Bolesław Chrobry objął władzę po śmierci swego ojca, księcia Mieszka I, w 992 roku. Nim został jedynym i prawowitym księciem, musiał uporać się z przyrodnimi braćmi (synami Ody), którzy także rościli sobie prawo do władzy i oni niestety, a nie syn Dobrawy, byli ujęci w słynnym dokumencie "Dagome ludex". Polska jako młody kraj chrześcijański nie do końca uporała się z pogaństwem, Szczególnie na północnych terenach, gdzie Prusowie z uporem bronili swojej pogańskiej wiary. Książę Bolesław wykorzystał sytuację, że biskup Pragi Wojciech Sławnikowic był skonfliktowany ze swoim władcą i zaprosił go do Polski. Jako wytrwany polityk miał w tym cel. Ponieważ nie udał się zbrojny podbój Prus, postanowił wysłać Wojciecha z misją chrześcijańską, aby może w ten sposób zdobyć krnąbrnych Prusów. Misja chrystianizacyjna zakończyła się niepowodzeniem,. Biskup zginął przebity włóczniami. Książę i ten fakt odniósł do swoich celów. Sprawa męczeńskiej śmierci biskupa została szeroko nagłośniona w ówczesnej Europie i w dwa lata po śmierci Wojciech został kanonizowany i ogłoszony patronem Polski. Tak więc nasz kraj miał już świętego. Do grobu świętego, a więc do Polski zaczęły przybywać pielgrzymki. Na taką też , a także na zjazd zorganizowany przez księcia Polan w Gnieźnie przybył przyjaciel św. Wojciecha, a zarazem sojusznik Polaków, cesarz niemiecki Otton III. Książę Bolesław przyjął gościa z wielką pompą, tak aby cesarz miał wrażenie, że jesteśmy krajem bogatym i silnym. Miał w tym swój cel, bowiem starał się o koronę i o utworzenie arcybiskupstwa w Polsce, aby uniezależnić się od Niemców. Takoż się stało. Jednym z postanowień zjazdu było utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie z biskupem, Radzyminem Gaudentym na czele (bratem św. Wojciecha) oraz trzech podległych mu biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Ponadto cesarz przyobiecał Bolesławowi koronę królewską, dając mu jako namiastkę insygnia władzy, czyli włócznię św. Maurycego i swoją mitrę. Niestety niedługo po tym wydarzeniu Otton III zmarł, a jego następca miał inną wizję ówczesnej Europy. Polska, nie chcąc być wasalem cesarskim, musiała zbrojnie bronić swoich granic. Rozpoczął się kilkunastoletni konflikt, ostatecznie zakończony sukcesem dla Polski . W 1002 roku po śmierci Ottona III w Niemczech rozgorzała walka o tron cesarski. Pretendenci, szukając sprzymierzeńców także w Polsce, obiecywali Bolesławowi korzyści terytorialne. W wojnie z Niemcami chodziło głownie o obiecane Polsce Milsko i Łużyce. Z przerwami walki toczyły się aż do zimy 1017 roku (m. in. słynna obrona Głogowa). Między czasie książę Bolesław ingerował w sprawy wewnętrzne sąsiednich Czech, pomagając swoim czeskim sojusznikom objąć tron w Pradze. W styczniu 1018 roku podpisany został ostateczny pokój z Niemcami w Budziszynie, który oddawał w posiadanie Polski Ziemię Łużycką i Milsko oraz zniesiono stosunek zależności księcia Bolesława wobec Niemiec. Sukces Polaków miał zostać przypieczętowany jeszcze małżeństwem księcia polskiego z księżniczką niemiecką Odą. Gdy zachodnia i południowa granica były bezpieczne, książę Bolesław zwrócił się teraz na wschód. Pragnął on zdobyć Grody Czerwieńskie i osadzić na tonie Rusi Kijowskiej swego zięcia Świętopełka. Wszakże udało mu się zrealizować te plany, ale tuz po powrocie księcia Bolesława do Polski, jego zięć został zdetronizowany, a władze na Rusi objął Jarosław Mądry. Tak więc wyprawa z 1018 roku zakończyła się połowicznym sukcesem, terytorialnie powiększyliśmy obszar kraju o Grody Czerwińskie. Pomimo tylu sukcesów militarnych Bolesław Chrobry wciąż nie doczekał się korony. Wojna z Niemcami, potem wyprawa na wschód przeszkadzały naszemu władcy w zdobyciu upragnionej korony. W 1024 roku zmarł nieprzychylny Bolesławowi cesarz i pojawiła się szansa. Wreszcie w czerwcu 1025 roku zabiegi księcia zakończyły się sukcesem i został koronowany a księstwo polskie stało się królestwem. Niestety król zmarł kilka miesięcy po koronacji, przekazując koronę swemu następcy Mieszku II. Polityka zewnętrzna Bolesław Chrobrego była skierowana na zawieranie korzystnych sojuszy sąsiedzkich i rozszerzenie granic Polski o nowe zdobycze terytorialne. Jedynie nie udało się Bolesławowi podbić Prus, ale sukcesywnie wykorzystał śmierć biskupa, dając Polsce pierwszego patrona .Podboje Bolesława Chrobrego to pasmo sukcesów. Polska była znacznie większa terytorialnie i liczebnie w chwili jego śmierci, niż gdy obejmował władze po śmierci swego ojca. Król, umierając, zostawił swemu następcy kraj, mający już znaczenie w Europie.
