Nowe argumenty współczesnej ochrony handlowej

Jednym z argumentów przyczyniających się do rozwoju ochrony handlowej była nadmierna zależność gospodarki od importu. Początkowo wiązało się to z kwestią nie dopuszczenia do uzależnienia od zagranicznych dostawców towarów mających znaczenie dla ochronności narodowej, obecnie uważa się, że im większy jest udział importu określonego towaru w konsumpcji krajowej tym większe jest ryzyko uzależnienia danego państwa od zakłóceń w jego dostawach, spowodowanych nałożeniem embarga lub działaniem typu kartelowego. Stanowi to podstawę tzw. bezpieczeństwa ekonomicznego, które zyskało na znaczeniu po kryzysie ekonomicznym, w 1973, kiedy to nastąpił ograniczony dostęp do niektórych surowców, np. ropy naftowej, energii. Argument ten jest aktualny dla wyrobów, których import może być zastąpiony produkcją krajową, jednak konieczność jego stosowania zależy od tego na ile prawdopodobna jest groźba embarga lub karteli zagranicznych i czy restrykcje wystarczą do ich zneutralizowania. Stosowanie embarga lub działań karteli spowodowane może być przyczynami ekonomicznymi, ale też trudnymi do przewidzenia czynnikami polityki zagranicznej.
Drugim argumentem jest nadmierna otwartość wobec handlu zagranicznego, a makroekonomiczna stabilność gospodarki. Motywowaną tezą, iż wysoki lub wzrastający w szybkim tempie udział handlu zagranicznego w gospodarce (mierzony stosunkiem importu do PNB, tzw. kwota importowa lub kwota do konsumpcji) zwiększa podatność gospodarki na zakłócenia zewnętrzne oraz utrudnia jej utrzymanie w stabilności makroekonomicznych czynników koniunktury. Argument ten stał się popularny w czasie recesji z połowy lat 70, kiedy to poprzez handel importowano trudności ekonomiczne występowały jednocześnie we wszystkich głównych krajach zachodnich. Okazuje się jednak, że zakłócenia mają swe źródło nie w rynku towarowym, ale w operacjach finansowych. W celach korekty zakłóceń rządy stosują odpowiednie środki efektywne i przystępne z punktu widzenia politycznego. Wprowadzenie restrykcji handlowych dla pojedynczych towarów nie budzi zazwyczaj sprzeciwu społecznego przeciwnie do subsydiów, podatków czy innych narzędzi polityki ekonomicznej. Wynika to z nie docenienia kosztów protekcji, czyli ochrony w przypadku przedłużania się stosowania środków ochronnych.
Najstarszymi jednocześnie najbardziej rozpowszechnionymi we współczesnych warunkach rozwoju gospodarczego środkami do ochrony produkcji z rynku światowego są taryfy celne. Jest to opłata pobierana przez państwo od przywozu, wywozu i przewozu towarów w momencie przekraczania granicy celnej. Można powiedzieć, że jest to podatek zwiększający cenę towaru i ograniczający jego konkurencyjność na rynku wewnętrznym. Cło przez wpływ na cenę towarów oddziaływuje na akumulację kapitału, tempo wzrostu gospodarczego i stopę zysku poszczególnej gałęzi gospodarki, a także zmniejsza różnicę w zewnętrznych i wewnętrznych warunkach produkcji.