RFN po drugiej wojnie światowej - historia rozwoju kultury młodzieżowej.

Pięćdziesiąt lat temu powstało zupełnie nowe państwo – Niemiecka Republika Federalna. Chociaż rozpad Niemiec wiąże się bezpośrenio z tragicznym okresem 1939-1945, to powstanie NRF słusznie kojarzy się nie z wojną, ale z jej zakończeniem. Zachodnie mocarstwa – początkowo okupanci, później protektorzy – zaprowadziły ustrój demokratyczny; państwo zachodnioniemieckie wsparte pomocą finansową z USA zlikwidowało wojenne zniszczenia, wkroczyło w fazę rozwoju gospodarczego i zapewniło swoim wolnym mieszkańcom możliwość godnej pracy i godnego życia. Jednocześnie Niemcy Zachodnie były szybko włączane w tworzący się system organizacji i powiązań gospodarczych pomiędzy państwami Europy Zachodniej, by w końcu w 1993 roku stać się inspiratorem powstania Unii Europejskiej. Wszystkie te względy oraz fakt, że w społeczeństwie niemieckim dominowało młode, wolne od doświadczeń wojennych pokolenie, zaowocowały (także w innych państwach bloku zachodniego) powstaniem nowej tendencji społeczno – politycznej, dążącej do zjednoczenia Europy.
<BR>Pięćdziesiąt lat to w historii narodu niewiele, ale w wieku dwudziestym, zwłaszcza w jego drugiej połowie, każde pokolenie wstępowało w dorosłe życie z własnym światopoglądem, kulturą, systemem wartości. Pomiędzy młodymi ludźmi z różnych krajów wytworzyła pewna solidarność pokoleniowa, potęgowana przez wspólnych idolów i powszechny bunt wobec dorosłych ,ich skostniałym zasadom i stylowi życia.
<BR>W latach pięćdziesiątych wraz z amerykańskimi żołnierzami przybył do Niemiec Rock ’n’ Roll. Gwiazdy myzyki i filmu, jak Bill Haley czy Elvis Presley, który właśnie w Niemczech odbywał służbę wojskową, doprowadzały tłumy młodzieży do szaleństwa. Starsi ludzie nazywali Rock ‘n’ Roll „muzyką rozbójników”, ale wśród młodych ci „rozbójnicy” cieszyli się niepodważalnym autorytetem. W 1954 roku piłkarska drużyna narodowa Niemiec zdobyła po raz pierwszy mistrzostwo świata. Większość ludzi śledziła przebieg meczu słuchając radia lub czytając gazety. W nielicznych domach z telewizorami gramadziły się 15 – 20 osobowe grupy znajomych, by wspólnie emocjonować się meczem finałowym. Ulubioną rozrywką młodzieży i nie tylko stało się kino. Publiczność chętnie przychodziła na rodzime produkcje, takie jak pierwszy kolorowy film niemiecki „Schwarzwaldmdel” z 1951 roku. Kultowym filmem młodego pokolenia stał się „Die Halbstarken”, a ulubioną gwiazdą Rommy Schneider.
<BR>Lata sześćdziesiąte były dekadą muzyki Beatles’ów i długich włosów. Gwiazdy z Ameryki i Anglii mogły być oglądane przez młodych Niemców na ekranach coraz popularniejszych telewizorów, dlatego m.in. zdobyły taką popularność. Jednak jedyną rozgłośnią radiową nadającą hity Beatles’ ów, Kinks’ów czy The Shadows było radio Luxemburg. Młodzi ludzie spontanicznie tworzyli fan-cluby swoich idoli, celebrując ich muzykę niczym nową religię. Wśród pokolenia zafascynowanego myzyką tworzyły się też podziały, np. pomiędzy fanami Beatles’ów i Rolling Stones’ów istniała przepaść nie do przebycia.
<BR>Protesty studentów z końca lat sześćdziesiątych zaowocowały jeszcze gwałtowniejszymi wystąpieniami w latach siedemdziesiątych. Wielu młodych ludzi poszukiwało nowego „kształtu życia”, nie chcąc żyć jak ich rodzice. Wyrazem buntu były dziwaczne ubrania, które przyprawiały starszych ludzi o nerwicowe skurcze żołądka. Młodzież zwykle spędzała wolny czas w 8 – 10 osobowych grupach, bawiąc się w nocnych klubach, nie stroniąc od alkoholu i narkotyków. Ocenia się, że do roku 1975 było w Niemczech ok. 40 000 młodych ludzi uzależnionych od „twardych” narkotyków. Niektórzy, aby odciąć się od stylu życia swoich rodziców, wstępowali do partii komunistycznej.
<BR>Lata osiemdziesiąte to okres zupełnie innej kultury młodzieżowej niż dotychczas. Rozwinęła się subkultura punków. Jest to też okres Nowej Niemieckiej Fali w muzyce. W poprzedniej dekadzie język niemiecki był prawie nieobecny w muzyce. W latach osiemdziesiątych nastąpił nagły wzrost popularności zespołów, które reprezentowały sobą zupełnie nowe formy i treści, nie było w nich śladu młodzieżowych protestów tak popularnych w latach siedemdziesiątych. Nena lansuje swój hit „99 Luftballons”, a die Gruppe Trio „Da da da”. Odbywają się wielkie demonstracje pokojowe. W roku 1980 i 1981 100 000 ludzi protestowało przeciwko istnieniu elektrowni atomowych, w 1981 roku odbyła się w Bonn trzystutysięczna manifestacja, której uczestniczy domagali się pokoju i rozbrojenia. Była to największa demonstracja w historii powojennych Niemiec. Koniec dekady przyniósł długo oczekiwany upadek muru berlińskiego i połączenie Niemiec. Ludzie wychodzili na ulice, by wspólnie się cieszyć, w Berlinie spontanicznie zniszczono znienawidzony mur.
<BR>Lata dziewięćdziesiąte przyniosły realizację projektów zjednoczenia Europy. W 1993 roku na mocy traktatu z Maastricht utworzono Unię Europejską, w 1995 poszerzono grono jej członków. Od 1993 roku zniwelowano granice pomiędzy państwami członkowskimi wprowadzając „cztery wolności” i tworząc wewnętrzny rynek europejski. Rozwój Internetu i otwarcie granicznych szlabanów wyzwoliło wśród społeczeństw europejskich, zwłaszcza wśród młodych ludzi poczucie jedności i wspólnoty. Upadek żelaznej kurtyny umożliwił państwom Europy środkowej i wschodniej dążenie do zjednoczenia gospodarczego i politycznego z resztą kontynentu. Chociaż istnieje wiele przeszkód na drodze pełnego zjednoczenia Europy, to społeczności zachodnie mają świadomość konieczności i nieodwracalności tego procesu. Przekonałem się o tym, spędzając trzy wakacyjne tygodnie z grupą niemieckiej młodzieży na obozie językowym UNESCO – poza łatwo przełamywaną barierą językową nie dzieliło nas nic.
<BR>
<BR>
<BR>