Powstanie państw faszystowskich i ich wpływ na upadek ładu powersalskiego.

28 czerwca 1919 roku został podpisany traktat wersalski. Traktat ten winą za wywołanie I wojny światowej obciążał Niemcy i nakładał na nie szereg zobowiązań. Jego postanowienia były wyrazem kompromisu między zwycięzcami. Postanowienia polityczne i gospodarcze traktatu były dla Niemiec bardzo ciężkie. Niemcy musiały zwrócić Francji zagarnięte w wojnie francusko ? pruskiej Alzację i Lotaryngię. Zagłębie węglowe Saary na piętnaście lat oddano pod powiernictwo polityczne Ligi Narodów Pas wzdłuż prawego Renu o szerokości 50 km miał być zdemilitaryzowany. Belgia otrzymała okręgi Eupen i Malmary. Kolonie niemieckie otrzymały głównie Wielka Brytania i Francja ( dzieliły między siebie Togo i Kamerun). Wyspy Samoa dostała Nowa Zelandia. Japonia zaś niemieckie koncesje w Chinach. I tak próba nowego podziału świata jakiej pragnęli Niemcy, rozpoczynając I wojnę światową, zakończyła się klęską. W Niemczech zniesiono obowiązkowa służbę wojskową ( miało być 100 tys. Żołnierzy ochotników), zredukowano flotę wojenną. Traktat wersalski osłabił potencjał gospodarczy Niemiec i zmniejszył ich rolę polityczną.
31 lipca 1919 roku Zgromadzenie Narodowe obradujące w Waimarze uchwaliło nową Konstytucję Niemiec. Konstytucja utrzymywała podział Niemiec na państwa związkowe i państwo pruskie. Co było wyrazem separatystycznych tendencji po stłumieniu rewolucji niemieckiej. Mimo wielu usiłowań, na długo po stłumieniu rewolucji, burżuazyjny rząd niemiecki nie był w stanie opanować do końca rewolucyjnej sytuacji w kraju, nieustannych wystąpień klasy robotniczej. W 1920 roku podjęto próby obalenia rządu i dokonania przewrotu. Za plecami zamachowców stały skrajnie prawicowe koła wojskowe i junkierskie, pragnące usunięcia socjaldemokratów z rządu, ustanowienia dyktatury wojskowej, przywrócenia monarchii i zerwania traktatu wersalskiego. Pucz nie powiódł się. Trudna sytuacja wewnętrzna sprzyjała powstaniu organizacji reakcyjnych. Jednocześnie narodowi socjaliści wzywali do rewizji postanowień układu wersalskiego dotyczących Niemiec. Partie narodowo ? socjalistyczne zrzeszały głównie elementy pragnące odwetu i rewanżu za przegrana wojnę. Hitler zorganizował z nich oddziały szturmowe i terroryzował przeciwników politycznych. Położenie gospodarcze Niemiec pogarszało się. Wynikało to ze zniszczeń, jakim uległ przemysł niemiecki podczas pierwszej wojny oraz z faktu demobilizacji armii. Rezultatem było masowe bezrobocie oraz wzrost niezadowolenia w całym kraju. Przemysł cierpiał na brak surowców. Ceny niesłychanie wzrosły. Inflacja osiągnęła ogromne rozmiary ( rząd musiał wprowadzić nową walutę tzw. Markę rentową). Na taką sytuacje wpłynęły również posunięcia Francji, która dążyła do osłabienia Niemiec (gdyby Niemcy nie wywiązały się z postanowień traktatu wersalskiego ? spłaty odszkodowań ? Francja zaczęłaby okupować Zagłębie Ruhry). Trudna sytuacja gospodarcza w Niemczech doprowadziła do zamknięcia wielu kopalń i fabryk. W zastraszającym tępie rośnie bezrobocie. W kraju panuje nędza i głód, które dotknęły przede wszystkim klasę robotniczą Niemiec. Gospodarczą i militarną odbudowę Niemiec po I wojnie światowej ewidentnie ułatwił tzw. plan Dawessa, który zawierał zniesienie ograniczeń hamujących rozwój gospodarczy (udzielono Niemcom pożyczki). Mimo pożyczki kryzys gospodarczy zaostrza się, zostają rozpisane wybory, które w drugiej turze wygrywa Hindenburg.
30 stycznia 1933 roku Hindenburg mianuje Hitlera kanclerzem Niemiec powierzając mu misje utworzenia nowego rządu. Tak wiec przy zachowaniu pozorów demokracji hitlerowcy doszli do władzy. Celem hitlerowskiej polityki zagranicznej był podbój Europy. Rozbudowano sieć szpiegowska w krajach Europy Zachodniej i Środkowej, Ameryce Łacińskiej na Bałkanach krajach Bliskiego Wschodu, skandynawskich oraz nadbałtyckich. W marcu 1935 Niemcy ogłosiły że nie uznają postanowień traktatu wersalskiego.16 marca tegoż roku, rząd niemiecki wprowadzają obowiązkową służbę wojskową. W roku 1936 podpisują sojusz polityczny ?oś Berlin ? Rym? z Włochami. W 1938 zakończył się okres przygotowań do wojny. Przystąpiono do zaborczych planów, które przewidywały w kolejności przyłączenie Austrii, podbój Czechosłowacji, Polski, a następnie Z.S.R.R i innych krajów. Państwa Zachodnie nie sprzeciwiały się rozszerzeniu zbrojeń, a niejednokrotnie udzielały wsparcia dyplomatycznego, pragnąc rękami faszystów rozprawić się ze Związkiem Radzieckim. Realizację zaborczych planów faszystów Hitler rozpoczął od Austrii.
11 marca 1938 roku armia hitlerowska przekroczyła granicę austriacką. Następnym celem była Czechosłowacja, która z rozwiniętym przemysłem przedstawiała duże znaczenia dla dalszych zaborczych planów Hitlera oraz doniosłe znaczenie strategiczne. Pretekstem dla żądań niemieckich wobec Czechosłowacji była obecność mniejszości narodowych w Czeskich Sudetach. 15 marca 1939 r. Niemcy zajęły Czechy i Morawy. 22 marca pod naciskiem Niemiec, Litwa uznała aneksję Kłajpedy następnie zawarła z III Rzeszą układ gospodarczy. 1 września 1939 roku wojska hitlerowskie napadły na Polskę. 9 kwietnia 1940 roku Niemcy dokonują agresji na Danię i Norwegię. W Bułgarii dyktatura faszystowsko ? militarna współpracuje z Niemcami i Włochami, nie przystępują ona do wojny z Z.S.R.R.
Włochy po wojnie były w obozie państw zwycięskich poniosły jednak znaczne straty. Ponad połowa mężczyzn była zmobilizowana, rolnictwo i przemysł cierpiały z powodu braku siły roboczej. Zmniejszył się areał pół uprawnych, zmalało pogłowie bydła. Sytuacja wewnętrzna po I wojnie światowej (gospodarka i polityka) była bardzo złożona. Zaprzestanie produkcji zbrojeniowej, a rozpoczęcie produkcji na potrzeby rynku wewnętrznego spowodowała w pewnym okresie szybki wzrost i bogacenie się burżuazji włoskiej. Jednak zamknięcie zakładów zbrojeniowych i demobilizacja armii wywołała znaczny wzrost bezrobocia oraz doprowadziła do inflacji. Niezadowolenie i nastroje rewolucyjne objęły miasta i wsie. W obliczu narastającego kryzysu burżuazja włoska nie była w stanie opanować niezadowolenia mas. Skrajna prawica wykorzystuje sytuacje, organizuje ruch polityczny, który ma stłumić siłą wrzenie rewolucyjne. W 1919 Benito Mussolini przystępuje do formowania organizacji faszystowskiej (bojówki faszystowskie napadały na demonstracje robotnicze, mordowały, organizowały pogromy w redakcjach). Powstaje Narodowa Partia Faszystowska. Pomocy materialnej ruchowi faszystowskiemu udziela włoska oligarchia finansowa, która pragnęła rękami faszystów stłumić wrzenie rewolucyjne. Faszyści, głoszą wiele haseł, których nigdy nie chcieli realizować. W latach 1929 -33 światowy kryzys dotknął również Włochy. Zaczyna się spadek produkcji, obniża się stopa życia ludności, rośnie liczba bezrobotnych. Kryzys obejmuje rolnictwo, handel i finanse. Awanturnicza polityka zagraniczna próbuje wykorzystać napięcia międzynarodowe w celu rozszerzenia swoich terytoriów zarówno w Europie jak i poza nią. Podmiotem zainteresowania włoskiej polityki zagranicznej staje się Austria. Faszystowskie Włochy znają plan Hitlera, który przewidywał połączenie się z Austrią, występowały przeciw, ponieważ wiedziano, że wzmocni to rolę III Rzeszy w rejonie naddunajskim i w rejonach Bałkanów, a obszary te były strefami wpływów Włoch. Przełom w polityce następuje gdy Mussolini postanawia realizować politykę kolonialną w Afryce. W 1935 roku bez wypowiedzenia wojny włoska armia faszystowska wkracza do Etiopii. Opanowuje ją i wzmacnia swą pozycję Nie tylko w Europie, ale również we Wschodniej Afryce, na Morzu Śródziemnym i Oceanie Indyjskim zagrażając wpływom brytyjskim i francuskim. Faszystowskie Włochy doprowadzają do spotkania Mussoliniego z Hitlerem. W 1936 podpisują oni pakt włosko ? niemiecki, który dał początek tzw. ?osi Berlin ? Rzym.? W roku 1939 Włochy zdobywają Albanię. Republikańskiej Hiszpanii udzielają pomocy Niemcy i Włochy, po wybuchu wojny domowej na czele rządu staje sympatyk faszyzmu gen. Franko.
W historii lat międzywojennych szczególne miejsce zajmuje kryzys gospodarczy z lat 1929 ? 33. Po I wojnie światowej pogłębia się nierównomierność rozwoju państw kapitalistycznych. W wyniku kęski osłabione zostały pozycje gospodarcze Niemiec. Jednakże postawy niemieckiego imperializmu nie były naruszone. W 1933 r. W Niemczech doszła do władzy dyktatura faszystowska. Faszyzm niemiecki przedsięwziął intensywne kroki, zmierzające do zwiększenia swoich sił militarnych w celu przygotowania się do wojny. W 1936 r. Niemcy i Japonia podpisały pakt antykominternowski. W 1937 roku do paktu przystąpiły Włochy. Uczestnicy porozumienia stwierdzają, że ich głównym celem jest walka z komunizmem, przede wszystkim z Międzynarodówką Komunistyczną. W rzeczywistości pod tą przykrywką utworzono pakt wojenny zarówno przeciwko Związkowi radzieckiemu, jak też przeciwko innym krajom kapitalistycznym zachodniej Europy. Państwa faszystowskie posiadały daleko idące plany wojenne, zmierzały do przekształcenia w swoje posiadłości znacznych obszarów, wchodzących w skład innych państw. Próby podbojów terytorialnych podjętych przez faszyzm niemiecki w Europie, wynikały w dużej mierze z niemożliwości zrealizowania niektórych planów na terenach zamorskich, które znajdowały się pod wpływem kół kolonialnych Wielkiej Brytanii, Francji i innych krajów. Niemcy przede wszystkim chciały podbić i podporządkować sobie narody słowiańskie, zająć Czechosłowację, Polskę oraz europejską część Z.S .R.R Faszyzm niemiecki pragnął również w następnym etapie zabrać kolonie Wielkiej Brytanii oraz Francji i utworzyć wielkie mocarstwo niemieckie obejmujące Europę Środkowa oraz Bliski Wschód. Włochy zamierzały zagarnąć Algierię, Turcję, Kostarykę podbić Sudan i inne terytoria.