1. Motyw danse macabre jest to inaczej taniec śmierci. Motyw ten ma przekonać, że wobec śmierci wszyscy są równi. Zabierze ona zarówno uczonego, jak i jego sprzeczność. Nie ma wglądu na status materialny, wiek, płeć, żadne wartości nie liczą się dla niej. Jednym z utworów literackich wykorzystujących ten motyw jest utwór Julii Hartwig 'Dusza' opisujący duszę, która chce wydostać się z ciała, w którym znajduje się i przeżywa w nim negatywne, jak i pozytywne chwile, uczucia. Dusza jest nieśmiertelna, natomiast ciało przeciwnie. Autorka zwraca uwagę, że z chwilą śmierci, dusza kompletnie opuszcza nasze ciało. Ciało jest pośrednikiem duszy, są wzajemnie od siebie zależne. Dusza kocha, szaleje, krzyczy i nienawidzi, a ciało dzięki niej istnieje. 2. Oprócz literatury tworzonej w środowisku szlacheckim w XVII w. powstawała także literatura w kręgach dworów magnackich oraz dworu królewskiego zwana poezją dworską. Poeci i pisarze dworscy, w odróżnieniu od twórców sarmackich, przywiązanych do rodzinnej tradycji, czerpali inspirację z wzorów obcych. Przykładem jest starannie wykształcony poeta związany z dworem Lubomirskich, Jan Andrzej Morsztyn. W utworze 'Do trupa' podmiotem lirycznym jest nieszczęśliwie zakochany mężczyzna. Natomiast adresatem nieboszczyk. Jest to pomysł, który miał zadziwić, zaskoczyć czytelnika. Tak zwany koncept, na której był oparty cały nurt poezji dworskiej zwany konceptyzmem. Nurt ten pochodzi z poezji europejskiej od włoskiego poety Marino i tam był zwany marinizmem. Główny bohater porównuje się z trupem. Podobieństwa: nie żyją, obaj są bladzi, nie mają kontaktu ze rzeczywistością, obaj są zniewoleni Różnice: trup milczy, zakochany się martwi oraz cierpi Autor dochodzi do wniosku, że zakochany ma gorzej niż trup, co jest paradoksalne. Nurt ziemiański oparty był na sarmatyzmie. Sarmatyzm to formacja kulturowa zrodzona w Rzeczypospolitej Obojga Narodów u schyłku XVI w, żywa do końca wieku XVIII. U podstaw kultury sarmackiej legło przekonanie, zgodnie z którym polski naród wywodzi się od starożytnego ludu bitnych Sarmatów. Wiążąc honor, waleczność i niezależność legendarnych przodków z ideałami szlacheckiej "złotej wolności", sarmatyzm głosił pochwałę tradycji republikańskich i ziemiańskiego stylu życia. Istotnym elementem ideologii sarmackiej był kult dawności i swojskości(więź z rodziną, rodem, ojczyzną), co łączyło się z wyraźną niechęcią wobec obcych oraz wobec wszelkich innych niż tradycja obyczajów. Sarmatyzm kształtował mentalność, światopogląd i religijność polskiej szlachty. Wpłynął również na ówczesną literaturę, sztukę, obyczaje, w tym także na sposób ubierania się, strzyżenia, a nawet gotowania. Sarmatyzm swoim zasięgiem geograficznym obejmował całą przestrzeń przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. Był kulturą jednego stanu, czyli szlachty, choć oddziaływał i na inne grupy społeczne. Miał polski charakter, gdyż język polski stał się językiem całej szlachty na terenie Rzeczypospolitej. Cechował go wyraźny rys katolicki, wyrażający się silnym przywiązaniem do Kościoła, jego liturgii i obyczajów religijnych. Pozostałości sarmatyzmu można obserwować również w późniejszych stuleciach, aż do czasów nam współczesnych. To właśnie z niego wywodzi się stereotyp Polaka-szlachcica, ziemianina i katolika. Jan Chryzostom Pasek był jednym z wielu pamiętnikarzy swojej epoki. Los sprawiał, że jego dzieło się zachowało(choć nie w całości), większość tego typu tekstów zaginęła. Pasek był świetnym obserwatorem, a przy tym wybitnym pisarzem, potrafił barwnie opisywać swoje przeżycia, posługiwał się zarówno liryzmem w przedstawianiu uczuć, jak i humorem, co widać w jego pamiętnikach. W sposobie prowadzenia narracji ujawnia się osobowość autora pamiętnika-typowego szlachcica o mentalności sarmackiej. Na jego postrzeganie świata wpływa fakt, iż jest on zarazem żołnierzem(przez co jednoznacznie dzieli świat na swoich i obcych) i gospodarzem(potrafi kalkulować). Dziwi się innym sposobom życia, co widać podczas wyprawy do Danii. Jest człowiekiem uczuciowym, choć sentymentem w większym stopniu obdarza zwierzęta niż ludzi, jego relacje z ludźmi wyznaczone są przez sztywne reguły obyczaju. Uczestniczy w życiu publicznym, jako żołnierz i poseł, szczerze opisuje sposób prowadzenia polityki we współczesnej mu Polsce.
