Na podstawie literatury w odniesieniu do pogladów Średniowiecza scharakteryzuj śmierć. Odwołaj się do średniowiecznej wizji śmierci.

Śmierć – słowo, którego obawia się większość z nas. Jest to wielka niewiadoma, która towarzyszy ludzkości od początku dziejów i która będzie nam towarzyszyc zawsze. Śmierc jest jedyna rzecza, ktorej możemy być pewni. Pomimo wszelkich staran, jej się nie da oszukac. Stosunek ludzi do smierci zmienial się wraz z kolejnymi epokami. Jedna z takich epok, w ktorej smierc była uznawana za cos niezwyklego było sredniowiecze.

Ludzie średniowiecza byli bardzo zwiazani z zyciem duchowym tj. z kosciolem. Śmierć kojarzyła się im z czymś nieznanym, z czymś przed czym należy zachowywać respekt, gdyż przerasta to najśmielsze wyobrażenia człowieka. Dlatego też żyli oni w cieniu śmierci. Ideałem było życie skromne, ascetyczne, które miało zapewnić zbawienie. Mimo, że śmierć była końcem istnienia doczesnego, traktowano ją jako początek czegoś lepszego, doskonalszego.

Śmierc odgrywala także bardzo duza role w literaturze sredniowiecza. Człowiek średniowieczny, w porównaniu z współczesnym, żył krótko, częste wojny, epidemie dziesiątkowały ludność. Śmierć była na porządku dziennym, obcowało się z nią niemal bez przerwy, warto więc było poznać prawa jej dotyczące i przygotować się na nią samemu.

Jednym z takich utworow, który ukazywal smierc i pomogl ludziom jej zrozumienie była „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Smiercia”. Autor, który w dialogu pełni rolę narratora, rozpoczyna utwór od dwóch apostrof, z których w pierwszej powierza siebie opiece boskiej i opisuje potęgę Stwórcy, w drugiej zaś zwraca się do ludzi:

"Wszytcy ludzie, posluchajcie,
Okrutność śmirci poznajcie!
Wy, co jej nizacz nie macie,
Przy skonaniu ją poznacie.
Bądź to stary albo młody
Żadny nie ujdzie śmiertelnej szkody".

Bohater utworu, Mistrz Polikarp, pragnie spotkać Śmierć, która tak mówi o sobie:

"Mam moc nad ludźmi dobremi,
Ale więcej nade złemi".

Śmierc przez swoje slowa daje do zrozumienia, ze wszyscy sa jej podwladnymi, jednak ludzie zli będą traktowani gorzej niż ludzie dobrzy. Slowa te uswiadamiaja nam, ze mimo wszystko, kiedys zaplacimy za swoje grzechy. Rozmowczyni Polikarpa z jednej strony zachowuje się jak grozna wladczyni, która czasami nawet probuje go nauczac. Z drugiej strony śmierc pelni tu role kata, który wymysla najrozniejsze rodzaje zakonczenia zycia swoich podwladnych.

Kolejnym utworem, w którym duza role odgrywa smierc jest „Piesn o Rolandzie”. Ukazuje on ta sama prawde co „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Smiercia” czyli, że śmierć człowieka uzależniona jest od tego, jak żył. Ludzie prawi i uczciwi powinni umierać lekko, zaś ludzie źli i występni - w mękach i cierpieniu. Glowny bohater – Roland, umiera na polu walki. Jego smierc jest bardzo wyniosla, ponieważ za zycia nalezal do grupy osob odwaznych i szlachetnych. Umiera on z przeświadczeniem, że zasłużył na zbawienie, wypełnił bowiem swój rycerski obowiązek do końca. Gdy bohater umiera, "Bóg zsyła mu swego Anioła Cherubina i świętego Michała opiekuna, a z nimi przvszedł i święty Gabriel. Niosą duszę hrabiego do raju".

Utworem, ktory takze nawiazuje do smierci jest Legenda o swietym Aleksym. Jego motywem przewodnim jest asceza, ktorej podlegal bohater. Utwor ten ukazuje spokojne oczekiwanie na smierc, co bylo charaksterystyczne przy opisywaniu swietych. Aleksy wybiera trudniejsza droge zycia tj. opuszcza swoich najblizszysch i postanawia zyc w ascezie. Jednak wie on, ze zostanie mu to wynagrodzone po smierci. Ukazje to jak bardzo bohater wierzy w zbawienie w niebie czego przykladem jest porzucenie wszystkich dotychczasowych dobr.

Literatura w sredniowieczu, miala ne celu ukazanie czlowiekowi co powinien robic oraz do czego powinien dazyc aby osiagnac zbawienie. Wszystkie utwory daja do zrozumienia, ze ludzie dobrzy, zyjacy zgodnie z przykazaniami zasluguja na godna i lekka smierc, zas ludzie zli – na smierc ciezka i meczaca. Przypominala ona takze, ze zycie jest niczym w porownaniu z tym co czeka czlowieka po smierci.