"Serce ma swoje racje, których rozum nie zna". Udowodnij, że słowa B. Paskala były bliskie bohaterom poznanych Ci utworów literackich.

"Serce ma swoje racje, których rozum nie zna". Tak pisał sławny B. Paskal. Był on bliski ideom innych twórców z epoki romantyzmu, takich jak Adam Mickiewicz czy Georg Byron, który w swoich dziełach wykreowali nowego bohatera, bohatera romantycznego. Słowa te były również bliskie postaciom ze świata, który został przez pisarzy stworzony. W dalszej części mojej pracy postaram się uzasadnić obraną rację na podstawie znanych mi utworów literackich.

Pierwszy utwór to "Giaur" Georga Byrona, którego główny bohater - Giaur, zatraca się w imię nieszczęśliwej i niespełnionej miłości. Miłość dla Giaura jest najwyższą wartością, sensem życia. Buntuje się on przeciwko obowiązującym normom i zasadom społecznym morduje on Hassana, muzułmańskiego możnowładcę, posiadacza haremu. Haremu, do którego należała jego ukochana Leilie. Hassan na wieść o zdradzie utopił w morzu winowajczynię. Giaur po stracie ukochanej czuje się nie zdolny do dalszego życia, wypalony, pusty wewnętrznie. Pragnie własnej śmierci sprawia wrażenie obłąkanego. Jest on kimś bardzo samotnym, niespokojnym. Wyobcował się za społeczności i stał się indywidualistą, który ucieka do klasztoru, by tam móc dalej pogrążać się w swojej rozpaczy. W napadzie szału dopuszcza się okrutnej zbrodni.
Nie czuje on jednak skruchy, mówi: "Gdybym mógł ożyć, żyłbym tak, jak żyłem”. Bohater kieruje się namiętnościami. Obce mu są zasady, żyje bez żadnych więzów, nigdy nie kieruje się rozumem. To serce nakazało mu pomście śmierci kochanki. Jest to bezpośrednia przyczyna jego cierpień i bólów. Głównym motorem działania Giaura są silne namiętności: miłość do Leilie i nienawiść do Hassana. Giaur umiera w zapomnieniu. Jest on kontrowersyjnym bohaterem, człowiekiem, który za intensywność życia, uczucia i myśli płaci wysoką cenę.

Ciekawa historia kryje się również w utworze Adama Mickiewicza - czwartej części "Dziadów”. Główny bohater to Gustaw, wzorcowy romantyk. Gustaw, zakochany od pierwszego wejrzenia a następnie porzucony, pełen jest wewnętrznego niepokoju. On również buntuje się przeciwko światu, staje się indywidualistą w pełnym tego słowa znaczeniu. Jest on zrozpaczony, iż nie obchodzi go nic poza własnym cierpieniem i wspomnieniem ukochanej. Całkowicie przekreśla swoją przyszłość i pragnie śmierci. To właśnie miłość, którą romantycy wyznawali za najwyższą wartość, sprowadziła na Gustawa cierpienie, udrękę i popchnęła go na drogę samobójstwa. Miłość opanowuje całą jego osobowość i tylko się to dla niego liczy. Poznał się on z miłością bez wzajemności, zdaje sobie z tego sprawę, ale nie potrafi się z tym pogodzić. Cytuję:, „ Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy „. Kieruje się on sercem, twierdzi, że dusze kochanków są dla siebie przeznaczone i połączone na wieki. Dlatego jego ból powiększa brak zrozumienia ze strony dawnego nauczyciela (Księdza), który uznaje go za szaleńca, gdy ten pragnął podzielić się z nim swoimi przeżyciami. Uczucie Gustawa jak widać jest ogromne, jest siłą niszczącą człowieka, czyniącą go niezdolnym do życia. Uważa się on za jednostkę nieprzeciętną, ma poczucie wyższości, buntuje się przeciwko porządkowi świata. Polemizuje z rozsądnymi radami Księdza, usiłującego uzasadnić, że istota jego tragedii leży poza możliwościami poznania rozumowego.

Godne uwagi są również ballady Adama Mickiewicz. J tak w balladzie pt. "Romantyczność" spotykamy się ze środowiskiem ludowym, prostą dziewczyną wyobcowaną z gromady, kontaktującą się z duchem zmarłego kochanka, żarliwie przeżywającą te spotkania. Narrator w balladzie staje po stronie dziewczyny, mówi: "Czucie i wiara silniej mówi do mnie Niż mędrca szkiełko i oko".
By wiedza rozumowa nie była "martwa", trzeba ją uzupełnić widzeniem "oczyma duszy". Po raz kolejny potwierdza się teza, że romantycy przywiązywali bardzo dużą uwagę do uczuć. Według romantyków ludzie stworzeni są do kochania. Celem wszystkich powinno być osiągnięcie szczęścia osobistego. Główna bohaterka Karusia, również nie kieruje się zdrowym rozsądkiem.
Kolejna z ballad to "Rybka" opowiadająca o zbrodni uwiedzenia. Oto młody panicz uwiódł Krysię - piękną, lecz naiwną wiejską dziewczynę. Efektem ich romansu było nie ślubne dziecko. Niecny panicz ożenił się z kobietą równego sobie stanu. Nieszczęsna Krysia rozpacza i w napadzie cierpienia rzuca się w odmęt wody, pozostawiając dziecko wiernemu słudze. Wyłania się on potem z jeziora pod postacią kobiety - ryby. Pewnego dnia panicz wybrał się z młodą małżonką nad brzeg jeziora i nigdy już nie powrócili. Możemy domyślać się, że to Rybka wymierzyła im karę. J, choć miłość może być czymś cudownym i budującym to i w tym przypadku popycha ona dziewczynę do samobójstwa. Miłość ta była niespełniona, mimo poświęcenia z jej strony. Z utworów 00o podobnym charakterze warto wymienić jeszcze "Świteziankę" i "Lilie".

Podsumowując, da się zauważyć, że we wszystkich przedstawionych utworach główni bohaterowie są osobami, które muszą się zgodzić się ze słowami B. Pascala. Tendencją w epoce romantyzmu było kładzenie dużego nacisku na rozwój duchowy człowieka. Każda jednostka miała prawo do wyrażania uczuć (zwłaszcza uczuć). Uczuciowość, wrażliwość, emocjonalizm to cechy wszystkich bohaterów romantycznych. Przeciwstawiają się one poznaniu rozumowemu uczucia. Panowało przekonanie, że to zjawisko niepoznawalne, nie podlegające sprawdzeniu, nie dające się opisać i przed którym nie można się ustrzec. Postacie, które przedstawiłem, żyją podług tego, co nakaże serce. Miłość zaślepia jasne rozumowanie i nie pozwala skupić się na niczym innym. Na koniec pozwolę sobie zacytować słowa Antoniego de Saeint - Exuperego, który napisał: " Nie zdradzę wam racji, dla których się kocha. Nie ma ich. Racją miłości jest miłość." Może, dlatego ludzie nie widzą świata poza "tą" lub "tym" jedynym.