Biografia Erwina Rommla

Erwin Rommel (1891-1944)
Autor: Ryku


Erwin Rommel (1891-1944), feldmarszałek i najbradziej lubiany dowódca armii niemieckiej, zwany "lisem pustyni" za doskonałe opanowanie taktyki walk pustynnych, urodził się 15 listopada 1891 w Heidenheim koło Ulm, w rodzinie nauczyciela szkolnego. w 1910 roku został kadetem w piechocie, podczas I wojny światowej wyróżnił się jako dowódca plutonu, kompani i batalionu. Służąc jako porucznik w alpejskim batalionie w Romanii i pod Caporretto, przedostał się w głąb terytorium wroga i wziął dużą liczbę jeńców, nie tyle dzięki przewadze militarnej, ile dzięki zaskoczeniu i sprawnie przeprowadzonej akcji. Odznaczony krzyęm żelaznym I klasy i orderem Pour le Merite po wojnie wrócił do żołnierki, służąc jako oficer piechoty i komendant szkoły piechoty w Poczdamie. Nigdy nie należał do partii nazistowskiej, lecz był entuzjastycznym zwolennikiem Hitlera od początku istnienia ruchu, pełniąc funkcję instruktora wojskowego Hitler-Jugend, a później eskorty przybocznej Fuhrera podczas inwazji sudeckiej i kampanii Polskiej.
Podczas inwazji na Belgię i Francję Rommel objął dowództwo 7 Dywizji Pancernej , która w maju 1940 w szybkim tempie przekroczyła Ardeny i dotarła nad kanał La Manche. Podczas tej kampanii Rommel wykazał się mistrzostwem w walce pancernej, ustępując pod tym względem tylko generałowi Guderianowi. Jego taktyka polegała na wbijaniu się wąskim klinem w wojska przeciwnika i atakowaniu szerszym frontem słabiej bronionych tyłów. Rommel lubiany zarówno przez Hitlera jak i przez swoich żołnierzy zawsze przewodził natarciu z czego zasłyną później w północnej Afryce. W styczniu 1941 otrzymał stopień generała wojsk pancernych, a w lutym został wysłany do Libii gdzie jako dowódca wojsk niemieckich miał zadanie wspomóc Włochów i odeprzeć Brytyjczyków do granicy egipskiej.
Rommel, od 9 lutego dowódca Korpusu Afrykańskiego, odcisną osobiste piętno na kampanii północno afrykańskiej. przeszedł do legendy dzięki taktycznej maestrii w zmotoryzowanej walce pustynnej i zdolnościom dowódczym. Energiczny, odważny , rycerski Rommel cieszył się wielkim szacunkiem swych brytyjskich przeciwników, których 21 marca 1941 pokonał pod El-Agejla, wyparł z Cyrenajki w trwającej od marca do czerwca ofensywie, ponownie pokonał pod Sollum i miał szansę wziąć Tobruk, ostatnią twierdzę brytyjską która zagrażała jego liniom zaopatrzeniowym.
Błyskotliwe sukcesy Rommla doprowadziły do jego awansu na generała pułkownika 30 stycznia 1942 i zdymisjonowania dowódcy brytyjskiego Wavella, którego zastąpił generał Auchinleck. Rommlowi dokuczały jednak problemy logistyczne i zaopatrzeniowe, biorące się przede wszystkim z faktu że Berlin traktował Afrykę jako uboczny teatr wojenny, koncentrując środki na froncie radzieckim. W listopadzie 1941 Brytyjczycy przeszli do kontrnatarcia i zmusili Rommla do wycofania się do Benghazi zadają mu znaczne straty w sprzęcie i ludziach. Jednak po dostawie nowych czołgów Afrika-Korps wznowił ofensywę, wypierając Brytyjczyków pod granicę egipską. 26 maja 1942 Rommel zaatakował brytyjskie linie obronne pod Gazala i choć ledwie unikną wzięcia do niewoli , 21 czerwca 1942 zdobył Tobruk, przejmując dużą ilość brytyjskiej broni i zapasów. Następnego dnia Hitler awansował go do stopnia feldmarszałka.
Brytyjczycy wycofali się na przygotowane pozycje pod El Alamamein, około pięćdziesięciu mil od Aleksandrii i delty Nilu. Mimo że Auchinleck powstrzymał ofensywę Rommla, wkrótce zastąpił go generał Montgomery jako dowódca 8 Armii brytyjskiej. Alianci skoncentrowali wysiłki na pokonaniu Rommla. Ich przewaga powietrzna i dostawy najlepszego sprzętu zmniejszyły szansę Afrika-Korps w tej konfrontacji. Sam Rommel był wycieńczony i chorował na żołądek, co zmusił go do wyjazdu do Berlina. Kiedy w październiku 42 Brytyjczycy przypuścili atak pod El-Alamein Rommla zwleczono z łóżka szpitalnego, lecz przybył na miejsce dopiero dwa dni po rozpoczęciu bitwy i było już za późno , aby mógł wpłynąć na jej rezultat. W listopadzie 1942 Afrika-Korps znalazł się w pełnym odwrocie wzdłuż północnego wybrzeża. Los dzielnie broniących się wojsk feldmarszałka przypieczętowały lądowania anglo-amerykańskie (operacja "Pochodnia") 8 listopada 1942.
W marcu 1943 Rommla ewakuowano z Tunezji po czym objął dowództwo Grupy Armii B w północnych Włoszech. Pod koniec roku otrzymał stanowisko inspektora obrony wybrzeża we Francji i dowództwo Grupy Armii B pod von Runddtedtem, naczelnym dowódcą frontu zachodniego. W obliczu spodziewanej inwazji aliantów Rommel przyjął strategie uniemożliwienia lądowania i utrzymania przyczółków przez wroga na jak radził von Rundstedt oparcia się na silnych zmotoryzowanych rezerwach. Rommel rozlokował swe wojska pancerne wzdłuż całego wybrzeża, wybrał odpowiednie stanowiska dla artylerii i piechoty , nakazał założenie 4 milionów min i zaprojektował szereg przeszkód terenowych przeciw lądowaniu.
Kiedy nastąpiła inwazja w Normandii, Rommel przebywał w Berlinie. Rozumiejąc znaczenie przewagi powietrznej aliantów w czerwcu 1944 dwukrotnie prosił Hitlera aby wyciągnął z tego odpowiednie wnioski i zakończył wojnę. przekonany że wszystko stracone Rommel zaczął się chwiać w swej lojalności wobec głuchego na wszelkie argumenty Hitlera i nawiązał kontakt z wojskowymi spiskowcami, lecz nie brał bezpośredniego udziału w zamachu na Hitlera. Z uwagi na popularność Rommla spiskowcy chcieli go uczynić głową państwa po śmierci Fuhrera. Rommel popierał ich plany lecz opowiadał się za aresztowaniem i osądzeniem Hitlera a nie próbą zamachu na jego życie. Spór stał się akademicki kiedy 17 lipca podczas bombardowania alianckiego Rommel doznał pęknięcia czaszki.
Wiadomość o nieudanym zamachu z 20 lipca zastała go w Ulm gdzie przebywał na leczeniu. Jeden ze spiskowców, von Hofacker podał jego nazwisko torturującym go oficerom zanim zmarł w męczarniach. 14 października 1944 w domu Rommla zjawiło się dwóch prowadzących śledztwo generałów i dali mu do wyboru fiolkę z trucizną albo proces przed Sądem Ludowym za zdradę stanu. W obawie że może ucierpieć jego rodzina zgodził się zażyć truciznę. Został pochowany z pełnymi honorami wojskowymi, a do publicznej wiadomości podano że zginął z ran odniesionych we Francji. W interesie państwa i morale publicznego Hitler zdecydował się na podtrzymanie legendy Rommla jako bohatera wojennego i wiernego generała nazistowskiego.