Promieniowanie jonizujące w archeologii. Czyli określanie wieku wykopaliska. Zastosowanie technik jądrowych pozwoliło na dokładne określenie wieku znalezisk. Najczęściej wykorzystuje się metodę węglową, polegającą na określeniu zawartości w szczątkach organicznych promieniotwórczego węgla 14C. Dla znalezisk organicznych stosuje się metodę datowania radiowęglowego, opartą na promieniotwórczym izotopie węgla 14C. Węgiel-14 powstaje w górnych warstwach troposfery i w stratosferze w wyniku pochłonięcia neutronu przez atom azotu. Neutrony powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z atomami atmosfery. Powstały węgiel jest utleniany do dwutlenku węgla, który wchodzi poprzez fotosyntezę do organicznego obiegu węgla w przyrodzie. Żywe organizmy w trakcie życia wymieniają z otoczeniem węgiel. Po śmierci organizmu dostarczanie węgla z pokarmem ustaje, a zawartość 14C zaczyna spadać ze względu na rozpad beta tego izotopu, tworząc nie promieniotwórczy azot 14N, antyneutrino oraz elektron. Wykorzystując datowanie węglem określa się wiek znalezisk pochodzących z okresu 10000 do 30000 lat temu. Szczególnie przydatna jest ta metoda w określaniu wieku malowideł naskalnych, gdzie wykorzystuje się do określenia zawartości stosunku izotopów 14C do 12C metody akceleratorowe, wymagające bardzo małych ilości próbek. Oznacza to, że jesteśmy w stanie określić przybliżony wiek znaleziska, bez konieczności niszczenia go.
