Promieniotworczość.

Promieniotwórczość, radioaktywność, zdolność emitowania przez różne substancje promieniowania α, β, γ, wskutek promieniotwórczego rozpadu jąder atomowych; zjawisko to odkrył 1896 A.H. Becquerel, który stwierdził, że blenda uranowa i różne związki uranu wysyłają nieznane promieniowanie, zdolne do wywołania zaczernienia emulsji fotograficznej. Systematyczne badania tego zjawiska podjęte przez M. Skłodowską-Curie i jej męża P. Curie, pozwoliły stwierdzić już w rok później, że wśród znanych pierwiastków chem. Podobne własności wykazuje tor, a następnie przez pomiar jonizacji powietrza wywołanej promieniowaniem różnych rud uranowych, wykazać, że dla niektórych z nich promieniowanie to jest wielokrotnie silniejsze niż należałoby się spodziewać na podst. Zawartości uranu w tych minerałach. Wysunęli oni przypuszczenie, że związki te zawierają nieznany pierwiastek, który promieniuje silniej niż uran. Poszukując w uraninicie tego pierwiastka, odkryli oni w 1898 dwa nowe nuklidy promieniotwórcze:polon i rad. W 1899 współpracownik małżonków Curie, A.Debierne, odkrył aktyn.

Odkrycia te zapoczątkowały systematyczne badania nad p. w wielu laboratoriach. W 1899 E. Rutherford, P. Villard i in. stwierdzili, że promieniowani emitowane przez ciała promieniotwórcze zawiera trzy ciała składowe: a) silnie jonizujące promieniowanie  (alfa cząstka) o małej przenikliwości, które jest całkowicie absorbowane przez warstwę aluminium grubości kilku tysięcznych części milimetra lub warstwę powietrza o grubości kilku centymetrów; b) słabiej jonizujące, bardziej przenikliwe (zdolne do przenikania przez kilkumilimetrową warstwę aluminium) promienie beta (), oraz c) promieniowanie gamma (), o b. Dużej zdolności przenikania i najmniejszej zdolności jonizacyjnej. Wwyjaśniając zjawisko p. (1903) E. Rutherford i F. Soddy poparli hipotezę małżoków Curie, zgodnie, z którą emisja cząsteczek