. Postępujące odgrywanie odbiorców od rzeczywistości
8. Media nadają status, wzmacniają normy, zastępują kontakt z rzeczywistością

Imagologia – (Milan Kundera)
- prześcignęła rzeczywistość, jest od niej silniejsza, sondaże są bardzo ważne
- imagolog bombarduje ludzi pytaniami, przygotowuje wiedze do konsumpcji, tworzy systemy ideałów i anty-ideałów

Proces homogenizacji
1. ujednolicenie mediów – każdy jest równy, nie ma filozofii i nie ma lipy informacji po środku
2. Homogenizuje nas jako odbiorców pod względem
- wieku – tak by była atrakcyjna dla 5 i 50 latka
- płci – problem z samoidentyfikacją
- status społeczny – równi i równi, każdy tak samo traktowany w mediach
- różnice rasowe, religijne, kulturowe nie mają znaczenia
- geografia – globalizacja CNN



2. Pochwała kultury mediów

3. Mowa – pismo – druk

WALTER ONG
- kultura oralna
- Bóg przemawia do ludzi, a nie pisze
- media pisma i druku izolują ludzi
- oralność wiąże się z żywą teraźniejszością
- wprowadza podział i wyobcowanie
- pismo podnosi podświadomość

Etapy w dziejach kultury
1. Oralność – teksty obrazkowe, mówiona tradycja, mały zasięg, (widownia, scena, teatr)
2. Pismo – wychodzi od obrazu
3. Druk – świadomie sztucznie wykreowana technologia
4. Wtórna oralność – większy zasięg, brak jedności akcji, brak bezpośredniego kontaktu

Trzy kulturowe skutki oddziaływania druku (jako medium)
1. Upowszechnienie wiedzy
- standaryzacja nauki
- nauka nowożytna, nauki szczegółowe, ścisłe, bo jest więcej słów do opisu rzeczywistości
- druk przyczynia się do tworzenia list, skorowidzów
- kodyfikacja nauki
- etykiety zamiast ikon
- ujednolicenie symboli matematycznych
- zastąpienie cyfr rzymskich arabskimi
- wyeliminowanie błędów, położenie kresu wiedzy tajemnej
2. Reguły poprawności i słowniki
- stał się możliwy precyzyjny zapis obserwacji
- przedmioty trzeba uważnie obserwować i precyzyjnie opisywać
- pojawiły się dokładne, precyzyjne opisy
3. Kulturowe
- indywidualizacja kultury – poczucie prywatności



4. Świat pod wpływem mediów według Marshalla Mcluhana

MARSHAL McLUHAN
1964 – „Understanding Media”
„Media is the message” – środek jest przekazem, technologia jest istotą, innym sposobem patrzenia możemy wszystko
- Oglądamy przekaz dla danej osoby (skupiamy się np. na Monice Olejnik, a nie na jej gościach i treści dialogu)

Determinizm technologiczny – najważniejszym czynnikiem rozwoju kultur jest rozwój technologii. Walter Ong, Harold Innis

- „środek jest przekazem”
- wprowadził pojęcie globalnej wioski
- bez względu na treść przekazu, największy wpływ na odbiorcę wywiera forma przekazu
- działanie mediów jest ważniejsze niż jego zawartość
- ważniejsza jest forma niż treść
- każde medium ma swoją gramatykę, która wpływa na treść myśli. Uznaje tym samym, że gramatyka ma ogromny wpływ
- media są przedłużeniami naszego systemu nerwowego
- to nie tematy programów określają naszą osobowość, ale same medium mediów
- to nie treść książek, ale sama istota druku wpływa na nas


Kultura XX w. ma podwójny charakter
1. Galaktyka (Gutenberga)
- czynnik wpływający na tożsamość, na osobowość
- to wizualny, humanistyczny świat liter, który zweryfikował kulturę
- umasowienie kultury odbiera nam naszą tożsamość (glajsztychuje), zrównuje, tłumi nasze uczucia i emocje. Odwołuje się przede wszystkim do naszego intelektu.

2. Kultura Mediów
a) słowa drukowanego
- stawia na myślenie jasne i precyzyjne
- kultura słowa mówionego jest to kultura oralna
- jest przedłużeniem wzroku
- druk zabija wyobraźnię, zabija postawy twórcze i emocje
b) oralna
- kulturę oralną określa rola tradycji w życiu wspólnoty
- społeczeństwo sterowane tradycją, sterowane z zewnątrz jest właściwe dla kultury ponowoczesnej
- przeciwieństwem kultury oralnej jest kultura nowoczesna, która jest zmienna
c) nowoczesna
- kultura nowoczesna sama sobie ustala normy i reguły życia społecznego
- jest kulturą sterowaną z zewnątrz
- kultura nowoczesna powstała wraz z drukiem

Kultura mediów to kultura przedłużeń zmysłów: słuchu, dotyku i smaku. Tych zmysłów, które były tłumione przez druk. Media, które na nowo łączą człowieka (i jego zmysły), które mają szanse na nowo się połączyć. Człowiek dzięki telewizji staje się na nowo człowiekiem.

Globalna wioska – to romantyczna utopia idealnego społeczeństwa w którym jedność nie oznacza uniformizacji, nie jest dziełem kultury masowej, której spójność nie oznacza centralizacji.

Podział mediów:
Zimne – TV
Gorące – druk, radio -> emocje

Odbiór mediów wymaga odważnego skupienia – taktylny wymiar telewizji, współdziałanie wszystkich zmysłów, ucieleśnienie synestezji. Synteza różnych bodźców zmysłowych. Skutki działania telewizji są trwałe i głębokie. Odbiór telewizji rozwija postawy twórcze. Druk jest ojcem kultury masowej. Kultura telewizji jest kulturą aktywności

5. Polityka a nowe media – marketing polityczny, teledemokracja….

KAZIMIERZ KRZYSZTOFEK

Modele polityki kulturowej

Tradycyjny
- dotyczy państwa autorytarnych
- ważne elity decydują
- odbiorcy to masa, nagłaśniana identyfikacja, patriotyzm,

Władza polityczna - jest utożsamiona z kulturą i mediami.
Polityka - przejmuje kontrolę nad wszystkimi sferami życia.
Odbiorcy - są ujednoliceni, wszyscy postrzegani jesteśmy jako całość. Nie ma podziałów na płeć, wiek itp.
Media – masowe komunikacja jednostronna, bez informacji zwrotnej
Kultura – masowa, ma wyraźny odchył w pewną stronę (np. Rydzyk)
Propagowana jest identyfikacja, treści patriotyczna, bez ograniczania wpływów z zewnątrz.

Nowoczesny
- rynek opinii, pluralizm (różne religie, tradycje etniczne, podziały)
- system medialny cały czas jest zmieniany (dyskurs)
- konkurencja

Pojawia się w rozwiniętych demokracjach zachodnich. Zmienia kształt systemu medialnego. System medialny jest w ciągłym ruchu (pluralizm). Pojawia się dyskurs, debata na szeroką skalę. Konkurencja. Pluralizm ma wielorakie znaczenie np. dot. kwestii technicznych. Wymiar etniczny, kulturowy, religijny, w ramach jednego społeczeństwa nie ma jednolitego odbiorcy, tylko jest podział wg płci.

Elity - nie są już spójne z elitami politycznymi. Elita jako grupa grup w społeczeństwie, która współpracuje.
Odbiorcy - postrzegani jako poszczególne grupy odbiorców.
Media masowe - ciągle są duże, ale zmniejszają się, a media nowoczesne rosną.
Kultura - nie jest dana raz na zawsze, jest wynikiem kompromisu i debaty publicznej

Ponowoczesny
- nieograniczone geograficznie, większy zasięg, ośrodki małe i duże
- większa rola lobbingu
- odbiorcy rozmyci, anonimowi, współautorzy
- nowych mediów jest coraz więcej

System medialny.
Istnieją ośrodki małe i duże, widoczne i nie. System ten nie jest ograniczony geograficznie. (globalny zasięg CNN, Internet, telefonia komórkowa) Każdy z nas może pisać. Coraz mniej mamy do czynienia z tym, że dziennikarze zdobywają temat. „mamy zdjęcie – dopasujmy temat”
Elity – coraz większa rola lobbingu. Z jednej strony elity o zasięgu międzynarodowym, z drugiej lokalnym
Odbiorcy – są coraz bardziej rozmyci, jesteśmy najczęściej anonimowi. Nie jesteśmy odbiorcami tylko współautorami mediów.
Kultura – jako totalnie pomieszany system wartości lokalnych, globalny.



6. Trzecia fala i media według Alvina Tofflera

ALVIN TOFFLER (i Heidi Toffler)
- futurolog, przewidujący rolę technologii
- odmasowienie kultury , nowe znaczenie domu, wiele czynności może być wykonywanych w domu, prosumenci (produkcja dla własnej konsumpcji)

Futurologia – naukowe wytłumaczenie tego co będzie

Prosumenci – konsumenci nowego typu. Są przeciwieństwem konsumenta. (skala globalna, każdy jeździ samochodem Renault, ale w innej konfiguracji, z innym wyposażeniem)
Alvin wszystko napisał z żoną (Heidi)

Trzy fale rozwoju
1. Rolnictwo XVII-XIX
2. Przemysł XIX, media, kultura masowa
3. Informacja 1955 -> więcej umysłowych pracowników niż robotników (USA)

WREADER = WRITE + READ – czytamy i piszemy, media
Teledemokracja, telepraca, telewięzi



7. Postmodernistyczna ponowoczesność
- laicyzacja (rola religii spadła, rozdział kościoła od państwa)
- globalizacja
- płynność (tożsamość), płynna nowoczesność

PAUL VIRILLIO

Epoka postindustrialna – media, nowe media
Dromologia – (Virilio) – nauka o prędkości. Wszystko coraz szybsze. Zaczynamy postrzegać świat w rozmyciu, zwłaszcza to co blisko, to co dalej już lepiej jest dostrzegane.
Pynknolepsja – choroba, którą Virilio wyobraża sobie jako metaforę naszego postrzegania współczesnego świata - patrzymy nie widzimy. Raz na jakiś czas zmysły przestają pracować. Później wszystko wraca do normy i chory nie wie co się działo. Metafora – jako przyspieszenie postrzegania rzeczywistości – nie zdążamy wszystkiego „zobaczyć”
Mała optyka – ogranicza się lokalnie, to było przed mediami
Duża optyka – to globalne spojrzenia. Patrzymy tylko na duże sprawy. Jest to tylko złudzenie bo nie można patrzeć i rozumieć.
Muzeum przypadków i wypadków



8. Hiperrzeczywistość Jeana Baudrillarda

BOUDRILLARD (ponowoczesność jako kultura symulacji)
- wojna w zatoce nie miała miejsca
- kupujemy wizerunki, np. koszulka z NIKE, i czujemy się dobrze
- symulakry kreują rzeczywistością, pojedyncze składniki świata w świecie, część składowa rzeczywistości symulowanej

Symulacja – nie istnieje już dla człowieka zwierciadło (lustro) w którym mógłby się upewnić co do swojego istnienia. Człowiek przestał być tym, który działa. Rozpadł się na fragmenty. Zmysły są w mediach, ostatni proces dehumanizacji, koniec, śmierć człowieka jako podmiotu.

Disneyland jest bardzo dobrym przykładem symulacji. To taki producent obrazów, które już niczego w rzeczywistości nie przedstawiają (przeciwnie do Schillera). Symulacja nie oznacza udawania czegoś prawdziwego. Odwoływanie się do czegoś prawdziwego nie ma sensu. Otoczeni jesteśmy rzeczywistością znakową, czyli świat staje się coraz bardziej sztuczny, hiperrzeczywisty.

Disneyland istnieje po to, by ukrywać, że Disneylandem jest cały realny kraj, cała realna Ameryka. Wybudowano imaginacyjny Disneyland po to, aby przekonywać, że reszta jest rzeczywista, tymczasem całe Los Angeles i otaczająca je Ameryka przestały być rzeczywiste. Chodzi o ukrycie, że rzeczywistość przestała być realna, ażeby ocalić zasadę rzeczywistości

Boudrillard opisuje nas, jako odbiorców reklam, która nas wybierają, wybierają sobie klientów. To rzeczy są teraz podmiotami, to one symulują obrazy. Reklamy symulują nasze potrzeby jak i sposoby ich zaspokajania, których nie ma. W świecie reklamy zaciera się różnica między życiem a zabawą, między realiami, a fikcją.

Boudrillard nie w każdym aspekcie cieszy się z faktu nowoczesności. Jest zaniepokojony tym, że znamy świat tylko przez media. Zdajemy się w naszej wiedzy o świecie tylko na media. Sami nie myślimy, nie decydujemy, za nas myślą i decydują media.

Hiperrzeczywistość – przestrzeń semantyczna
Przedstawia realność tak doskonale i wyraziście że zastępuje nasz własny byt. Hiperrzeczywistość to rzeczywistość bardziej rzeczywista od samej rzeczywistości twierdził Baudrillard i dodawał że człowieka otacza dziś „mgławica symulakrum”, a więc nie po prostu zwyczajnych bytów, których zwykł doświadczać pięcioma zmysłami, ale niezwykle wytrawnych podróbek, które zaludniają wirtualny świat mediów, dając mu poczucie rzeczywistości mocniejszej i prawdziwszej niż ta otaczająca.

Człowiek zanurzony w „hiperrzeczywistości”, w owej mgławicy symulakrum, ocenia swoje „realne” przeżycia wedle tego, czy przystają one do obrazów wypromowanych przez filmy, jakie ogląda, widzi siebie w lustrze przez pryzmat idealnych wizerunków z reklam, głosując w wyborach przekłada wyidealizowany medialny image polityka nad wiedzę o jego realnych poczynaniach. Poczucie realności rozchwiewa się u niego bezpowrotnie; inwazja obrazów, jakimi bombardują go media, przechwytuje jego rozumienie świata, zagarnia jego kontakt z bytem.



Symulakry – to znaki odwoływujące się do innych znaków. Odwołują się do siebie nawzajem, ale nie do rzeczywistości.
Zaczynamy myśleć posługując się obrazami, których oryginały w rzeczywistości nigdy nie istniały (Np. Kaczor Donald). Posługujemy się opisami rzeczy na podstawie oryginałów, które nigdy nie istniały. Nibyrealność. (Miasteczko z westernu, które nigdy nie istniało)

Kolejne fazy przekształcania się obrazu w symulakrum
- jest odbiciem głębszej rzeczywistości,
- przesłania i wynaturza głębszą rzeczywistość,
- przesłania brak głębszej rzeczywistości,
- nie ma związku z jakąkolwiek rzeczywistością: jest swoim własnym symulakrum




7. Hall i Fiske – przejście od kultury masowej do popularnej

STUART HALL
- studia kulturowe, przełamanie dzielenia na wysokie i niskie
- prowadził badania empiryczne nad widownią, telewidzami
- wykazał inne funkcje widzów – nie jesteśmy bierną szarą masą, jako odbiorcy
- model oddziaływania mediów, określona jako opozycyjną teorię (teorie dekodowania przeciwstawnego)
- każdy z odbiorców jest silny semiotycznie i może odczytywać komunikat jak chce->


Na 3 sposoby:
1. Odbiorcy mogą odczytywać w sposób dominujący czyli zgodny z intencją nadawcy
2. Wyćwiczeni semiotyczne pozwala odczytywać program w sposób negocjacyjny, czyli taki, który dopasowujemy w sposób jaki chcemy
3. Ci sami odbiorcy mogą czytać między wierszami, żeby wydobywać własne znaczenia z przekazuj. My wiemy o co chodzi, ale szukamy informacji dla siebie. (semiotyczna wojna partyzancka)

JOHN FISKE
- krytyczne podejście do mediów pokazuje, że przekazy niosą zagrożenie

Powtarza za Hallem
Masowa -> popularna szerzej
Fiske stara się unikać masowości, zamienia ją na popularność i powszechność.
Masy -> publiczność
- semiotyczna wojna partyzancka, tzn co to znaczy?
- kultura jako proces (wojna)

Obrona Mediów
1. Ataki na media są intencjami nie szczerymi. Krytycy mediów kierują się własnym interesem.
2. Samozakłamanie kultury wysokiej wobec kultury masowej, wielka sztuka jest zakorzeniona w codzienności
3. Komputer jako narzędzie rozwiązujące wiele problemów



10. Nowe media

Multimedialność - oznacza integrację różnorodnych mediów (środków przekazu) w określonej architekturze. Podstawowym atrybutem multimediów jest obraz statyczny lub dynamiczny (animowany), zsynchronizowany z dźwiękiem, opatrzony tekstem, rysunkiem, a czasami wybranymi sekwencjami filmów wideo. Multimedia to klasa systemów interaktywnej komunikacji sterowanych komputerem, która pozwala tworzyć, przechowywać, transmitować i odtwarzać informacje tekstowe, dźwiękowe i wizyjne (grafikę, animacje, wideo, stop klatki, filmy Quick Time)

Interaktywność – korespondencja działań pomiędzy użytkownikami a mediami

Pojmowanie Internetu
- na początku kłącze, bez centrum, cały czas coś powstaje i się miesza (Deleuze Guattari)
- potem drzewo zcentralizowane typu portal gazeta.pl

Kłącze
Nie rozpoczyna się ani nie kończy, jest zawsze w otoczeniu, pomiędzy rzeczami, między-byt, intermezzo. Drzewo jest filiacją, ale kłącze jest aliansem, jedynie aliansem. Drzewo narzuca czasownik być, zaś kłącze ma jako pasmo koniunkcję „i…i…i”. W koniunkcji tej tkwi zawsze dość siły, by odrzucić i wykorzenić czasownik :być”. Dokąd idziecie? Skąd przybywacie? Gdzie chcecie dotrzeć? Są pytaniami całkiem bezużytecznymi.
Wszystkie już istniejące teksty, tworzy środowisko międzytekstowe. Roland Barthes opisuje tekst idealny, który miałby funkcjonować dokładnie tak jak dzisiejszy hipertekst. Według niego miałby rządzić się następującymi prawami:

[…] Mamy do czynienia z wielością sieci, które grają ze sobą w taki sposób, by żadna z nich nie mogła kontrolować pozostałych; tekst ten jest galaktyką signifiant a nie strukturą signifie, nie ma on początku - ma charakter odwracalny, można doń się dostać przez rozliczne wejścia, z których żadne nie powinno zostać pochopnie uznane za główne, kody, które tekst uruchamia rysują się jak okiem sięgnąć, są nierozstrzygalne (sens nigdy nie jest w nich podporządkowany jakiejś decyzji, chyba, że byłby to rzut kośćmi), systemy sensów mogą sobie podporządkować ten absolutnie mnogi tekst, lecz ich liczba, ze względu na nieskończoność języka, nigdy nie będzie ograniczona […].


LEV MANOWICH – obecność w sieci usera
1. współpraca
2. nieporozumienie ( nie jesteśmy przygotowani do użytkowania)
3. menu (opcje bycia autorem, użytkownikiem)
4. producenci i userzy (współpraca między nimi)
5. remix – directors aut wersja reżyserska
sampling – korzystanie z próbek i modułów
fotoshoping – połączenie remisu i ampli
6. open source (linux) – oprogramowanie darmowe, które jest mobilne cały czas się zmienia, otwarty kod



Media masowe
- Nowe media
- media cyfrowe
- media elektroniczne
- intermedia
- multimedia

Masa, odbiorca – prosumenci, wreader, użytkownik

5 cech nowych mediów
1. numeryczne reprezentacje – operują na liczbach kod 0,1 digitalizowania analogu
- dematerializacja – np. cyfrowa książka
- kompresja
- dostęp jest szybki i nie musi być liniowy (możliwość zapisu)
2. modularność / hipertekstualność
3. automatyzacja / wirtualizacja
4. wielowątkowość – nie są skończone, ani zamknięte
5. transkodowanie / rozproszenie – dwie warstwy mediów – kultura technologiczna


ROLAND BARTHES
Śmierć autora – strata pozycji autora
Śmierć autora - (ogłoszona już w latach 60. przez Rolanda Barthes’a), śmierć literatury, śmierć narracji "autorytatywnej", śmierć metanarracji, śmierć "autonomicznego" tekstu, pluralizm głosów i "dyskursów", śmierć jednej, ciągłej tożsamości autora. Nie ma jednego, "prawdziwego" znaczenia tekstu: każdy tekst znaczy to, co znaczy dla danego czytelnika, i jest tym, czym zdecydujemy (w kontekście), że jest. Nie ma perspektywy absolutnej, jest tylko perspektywa własna, indywidualna.

Internet jako medium
- może być przedstawiana jako masowe zredagowane itp., ale można skomentować i tutaj jest to nowe medium tj. metamedium
- TV podporządkowane Internetowi
- zintegrowane informacja
- jako nie masowe
- virtual communities Real + on – line
Społeczności w necie
- smart mobs (flash mobs)


DEEP WEB
Nie każdy, zdaje sobie sprawę, że to co widzi to zaledwie 0,2% całości Internetu. Reszta to deep Web. Z tego wynikają różne trudności np. w znalezieniu DZ. U z 95 r.

Wymieniony termin Deep Web, jest wymyślony przez firmę Bright Planet. Oznacza on głęboką sieć. Innymi określeniami są invisible Web i net. Wymyślone przez Jilla Elswortha oznaczają niewidzialną sieć. Określił w ten sposób (głęboki Internet) zasoby nieindeksowane przez globalne wyszukiwarki.
Strony głębokiego Internetu są nie podłączone do innych i ciężko jest je znaleźć. Jeśli jednak nam się to uda, to zobaczymy zupełnie inny świat. Świat otwartych baz danych.
11. Internet - intermedium

VANNERAR BUSH
- twórca hipertekstu, umysł ludzki postrzega rzeczywistość nie prosto, linearnie, ale na różne skojarzenia, przestrzenie, myśli w różnych kierunkach, nielinearna era danych
- wymyślił urządzenie MEMEX (metalowe biurko +2x monitory + prymitywna klawiatura + kartka do zapisu)

TEODOR NELSON
- zaproponował nazwę hipertekstu (1963)
- stworzył technologię, dzięki której mógł działać

Hipertekst - to nielinearna i niesekwencyjna organizacja danych - tekst rozbity na poszczególne leksje na wiele sposobów połączone ze sobą odsyłaczami, po których czytelnik nawiguje według własnego uznania. Hipertekst jest niesekwencyjnym rodzajem pisarstwa, tekstem, który rozgałęzia się i pozwala czytelnikowi dokonywać wyboru. Fragmenty tekstu połączone są ze sobą odnośnikami. Leksja zawierać może nie tylko tekst, ale obraz, dźwięk i video, skromny i czysto literacki hipertekst wkracza wówczas w domenę hipermediów.

Hipertekst podobnie: nie sposób wyznaczyć jego początku, ani końca. Hipertekst udostępnia rozliczne wejścia – linki, odnośniki, animacje. Każde, i jednocześnie żadne z nich nie rozstrzyga – ani co do dalszego kierunku poszukiwania odniesień, ani znalezionego w ten sposób sensu. Podobnie miejsce wyjścia. Każda informacja w hipertekście składa się co najmniej z kilku elektronicznych leksji. Np. strona www z artykułem na określony temat będzie zawierała film, tekst łączący kilka innych tekstów, zdjęcia – obecne równolegle w innych serwisach, itp. Model tekstu idealnego Barthesa, jak się okazało, miał znaczny wpływ na prace technologiczne nad konstruktem hipertekstu

Hipertekst ma dwa wymiary
- jako wyraz ciągłości między istniejącymi mediami, a nowymi mediami
- jako nowa rzeczywistość medialna

Podstawowe części hipertekstu:
- pojedyncza dawka informacji (zdanie, obrazek)
- link – możliwość cyfrowego, wirtualnego połączenia tych dwóch elementów.
- link – jako technologia umożliwiająca skakanie z jednej informacji na drugą

Informacja jest wspólna dla nowych i starych mediów.