Biznacjum- cesarz i jego dwór

Ześrodkowane Cesarstwo Wsch. od 4w. n.e. w Konstantynopolu ulegało przeobrażeniom. Wskazuje na to sama nazwa Cesarstwo Bizantyjskie, którą je określa. Wydarzenia zaistniałe
W wieku 6 były pochodną jeszcze wcześniejszego okresu. Rzeczywistość, która się ukształtowała oznaczała nadejście wielkich trudności ( 540- 565). Justynian Wielki i jego następcy, aby lepiej rządzić państwem dążyli do jedności terytorialnej. Usiłowali oni także ustanowić jedność spoczną i etniczną przy pomocy religii. „Jedno państwo-jedna religia” - taka była ich dyktatura. W Konstantynopolu cesarz był zwierzchnikiem Kościoła, sprawując nad nim bezpośrednią władzę. Cesarze wschodni pozostawali samowładcami, uważano ich powszechnie za wyższych dostojeństwem od innych monarchów i odnoszono się do nich azjatycką czołobitnością. Ze wschodu przyjęto też zamiłowanie do przepychu i zbytku. Wierzono, że cesarz zesłany jest przez Boga. Pełnił on funkcję najwyższego wodza, który sprawiał ją przy pomocy urzędników. Cesarz podczas licznych ceremonii zasiadał na potężnym tronie. Na głowie nosił diament, a odziany był w bogato zdobione szaty. Cesarz Bazyli 1 był założycielem dynastii Macedońskiej pod panowaniem, której cesarstwo przeżywało swój rozkwit. Cesarze bizantyjscy podobnie jak to kiedyś miało miejsce w Rzymie, byli w zasadzie wybierani przez senat, a przez lud i wojsko po dokonanym wyborze aklamowani. Procedurę ową w praktyce jednak często pomijano na wskutek kooptowania przez basileusów współ cesarzy. Nie ustalenie prawa sukcesji było też przyczyną wszelkiego rodzaju uzurpacji i otwierało drogę do purpury cesarskiej ludziom najskromniejszego nawet pochodzenia. Do końca 6 w. n.e. Bizancjum zachowało rzymską organizację administracyjną. W miarę jednak jak na terenie cesarstwa wzrastały wpływy wschodnie uległa im również i ona. Nielicznie pierwotnie wydziały rządowe w tym czasie rozdrobnione, powodując wzrost liczby urzędników odpowiedzialnych za ich działalność. Tworzyli oni zróżnicowaną w wysokim stopniu hierarchię, w której każdej grupie przysługiwał odpowiedni tytuł.
Wśród wielkich dostojników cesarstwa wymienić należy czterech logotetów. Pierwsze wśród niech miejsce zajmował główny dyrektor poczty, potem z biegiem czasu minister spraw wewnętrznych i policji i równocześnie minister spraw zagranicznych i kanclerz państwa. Obok niego występowali trzej inni, a więc minister skarbu, główny skarbnik wojskowy i minister dóbr państwowych.
Każdy z ministrów miał do pomocy urzędników pracujących w biurach, wśród nich pierwsze miejsce zajmowała kancelaria cesarska kierowana przez pierwszego sekretarza. Dobrze zorganizowana biurokracja zapewniała Cesarstwu wewnętrzną spoistość i podtrzymywała tradycję jego polityki.