Co działo się ze zmarłym po mumifikacji?

Wielce prawdopodobne jest, że uroczystości religijne, które rozpoczynały się już w namiocie, gdzie oczyszczano zwłoki, kontynuowane były w czasie właściwych prac mumifikujących. Pewne jest natomiast, że towarzyszyły one właściwym przygotowaniom do pochówku mumii. Pięć następujących etapów poprzedzało właściwy pochówek:

Przechowywanie wnętrzności. Mumifikowane organy wewnętrzne były sortowane (jelita, żołądek, wątroba i płuca), każde z osobna zawijane i obwiązywane sznurkiem. Wkładało się je później do czterech specjalnych urn, nazywanych kanopami. W okresie późnym nad każdą urną czuwał jeden z czterech synów boga Horusa: ich głowy tworzyły pokrywy kanop. Z powodów, których nie znamy, między dynastiami XXI a XXV (1080 do 659 r. p.n.e.) wnętrzności nie chowano już do tych specjalnych urn, lecz zapakowane pojedynczo wkładano z powrotem do ciała zmarłego.
Wypychanie. Celem tego zabiegu było maksymalnie wierne naturze odtworzenie kształtu zabalsamowanego ciała. Dlatego wszystkie zakamarki ciała wypełniano gliną, piaskiem, suchymi włosami, woskiem albo bandażami nasączonymi żywicą. Czasem robiono także podkład z wilgotnej gliny w niektórych miejscach pod skórą, by w efekcie końcowym wymodelować ją tak, jak rzeźbiarz w atelier modeluje swoje figury.
Bandażowanie, Zabieg ten przebiegał wedle ściśle określonych reguł i nadzorował go kapłan w masce boga Anubisa (z głową szakala). W czasie tego zabiegu głowę i członki najpierw oddzielnie, a następnie razem owijano długimi, wąskimi bandażami. Między poszczególne warstwy kapłani wsuwali zbawienne amulety.

Smołowanie. Chcąc całkowicie uchronić mumię przed działaniem warunków zewnętrznych, po uprzednim zawinięciu pokrywano Ją warstwą ochronną. Zależnie od epoki i możliwości składała się ona z przeróżnych składników, jak np. glina, gips, wosk, żywica czy klej.
Pokrywanie maską. W wielu wypadkach, szczególnie gdy chodziło o osoby wysoko postawione, głowę mumii chroniła dodatkowo maska pośmiertna. Dla faraonów mogła być wykonana nawet z czystego złota. Zwykłe maski pośmiertne wykonane były z papieru i pomalowane lub pozłocone. W czasach późniejszych, gdy Egipt utracił niezależność i stał się rzymską prowincją (po roku 30 p.n.e.), rozpowszechnił się zwyczaj umieszczania ponad obandażowaną głową tzw. ,portretu mumii". Był to rysunek głowy/ na którym zmarły wielkimi i poważnymi oczyma spoglądał na osobę patrzącą na niego.