Miedzynarodowa organizacja morska

Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) jest wyspecjalizowaną agendą Organizacji Narodów Zjednoczonych, zajmującą się wyłącznie sprawami morskimi, a w szczególności bezpieczeństwem na morzu oraz zapobieganiem zanieczyszczeniu środowiska morskiego przez statki. Działalność swoją rozpoczęła 6 stycznia 1959, początkowo pod nazwą Międzyrządowej Morskiej Organizacji Doradczej (IMCO), a od 22 maja 1982 zmieniła nazwę na obecną. Siedzibą Organizacji jest Londyn. Według stanu na rok 2002 jej członkami jest 162 państw (dodatkowo/w tym(?) trzy państwa są członkami stowarzyszonymi), 36 organizacji międzyrządowych posiadających umowy o współpracy oraz 61 organizacji pozarządowych mających status doradczy.
Do najważniejszych celów działalności IMO należy:
- poparcie współpracy międzynarodowej w celu zwiększenia bezpieczeństwa żeglugi morskiej;
- opracowanie konwencji morskich, wymiana informacji, doradztwo;
- ochrona środowiska naturalnego mórz i oceanów;
- pomoc rozwojowa dla krajów trzeciego świata.
Strukturę organizacyjną IMO tworzą trzy podstawowe organy. Najwyższym organem ustawodawczym jest zgromadzenie IMO. Jego sesje odbywają się co 2 lata. Zgromadzenie wybiera 32 członków Rady IMO, która sprawuje funkcje organu wykonawczego organizacji. Działalnością techniczno-administracyjną zajmuje się Sekretariat. W strukturze IMO działa ponadto wiele komitetów branżowych. Do najważniejszych z nich należą:
- Komitet Bezpieczeństwa Statków Morskich,
- Komitet Prawny,
- Komitet Ochrony Środowiska Mórz i Oceanów.
Od momentu powstania zasadniczym zadaniem IMO jest tworzenie i utrzymywanie wszechstronnych ram regulacyjnych dla żeglugi międzynarodowej. Uprawnienia organizacji ograniczały się początkowo do kwestii związanych z bezpieczeństwem, ale wraz z upływem czasu jej kompetencje poszerzyły się o kwestie ochrony środowiska, kwestie prawne, dotyczące współpracy technicznej, kwestie wpływające na ogólną efektywność żeglugi – takie jak radzenie sobie z pasażerami na gapę lub sposób przekazywania listów przewozowych władzom na lądzie, piractwem i zbrojnymi napaściami na statki oraz bezpieczeństwem morskim.
Bezpośrednim efektem prac regulacyjnych IMO jest wszechstronny zestaw międzynarodowych konwencji, wspieranych przez dosłownie setki wytycznych i rekomendacji, które rządzą niemal każdym aspektem branży transportu morskiego.
Przepisy IMO można podzielić na trzy kategorie. Po pierwsze, są to przepisy, które przede wszystkim służyć mają zapobieganiu wypadkom, stratom oraz szkodom ekologicznym powodowanym przez statki. Do tej grupy należą konwencje wyznaczające standardy dotyczące projektowania statków, ich konstrukcji, wyposażenia, załogi oraz eksploatacji. Następna grupa to przepisy uwzględniające fakt, że mimo najlepszych starań wszystkich zainteresowanych stron wypadki zdarzają się i z tego względu zmierzające do łagodzenia ich negatywnych skutków. Do tej kategorii należą między innymi zasady dotyczące komunikacji w sytuacji niebezpieczeństwa, zapewnienia urządzeń poszukiwawczych i ratowniczych oraz mechanizmów reagowania i usuwania skutków wycieków ropy. Ostatnia grupa przepisów dotyczy następstw wypadków, a w szczególności, ustalenia mechanizmu zapewniania, by ci, który odczuwają skutki wypadku – co dotyczy w szczególności, choć nie wyłącznie, ofiar zanieczyszczenia środowiska – mogli otrzymać odpowiednią rekompensatę.
Misją IMO pozostaje tworzenie warunków, w jakich międzynarodowy transport morski będzie mógł funkcjonować w sposób pewny, bezpieczny i wywierając jak najmniejszy wpływ na globalne środowisko naturalne. Dzięki pracowitości, specjalistycznej wiedzy oraz zaangażowaniu wszystkich osób działających w ramach Organizacji, osiągnięto istotny i wymierny sukces na drodze do realizacji celu, a wysiłki te nadal będą kontynuowane.