Zmiany zachodzące w obrazowaniu człowieka w wybranych kulturach starożytnych

W mojej pracy postaram się wskazać zmiany zachodzące w obrazowaniu człowieka wybranych kulturach starożytnych na podstawie takich dzieł jak: „Faraon Mykerinos i dwie boginie”, „Apollo z Tenei”, „Doryforos” oraz „Nagrobek etruski z parą małżonków”.
Rzeźby Starożytnego Egiptu charakteryzują się surowością oraz prostotą. Postacie są statyczne i znajdują się w pozycji frontalnej, kroczącej, stojącej oraz siedzącej. Wydają się być spokojne i nieruchome. Jedną z najbardziej znanych rzeźb jest „Faraon Mykerinos i dwie boginie”. Ciało i twarz Faraona jako boga przedstawione są bez wad anatomicznych w ponadczasowej młodości. Jego poza jest dostojna, pełna godności. Twarz natomiast jest pozbawiona wszelkich uczuć, ma obojętny, nieruchomy i sztywny wyraz. Dzieło jest anatomicznie idealna jednak jakby pozbawione „życia”.
W archaicznym okresie Grecji rzeźbiono bogów, dlatego postacie są przedstawione jako piękni i idealni ludzie tzw. Kurosi. Archaiczna Grecja czerpała dużo ze sztuki egipskiej, tak wiec rzeźby są do siebie podobne. Przykładem jest dzieło „Apollo z Tenei” z około V w. p.n.e. „Apollo” tak jak ”Faraon Mykerinos” jest statyczny, zwarty, w położeniu frontalnym . Postać jest anatomicznie poprawna wręcz przejaskrawiona, idealna, przedstawiona z zaciśniętymi pięściami, w postawie kroczącej. Twarz Apolla również jak dzieła egipskie jest bezpłciowa o ponadczasowej młodości. Rzeźba symbolizuje siłę, dlatego Grecy przedstawiali wyidealizowanych ludzi, ponieważ piękno i siła ukazywały pozytywne cnoty.
Rzeźby okresu klasycznego są kontynuacją, rozwinięciem okresu archaicznego. Przykładem jest „Doryforos” Polikleta. Postać również jest w wykrocznej pozie jednak Poliklet wprowadza nowe elementy: kontrapost czyli przeciwwagę. Rzeźba również posiada wyraźnie wyodrębnione wszystkie części, mięśnie ciała. Jej proporcje są doskonale wyważone. „Doryforos” podobnie jak archaiczni Kurosi był modelem człowieka perfekcyjnego, pozbawionego wszelkich wad. Jednak zachodzi wiele zmian. Postać nie znajduje się już w ułożeniu frontalnym, bowiem można oglądać ją ze wszystkich stron. Nie jest zwarta ani sztywna. Rzeźba cechuje się ekspresją i temperamentem, a twarz wyraża konkretne emocje.
Etruskowie i archaiczna sztuka Grecka rozwijały się równolegle. Nagrobek etruski z parą małżonków z 520 r. p.n.e. cechuje się sztywnością, nienaturalnością pozy, ponieważ znajduję się ona „on face” a reszta ciała jest skręcona. Możemy zauważyć nawet wpływy egipskie czyli frontalność popiersia oraz nóg, głowa skręcona na bok. Para małżonków ma twarz schematyczną, zupełnie bez emocji. Postacie posiadają poprawność anatomiczną, ale są sztywne. Rzeźby etruskie przypominają greckich Kurosów. Czerpią trochę z sztuki egipskiej.
Podsumowując postać człowieka od sztywnego i pozbawionego życia obrazu przeistoczyła się w dynamiczny i pełen emocji . Jednak jedna dla wszystkich dzieł, w każdej kulturze cecha pozostała niezmienna, mianowicie wszystkie postacie były przedstawione w sposób nieskazitelny, piękny i idealny.