Interpretacja obrazu E. Muncha "Krzyk"

Obraz Edwarda Mucha pod tytułem „Krzyk” namalowany został w 1893 roku. Wykonany jest przez malarza w kilku technikach graficznych i uważany jest za pierwszy charakterystyczny obraz ekspresjonistów. „Krzyk”, obok takich obrazów, jak „Mona Lisa” Leonarda da Vinci czy „Słoneczniki” Vincenta van Gogha, należy do najbardziej znanych obrazów na świecie. Podobno inspirację podczas tworzenia obrazu malarz znalazł w swoim życiu.

Na pierwszym planie obrazu widać postać niewiadomej płci. Jest ona dziwna
i zdeformowana. Ma szeroko otwarte oczy jakby w przerażeniu a usta rozwarte są do krzyku. Ręce postaci w obronnym geście spoczywają na głowie. Ubrana jest w ciemny strój, co kontrastuje z jej bladą twarzą. Postać stoi na długim niekończącym się moście, położonym nad morzem lub jeziorem. W tle widać dwie spacerujące postacie, również ubrane na czarno. Niebo jest krwistoczerwone, a rzeka lub jezioro bardzo ciemne. Obraz budzi grozę
w widzu.
Obraz Mucha przedstawia lęk. Lęk współczesnych ludzi przed osamotnieniem. Osoba na obrazie krzyczy, ale nikt jej nie słyszy. Malarz
w swoim obrazie wyraził uczucie strachu i rozpaczy. Mroczny charakter nadają również ciemne kolory wody i faliste linie krwistego nieba. A sam niekończący się most można interpretować jako nasze długie życie. Dzieło to skłania do refleksji nad naszymi lękami, życiem i samotnością.
Obraz ten robi na mnie wielkie wrażenie, wyraża wiele uczuć na przykład strach i niepokój. Można się domyślać, że odzwierciedla on uczucia każdego z nas i dlatego wybrałem ten właśnie obraz.