Eurydyko! Eurydyko! Dlaczego opuściłaś tę krainę? Żyliśmy w harmonii, w Polach Elizejskich, a tu nagle śmierć do ciebie zapukała. Przez małą żmiję. Nie wiem dlaczego ta śmierć spowodowała ból w moim sercu. Ból w moim sercu ogromny, nie uda mi się ukoić bólu. Och Eurydyko, powiedz mi dlaczego jestem teraz w tej krainie sam?! Wołam ciebie, ale gdzie ty jesteś? Jestem zgubiony, opętany, tylko muzyka może cię wybawić. Ale nigdy o tobie nie zapomnę, i odkupię ciebie, i będziemy szczęśliwi. O bogowie, wytłumaczcie dlaczego to się stało! Jam jestem bardzo zagubiony, bom ja nie mam żony, którą mi żmija ukąsiła i ślad po sobie pozostawiła. Och Eurydyko! Co ja mam zrobić, bogowie! Śmierć zwyciężyła - lecz gdzie jesteś? Za kilka lat dziatki o tym usłyszą i ze śmiercią spróbują się skontaktować. Ból w sercu wciąż mnie otacza. Więc oto jestem! I schodzę po śmiertelnej krainie, którą Śmierć pokorzyła głodem i biedą. Och Eurydyko! Jak mi tęskno po tobie. Co ja zrobię? Jaka ciasna podziemia! Większa od tej żmiji. Co robić? Dalej się tak będę błąkać, dopóki ciebie nie odnajdę, będę tu chodził. O Śmierci, zobaczysz! O bogu śmierci, wytłumacz mi czemu smutny koniec dałeś zwierzęciu złemu! Już po ciebie idę, moja Eurydyko. Dziatki: patrzcie na jej ciało. Czy ona jeszcze żyje? Tak więc zapamiętajcie tę lekcję! I jeszcze Pan Bóg kilka razy pomści taką zbrodnię! Eurydyko! Gdzie jesteś? Dokąd mam iść? Co ja mam czuć?
