Podstawy społecznej nauki katolickiej w Nowym Testamencie oraz elementy wspólnotowe I gmin katolickich - na podstawie 4 i 5 rozdziału Dziejów Apostolskich

Dzieje Apostolskie przedstawiają działalność misyjna św. Jana i św. Piotra. Szerzenie wiary wśród wyznawców Boga stanowiło główny cel działań uczniów Jezusa. Taka działalność sprawiła, że systematycznie zwiększała się liczba wiernych nauce Jezusa Chrystusa. Zaczęły powstawać pierwsze większe skupiska wyznawców Zbawiciela. Utworzyły się wtedy I gminy katolickie, których grono stale się powiększało, choć jednocześnie należy nadmienić, iż ?z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich ?? (Dz. 5,13). Najmocniejszym orężem Apostołów obok słów były cuda. Należały do nich głównie uzdrowienia cierpiących, które stanowiły naoczny dowód prawdziwości przekazywanej nauki, np. uzdrowienie chromego przez Apostołów u bram świątyni. Wszystkie te cuda sprawiły umacnianie więzi (oprócz nawracania) wspólnotowej. Najlepszym miejsce do głoszenia słów Zbawiciela były świątynie, które skupiały zarówno wyznawców jak i ciekawych nowej nauki.
Z czasem gminy jerozolimskie sugerowały swoim członkom wspólnotę dóbr, w związku, z czym mówi się niekiedy o komunizmie pierwszych chrześcijan. Komunizm ten oczywiście niewiele ma wspólnego z tym, co dziś określamy tym mianem. Nie było, bowiem bezwzględnego obowiązku wyrzekania się własności na rzecz gminy chrześcijańskiej, było natomiast przykazanie miłości bliźniego i zalecenie wspierania ubogich, była przede wszystkim ścisła wspólnota wiernych w miłości Chrystusowej (communio), dzięki której "przebywali razem i wszystko mieli wspólne" (Dz 2, 44). Opis wydarzenia z Ananiaszem i Safirą wyraźnie wskazuje, że nie było obowiązku oddawania dóbr ("czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś na nią otrzymał?"), a kara, jaka ich spotkała, była karą za kłamstwo i obłudę (Dz 5, 1 nn). Należy przy tym pamiętać, że sami Apostołowie wyzbyli się również swojego dobytku i przemierzali świat nie biorąc nawet kawałka chleba na drogę a zatem żyjąc w całkowitym ubóstwie.
Bardzo ważnym elementem w nauczaniu Piotrowym była również sprawa hierarchizacji i systematyzacji doktryny religijnej. Św. Piotr i św. Jan podczas swojej przemowy do Rady, przed która zostali postawieni przed kapłanów za głoszenie tez chrystusowych w odpowiedzi na zakaz ich głoszenia rzekli: ?Rozsądzcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga??. W słowach tych znajdujemy dość wyraźnie zarysowaną teorię pochodzenia władzy, która sankcjonuje władzę, ale przeciwstawia ubóstwianiu władcy, gdyż chrześcijaństwo oddziela władzę od osoby ją piastującej; osoba wykonuje jedynie władzę, służy jej. Apostołowie sugerują, że ludzie dzierżący władzę nie zostali wyznaczeni bezpiecznie przez Boga i że mogą oni tej władzy nadużywać. Św. Piotr i św. Jan są w pewnym sensie świadkami nadużycia władzy, gdyż są prześladowani i więzieni jedynie za to, że głoszą Ewangelię Chrystusa.