W latach 1609-1619 Rzeczpospolita uwikłała się w konflikt zbrojny z Rosją. undamentalną przyczyną wojny polsko-tureckiej w latach 1620-1621, było zaangażowanie się polskich lisowczyków, w czeski etap wojny trzydziestoletniej, oraz ich udział w odsieczy Wiednia w roku 1620. W tym samym, 1620 roku, wojska hetmana Stanisława Żółkiewskiego zostały odesłane do Mołdawii, mając za zadanie uprzedzenie ataku tureckiego na ziemie Rzeczpospolitej. Wkrótce armie obu stron starły się ze sobą w bitwie pod Cecorą, w bitwie, w której życie stracił sam hetman Żółkiewski. Jeszcze nie wygasły zgliszcza wojny polsko-tureckiej, jeszcze nie wygoiły się rany jej uczestników, kiedy okazało się, że Rzeczpospolita po raz kolejny musi sposobić się do wojny. Tym razem ze Szwecją. Tak bowiem oto, z nastaniem roku 1621, wojska szwedzkie wtargnęły zbrojnie w granice Inflant. W krótkim też czasie, podporządkowały sobie takie tamtejsze miasta jak: Ryga, Mitawa oraz Parnawa. Polacy nie zamierzali jednak oddać przeciwnikowi ziem inflanckich bez walki. W roku 1627, hetman Stanisław Koniecpolski przejął kontrolę nad Puckiem, a następnie wydał Szwedom bitwę morską pod Oliwą. Z nastaniem połowy stulecia, w roku 1655, przed ówczesną Rzeczpospolitą stanęło kolejne wielkie wyzwanie wojenne. Rozpoczynał się bowiem właśnie Potop Szwedzki, konflikt, który przez pięć kolejnych lat (1655-1660) miał pustoszyć, niszczyć oraz grabić polskie ziemie. Wydarzenia roku 1655 rozgrywały się niezwykle szybko. Wojska szwedzkie wkroczyły do Rzeczpospolitej, doprowadzając do kapitulacji załóg polskich w Warszawie oraz Krakowie, oraz zmuszając polskiego monarchę Jana Kazimierza do ucieczki na Śląsk Opolski.
