Promieniowanie podczerwone

Podczerwone promieniowanie (o długości fali wynoszącej od 780 nm do 1 mm) zwane inaczej promieniowaniem cieplnym, emitowane jest przez rozgrzane ciała w wyniku wzbudzeń cieplnych elektronów wewnątrz substancji. Promieniowanie podczerwone jest silnie pochłaniane przez niektóre składniki atmosfery np. parę wodną i dwutlenek węgla.
Wykorzystuje się je w badaniach strukturalnych (spektroskopia widma cząsteczek organicznych), w lecznictwie (diatermia i wykonywanie zdjęć termowizyjnych), biologii (badania mikroskopowe w podczerwieni) także do obserwacji w ciemności (noktowizor, czujniki alarmowe) oraz do wykonywania zdjęć termowizyjnych w technice. Duże znaczenie naukowe i praktyczne ma fotografika w bliskiej podczerwieni: diagnostyka stanów patologicznych układu krążenia w medycynie, wykrywanie fałszerstw dokumentów w kryminalistyce, ekspertyza dzieł sztuki. Znacznie słabsze rozpraszanie promieniowania podczerwonego w porównaniu ze światłem widzialnym ułatwia dokładne fotografowanie obiektów przez mgłę i dym. Zdjęcia satelitarne również są na ogół wykonywane w podczerwieni.
Skutki działania promieniowania podczerwonego na organizm człowieka
Skutek biologiczny promieniowania podczerwonego zależy przede wszystkim od rozkładu widmowego i ilości pochłoniętego promieniowania, czasu i częstotliwości ekspozycji oraz rodzaju eksponowanej tkanki. Ilość promieniowania pochłoniętego przez tkankę jest zależna od jej napromienienia i współczynnika odbicia.
Energia promieniowania podczerwonego jest stosunkowo mała, dlatego promieniowanie to wywołuje w tkance biologicznej przede wszystkim reakcje termiczne – rumień cieplny lub poparzenie skóry.