Święty Antoni

Antoni Pustelnik, Antoni Opat, Antoni Wielki, święty ( żył około 251-356), prekursor chrześcijańskiego anachoretyzmu . Pochodził z Keman k. Herakleopolis w środkowym Egipcie z rodziny koptyjskiej. Około 20. roku życia, po śmierci rodziców, rozdał majątek i zamieszkał na pustkowiu opodal rodzinnego miasta, poświęcając się modlitwie i umartwieniom. Utrzymywał się z pracy fizycznej. Około 275 roku przeniósł się na Pustynię Libijską. Około 285 roku osiadł w ruinach fortecy Pispir na prawym brzegu Nilu, gdzie wg tradycji kuszony ustawicznie przez szatana doznawał umacniających go wizji nadprzyrodzonych. Po 20 latach odosobnienia zaczęli wokół niego gromadzić się uczniowie, którzy z czasem utworzyli liczne kolonie, z najsłynniejszymi w Nitrii i Skecie.
W roku 311 Antoni gościł w Aleksandrii, wspierając duchowo prześladowanych chrześcijan. Około 312 roku zamieszkał w grocie na stoku Kolzum, gdzie - z przerwą w latach 334-335, kiedy znów udał się do Aleksandrii, tym razem zwalczać arianizm - przebywał do końca życia. Cieszył się wielkim poważaniem. Korespondował m.in. z cesarzem Konstantynem Wielkim i jego synami. Zachowane listy Antoniego do mnichów zawierają głównie nauki moralne - szczególny nacisk kładzie się w nich na poszukiwanie indywidualnej drogi do doskonałości, wsparte lekturą Pisma Św.
Nie sformułował reguły - zasady, którymi się kierował, zrekonstruowano na podstawie jego biografii pióra św. Atanazego Wielkiego . Święto 17 I. Opiekun zwierząt domowych (wg legendy uzdrowił niewidome prosię), wzywany też podczas ciężkich chorób, epidemii, pożarów. Patron wielu szpitali, przytułków, bractw dobroczynnych. W ikonografii przedstawiany najczęściej w scenach kuszenia (m.in. B. Parentino, Tintoretto, H. Bosch, P. Breughel, A. Drer, A. Grnewald). Jego atrybutami sa: krzyż, książka, dzwonki.