Notatka z lektury A. Faber "Jak mówić żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły".

Książka przeznaczona jest dla rodziców chcących prawidłowo wychować swoje dzieci. Prawidłowo tzn. tak pokierować ich rozwojem, aby w przyszłości umiało sobie radzić samo.
W pierwszym rozdziale autorki podkreślają jak ważne jest słuchanie wypowiedzi dziecka. Ma to być słuchanie uważne i z zainteresowaniem, a nie „jednym uchem”, bo tak trzeba. Jeżeli słuchamy dziecka uważnie zachęcamy go tym samym do zwierzeń, gdyż poczuje się ono, że jest naprawdę słuchane, a rodzic przejmuje się tym co ono mówi. Nie wystarczy jednak dziecka wysłuchać, ale również rozumieć jego problemy.
Autorki trafnie zauważają, że emocje rodziców mają również wpływ na rozwój dziecka. Zamiast walczyć z pociechami o coś co w innej sytuacji nie miałoby znaczenia trzeba poradzić sobie ze swoimi negatywnymi emocjami.
Autorki uważają, że nie należy walczyć z dziećmi, ale starać się wypracować w nich zachowania, które byłyby przez nas akceptowane. Musi się to jednak odbyć na drodze rozmowy i wzajemnego słuchania się, a nie na drodze nakazów i zakazów. Trzeba przekazać dziecku potrzebne informacje wyjaśniające problem. Efektem jest współpraca.
Autorki zdają sobie sprawę, że nie u wszystkich dzieci metody te się sprawdza i dadzą pozytywne skutki, dlatego podają i opisują również inne np.:
 Wyrażanie swoich oczekiwań i uczuć wobec dziecka
 W razie potrzeby, wyrażanie sprzeciwu, nie atakując przy tym cech charakteru dziecka
 Uświadomienie dziecku konsekwencji jego złych zachowań
Autorki poruszają również problem dążenia do samodzielności. To właśnie rodzice muszą zachęcić dziecko do niezależności, a nie jak to robi większość matek „przywiązywać” je do siebie. Nakłanianie do samodzielności powinno odbywać się poprzez:
 dawanie dziecku możliwości podejmowania decyzji
 nie zamykanie go w „złotej klatce”, gdzie wszystko robi się za nie, ponieważ dziecko musi zdobywać własne doświadczenia, aby w późniejszym życiu umiało wyciągnąć z nich wnioski.