Szczęście - rozprawka.

„Na cóż ścigać wśród marzenia
Płoche szczęście, co się zmienia?
Każdy je ma w samym sobie”.
Tak A. Fredro w utworze „Nowy Don Kiszot” opisuję miarę szczęścia. Uważa on, że jego źródłem nie są dobra materialne, pieniądze, lecz ludzkie wnętrze. Zgadzam się z tym stwierdzeniem i w mojej pracy postaram się udowodnić słuszność słów tego XIX – wiecznego pisarza.
Szczęście jest pojęciem względnym. Starożytni szczęściem nazywali posiadanie najwyższych dóbr. Obecnie ludzie uważają je za pomyślny układ w jakiejś jednej dziedzinie życia albo nawet poszczególne wydarzenia. Jedni rozumieją szczęście, jako maksimum powodzenia i upojenia, inni zaś sądzą, że szczęśliwy człowiek to taki, w którego życiu jest tylko dostateczna przewaga powodzeń nad niepowodzeniami, radości nad przykrościami. Niektórzy twierdzą, że szczęściem można nazwać umiejętność cieszenia się drobnostkami, ulotnymi chwilami, pełną akceptacją siebie i życiem zgodnym z własnym „ja”. Jeśli człowiek potrafi docenić i obiektywnie spojrzeć na posiadane przez niego wartości, to może nazwać siebie „szczęśliwym”.
W wierszu Adama Asnyka „Siedzi ptaszek na drzewie...” czytamy o ludzkiej pogoni za sławą i bogactwem za wszelką cenę, kosztem innych. Istnieje powiedzenie mówiące, że pieniądze szczęścia nie dają. Są na świecie ludzie, dla których stanowią one najwyższą wartość i decydują o ich szczęściu. Ich celem jest zgromadzenie jak największej ilości dóbr materialnych. Czasem odnosi się wrażenie, że osoby, które posiadają naprawdę wiele, pragną mieć więcej i więcej. Najpierw stają się oszczędni, później skąpi, aż w końcu chciwi. Wszystko inne przesłonięte ich żądzą posiadania i dążeniem do celu. Stają się pracoholikami, dla których rodzinne spacery, wycieczki to strata czasu. Przykładem takiej postaci jest wszystkim dobrze znany Scrooge z „Opowieści Wigilijnej” Carola Dickensa. Szukał szczęścia w bogactwie, lecz go nie znalazł. Stał się szczęśliwy dopiero wtedy, kiedy zaczął doceniać i cieszyć się z tego, co miał. Posiadanie pieniędzy wcale nie zapewnia ani miłości, ani zdrowia.
Słowa Adama Asnyka potwierdzają to, że ludzie kierują się nienawiścią, zazdrością, pychą i dumą. Pragniemy tego, co nieosiągalne i tego, czego nigdy nie będziemy mogli mieć – marnujemy na to mnóstwo czasu, a i tak nasze starania idą na marne. Przez zazdrość przestajemy doceniać to, co mamy i wydaje nam się, że potrzebujemy więcej i więcej. Zazdrościmy innym tego, że posiadają coś, czego my nie mamy, a powinniśmy akceptować siebie i innych takimi, jacy są. Dzięki temu unikniemy kłótni, cierpienia i, co się niestety często zdarza, utraty najbliższych.
W fragmencie utworu Carlosa Fuentesa „W to wierzę” czytamy o wspomnieniach człowieka, który uważał, że istotą szczęścia jest kochająca rodzina. Szczęśliwe chwile to takie, które spędzamy w jej gronie. Wspólne posiłki, rozmowy, zabawy, są przecież tymi, do których chcemy wracać. To czas, kiedy czujemy się bezpieczni, kiedy wiemy, że rodzina stanowi bardzo ważną wartość. Kiedy zakładamy własne rodziny kopiujemy wzorce, które kiedyś miały miejsce w naszych domach. Ciepło domowego ogniska, jest jedyną z tych wartości, które stanowią o szczęśliwym życiu. Dom jest także miejscem, w którym poznajemy sprawy, które wpływają na to jakimi jesteśmy ludźmi. To rodzice przekazują nam najważniejsze informacje dotyczące prawd moralnych, tego jak mamy postępować. Te wartości również wpływają na to, czy uważamy się za ludzi szczęśliwych.
Nie trzeba szukać szczęścia wśród marzeń, bo każdy ma je w sobie, trzeba tylko umieć je dostrzec. Na nasze szczęście składa się mnóstwo rzeczy – przyjaciele, rodzina, miłość, a także my sami. Musimy o nie walczyć, a osiągnąwszy je, pielęgnować i cieszyć się nim. Jest to bowiem niezwykle cenna rzecz, ale bardzo krucha i łatwa do utracenia. Jednak, przy dążeniu do niej należy pamiętać, że nie jesteśmy sami i czasami nasze szczęście może stać się przyczyną nieszczęścia drugiego człowieka.