Złota bulla.

W 1250-1273 panowało w Niemczech wielkie bezkrólewie, po śmierci Fryderyka II - cesarza Niemiec. Z wojen wewnętrznych wyszedł ostatecznie zwycięsko Rudolf Habsburski (1273) i od tamtej pory można było mówić o likwidacji rozbicia feudalnego w Niemczech. Jednak w latach następnych, nie uregulowana sprawa następstwa na tronie niemieckim powodowała wiele konfliktów wewnętrznych. Sprawę następstwa tronu w rzeszy niemieckiej
uregulował dopiero Karol IV Luksemburski, który objął tron w 1346 roku i panował do roku 1378. W dziesięć
lat po koronacji w 1356 r. wydał tzw. ,, złotą bullę’’ (nazwa pochodzi od pieczęci załączonej do tego dokumentu ). Dokument ten przez następne wieki regulował sposób wyboru cesarza, a nawet ustrój rzeszy niemieckiej. Na
jego mocy cesarza mogło wybierać po jego śmierci siedmiu elektorów. Trzech duchownych -(arcybiskup Moguncji, Frewiru i Koloni ), oraz czterech świeckich ( książę branderburgski, elektor saski, pakatym reński,
i król czeski). Każdorazowo w miesiąc po śmierci cesarza arcybiskup Moguncji zwoływał sejm rzeszy - Reichstag do Frankfurtu nad Menem i tam dokonywano wyboru nowego cesarza. Prawo wyboru miało siedmiu
elektorów. Księstwa elektorskie cieszyły się dużą samodzielnością- nie mogły być dzielone pomiędzy dzieci
książąt, a między najstarszego z rodu - prawo primogenitury. Sejm rzeszy - Reichstag miał oddzielną izbę
elektorską, książęcą oraz oddzielną izbę mieszczańską.