Francja w 1648 roku - dominującą potęgą Europy

Francja w 1648 roku stanie się dominującym potęgą Europy. Dzieje polityczne Francji – chaos polityczny we Francji po nocy „św. Bartłomieja”. Później panowanie Katarzyny Medycejskiej – Francja jest państwem chaosu religijnego. Dynastia Walezjuszy wygasa, umiera Karol IX (którego matka otruła).Henryk Walezy przybył do Francji aby objąć tron, ale zostaje zamordowany przez mnicha. Tron Francji zostaje zajęty przed dawniejszego przywódcę Hugenotów – Henryka IV Burbona. Ocalał on w noc „św. Bartłomieja”, ale aby mógł objąć tron musiał przyjąć katolicyzm – to było ultimatum aby mógł przeżyć. Przyjął on katolicyzm, ale pod presją. Hugenoci byli protestantami, mieli oni prawo do własnego wierzenia. Burbon przekonuje państwo do ustanowienia tolerancji religijnej. W 1596 roku ostatecznie zostanie uchwalony edykt nantejski, wprowadzono zasady wolności wyznaniowej i równouprawnienie polityczne protestantów z katolikami. Zdawał on sobie sprawę, że trzeba całkowicie zmienić rządy państwa. W tym czasie bardzo modna była praca polityczna. W swoich rządach opierał się na dążeniu do monarchii absolutnej. Praca Jeana Bodina „6 ksiąg o Rzeczpospolitej” stwierdzał, że głowa państwa nie powinna być niczym ograniczona, władza suwerenna władcy jest jedynie zgodna z prawem Boskim i suwerennością państwa, a poddani podporządkowani interesom państwa. Henryk IV będzie do tego dążył „Władza państwa – to ja”. Wprowadzi on absolutyzm i zacznie się droga absolutyzmu Francuskiego. Monarcha musi mieć wgląd we wszystkie dokumenty. Zreorganizuje gospodarkę, gospodarka będzie zarządzana przez intendentów odpowiedzialnych przed królem. Armia dostanie pieniądze i stanie się silniejsza, będzie nowocześnie wyposażona w oparciu o nowoczesną produkcję własnych manufaktur (a Henryk IV Burbon popierał manufaktury). W 1610 roku król Henryk IV Burbon zostanie zamordowany przez fanatyka. Rządy objął jego małoletni syn – Ludwik XIII. Z racji tego iż nie mógł sam sprawować rządów regencje sprawuje jego matka – Maria Medycejska. Pojawia się pierwszy minister – Richelieu, sprawuje on rządy nad państwem ( w dworze). Likwiduje on wszelkie autonomie polityczne, bo król odpowiadać może ze swych czynów jedynie przed Bogiem. W tej sytuacji na mocy edyktu nantejskiego Hugenoci otrzymali wolności wyznaniową i otrzymali niektóre twierdze Francuskie, aby mogli czuć się swobodnie. A minister powiedział, że nie ma mowy i nakazał enklawy polityczne pozabierać. Hugenoci się nie zgodzili. Wysłał więc Richelieu trzech muszkieterów na Hugenotów. Hugenoci zostali zdobyci, zmuszeni byli do emigracji – Ameryka północna (Kanada). Państwo musi się jakoś bogacić . Następuje reorganizacja armii, przystępują do wojny 30-letniej. Rozbijają flotę, aby mogli panować na morzy – by czerpać surowce (terytorium zamorskie – kolonie).
Umiera Ludwik XIII i rządy obejmuje jego małoletni syn Ludwik, gdy objął tron miał zaledwie 5 lat dlatego regencje objęła jego matka Anna Austriaczka, jednak jej rządy upłynęły pod znakiem dalszego umacniania monarchii francuskiej, sprawcą tego stanu był głownie kardynał Juliusz Mazzarini, utrwalał on dalej absolutyzm i kontynuował politykę poprzednika. Jego twarda polityka wewnętrzna wywołała bunt możnych i mieszczaństwa, który przekształcił się w Ruch polityczny zwany Frondą. (nie dawno po tym umiera on). Dziedzicem silnych rządów absolutnych we Francji był w 1643r. Ludwik XIV, osobiście przejął obowiązki pierwszego ministra i skupił w ten sposób w swoim reku nieograniczona władze. Podobnie jak jego poprzednicy dążył do pozbawienia arystokracji realnej władzy politycznej. Najważniejsze rody szlacheckie skupiał on w rezydencji wersalskiej (przekupywał szlachtę by zdobywać jej poparcie). Ludwik XIV dojdzie do wniosku, że władanie państwem z Paryża (Luwrze) jest niebezpieczne, więc trzeba było się wyprowadzić. Kazał on bowiem wybudować nowy pałac 13 km od Paryża – w Wersalu. Był to największy barokowy pałac (budowali go 30 lat). Budował on tak wielki pałac, ponieważ chciał mieć buntowników przy sobie, aby oni nie spiskowali gdzieś daleko. Mieli oni spiskować w Wersalu, a król na dobrych szpiegów zawsze mógł liczyć, wiedział od razu kogo może „pozbawić głowy”. Dwór ten potwierdzał wielkość króla. Król chodził w masce z promieniami (na występach), uważano że jest on słońcem, a wszyscy wokół niego są nikli. „Państwo – to ja” takie było motto króla, to ona dawał miastu wszystko. Aby można było budować i utrzymywać Wersal trzeba było mieć na to pieniądze. Ludwik XIV nie był rozrzutny, świadomie dążył do tego, że popiera w polityce gospodarczej, państwa w których znali się na gospodarce fachowcy z mieszczaństwa. Mieszczanie od wieków uprawiali gospodarkę – metody produkcji nakładczej i manufakturowej. To oni znali się na pieniądzach nie szlachta, która była bardzo rozrzutna. Mieszczaństwo wzbogaciło się także poprzez podboje kolonialne. Bogate mieszczaństwo przybrało inna nazwę – burżuazja. Colbert został ministrem i stworzył on nową doktrynę – nazwaną kolbertyzmem (menkantalizm) – zakładała ona przewagę eksportu nad importem. Trzeba było minimalnie sprowadzać za granicę, a maksymalnie sprzedawać. „Tanio kupimy, a bardzo drogo sprzedamy”. Wszystkie państwa świata zaczynają tak robić. Zmieniony zostanie system celny, aby import został ograniczony, nałożą oni wysokie cła.