Mistrzowie nowelistyki

Pozytywizm :


Pozytywizm swą nazwę zawdzięcza kierunkowi filozoficznemu zapoczątkowanemu przez A. Comte’a, autora „ Wykładu filozofii pozytywnej”. A. Comte, nadając swej filozofii miano pozytywnej chciał podkreślić, że zajmuje się wyłącznie przedmiotami rzeczywistymi, rozważa tematy pożyteczne i takie tylko, co, do których można uzyskać wiedzę pewną, nie ogranicza się przy tym do negatywnej krytyki, stosując metodę pozytywną. Przyjmuje się, że początki pozytywizmu to połowa XIX w. a koniec epoki przypada na lata osiemdziesiąte XIX w.

Nowela :

Nowela to zwięzły utwór narracyjny, pisany prozą, o wyraźnej akcji oraz prostej i najczęściej jednowątkowej fabule. Wydarzenia z życia bohaterów rozgrywają się w krótkim przedziale czasowym. Autor unika komentarzy, szczegółowych opisów postaci i wydarzeń. Ważne jest zakończenie zawierające pointę. W pozytywizmie najpopularniejsze były dwa typy: nowela właściwa i nowela-opowiadanie.

Mistrzowie nowelistyki – Polska :

Maria Konopnicka z rodziny Wasiłowskich, pseudonim Jan Sawa (ur. 23 maja 1842 w Suwałkach - zm. 8 października 1910 we Lwowie) polska poetka i nowelistka.
Matka wcześnie osierociła ją i pięcioro jej rodzeństwa. Ojciec, Józef Wasiłowski wychowywał dzieci w duchu religijności i polskości; czytywał im Biblię, religijne przypowieści oraz polską poezję: Karpińskiego, Brodzińskiego i romantyków.
W roku 1876 przeniosła się z sześciorgiem dzieci do Warszawy. Tam zarabiała piórem i udzielała korepetycji. Stopniowo stawała się osobą znaną i popularną; bywało, że udzielała wywiadów. Od roku 1890 wiele przebywała za granicą, za koniecznością leczenia jednej z córek. W 1902 roku z okazji 25-lecia pracy twórczej otrzymała w narodowym darze dworek w Żarnowcu na Podkarpaciu, niedaleko Krosna. Obecnie znajduje się w nim muzeum biograficzne poetki. Zmarła w sanatorium we Lwowie i tam została pochowana.
W latach 1884-1887 redagowała pismo dla kobiet "Świt".
Zadebiutowała w piśmie "Kaliszanin" w roku 1875. W następnych latach jej utwory pojawiały się w licznych pismach warszawskich i innych miastach. Współpracowała z tygodnikiem Bluszcz. Pierwszy tomik Poezji wydała w roku 1881, następne ukazywały się w latach: 1883, 1887, 1896.
Maria Konopnicka w "Miłosierdziu gminy" ukazuje licytację w szwajcarskiej wiosce. Jej przedmiotem jest 82-letni tragarz Kuntz Wunderli. Starzec pragnie sprawiać wrażenie zdolnego do pracy, ale jego wygląd wzbudza śmiech. Zebrani każą mu maszerować, sprawdzają jego uzębienie. Kuntz dostrzega na sali swego syna i ma nadzieję, że wykupi on ojca. Zostaje jednak przelicytowany za cenę 175 franków dopłaty. Nabywca rozmyślił się, gdyż po zdjęciu pożyczonej kurtki widać było zniszczone, wychudzone ciało starca. Kuntza wykupuje bogaty, znany z okrucieństwa Probst. Zaprzęga go później do wózka mleczarskiego - zostaje zdegradowany do roli zwierzęcia. W liberalnej (jak się wydawało) Szwajcarii istniał zwyczaj przyjmowania biedaków z dotacją od gminy jako akt dobroczynny. Nędzarzy zmuszano potem do ciężkiej pracy. Pod pozorem "miłosierdzia" kryła się chęć gminy do zysku. Licytacja czyniła z człowieka przedmiot. W świecie rządzonym przez pieniądz degenerowały więzy rodzinne.
Mendel Gdański był 67-letnim Żydem, który prowadził zakład introligatorski w Warszawie. Wychowywał wnuczka Jakuba po zmarłej córce Liji. W mieście szerzyły się działania antysemickie. Mendla dziwiła agresja wobec uczciwie pracujących Żydów. Sąsiedzi radzili, by w oknie ustawił krzyż. Mendel nie chciał się wstydzić tego, że jest Żydem. Pewnego dnia banda rozbiła okiennicę zakładu raniąc przy tym Jakuba - w obronie stanęli student i sąsiedzi. Jednak pomimo tego w Mendlu "umarło serce" do miasta.

Eliza Orzeszkowa (Elżbieta Pawłowska) (ur. 6 czerwca 1841 roku w Miłkowszczyźnie koło Skidla w powiecie grodzieńskim - zm. 18 maja 1910 w Grodnie), polska pisarka nurtu pozytywizmu. Pisała pod pseudonimami
Urodziła się w zamożnej ziemiańskiej rodzinie pieczętującej się herbem Korwin, była młodszą córką adwokata Benedykta Pawłowskiego i Franciszki z Kamieńskich, jego drugiej żony. W domu rodzinnym ojciec, o zainteresowaniach intelektualnych i wysokiej kulturze, zgromadził cenną galerię obrazów i bibliotekę liczącą kilka tysięcy tomów. Kształciła się na pensji w Warszawie (1852-1857), poznała tam Marię Konopnicką.
21 stycznia 1858, zatem w wieku niespełna 17 lat, wyszła za mąż za wybranego jej przez despotyczną matkę ziemianina z powiatu kobryńskiego Piora Orzeszkę i zamieszkała w jego majątku Ludwinowie. Pierwsze lata jej tam pobytu określała potem mianem beztroskiego karnawałowania a także swoim uniwersytetem, kiedy znużona błahością życia towarzyskiego sięgnęła do książek ojcowskiej biblioteki. Po pewnym czasie wróciły jej pensjonarskie marzenia o uszczęśliwianiu wsi; m.in. wraz z młodszym bratem męża, Florentym, założyła w Ludwinowie szkółkę wiejską. Jednocześnie narastały konflikty z mężem, który nie podzielał jej i brata fascynacji wsią i wiejskim ludem. W roku 1862 Orzeszkowa przebywała dłuższy czas w Warszawie, gdzie pod wpływem patriotycznych kazań rabina Markusa Jastrowa podjęła hasło asymilacji Żydów. Wróciła do Ludwinowa i przebywała tam przez okres powstania 1863. Uczestniczyła w nim w zakresie służby pomocniczej na rzecz powstańców. Najprawdopodobniej w początkach czerwca 1863 w Ludwinowie przebywał przez około dwa tygodnie Romuald Traugutt, którego później, w lipcu, Orzeszkowa we własnej karecie odwoziła do granic Królestwa. W napisanych wiele lat później nowelach Gloria victis (łac., "chwała zwyciężonym") próbowała opisać swój udział w powstaniu w formie zbeletryzowanej.
Najprawdopodobniej mąż Orzeszkowej, Piotr, nie brał w samym powstaniu czynnego udziału, ale tylko za jego zgodą (i na jego odpowiedzialność) Traugutt mógł w przebywać Ludwinowie. Zadenuncjonowany przez służbę Piotr Orzeszko został jesienią 1863 aresztowany, a w marcu 1865 zesłany na Sybir do guberni permskiej; jego majątek skonfiskowano. Orzeszkowa wbrew pierwotnym postanowieniom nie pojechała za nim, tylko przeniosła się na początku 1864 do Miłkowszczyzny. Po latach swoje ówczesne postępowanie uznała za poważny błąd etyczny tym bardziej, że nie wróciła do męża także wtedy, kiedy po amnestii tzw. wierzbołowskiej przyjechał z powrotem do kraju i osiadł w Warszawie. Jeszcze podczas pobytu męża na zesłaniu wszczęła proces o unieważnienie małżeństwa, które uzyskała w 1869 dzięki pośrednictwu kanoników murawiewowskich. Nie radząc sobie z zarządzaniem majątkiem ziemskim zdecydowała się, po naradach z jednym z jej przyjaciół, prawnikiem Stanisławem Nahorskim, na sprzedaż Miłkowszczyzny, do czego doszło w 1870. Nabywcą był rosyjski pułkownik Doury, Polacy bowiem nie mogli nabywać ziemi w guberniach zachodnich. Od roku 1869 zamieszkała w Grodnie. W tych warunkach jej osiągnięcia zależały od wyjątkowej pracowitości.
Z latach wczesnej twórczości na uwagę zasługują Marta, Pan Graba oraz Meir Ezofowicz. Zgodnie z jej założeniami przedstawionym w rozprawach Kilka uwag nad powieścią (1866) i Listy o literaturze (1873), były to powieści tendencyjne.
Póżniej Orzeszkowa przeszła w kierunku powieści realistycznej, a swoje poglądy krytyczno-literackie przedstawiła w dziele O powieściach T.T. Jeża z rzutem oka na powieść w ogóle (1879). W tym okresie powstają dzieła wybitne, a najważnieszym z nich jest Nad Niemnem. Z tą powieścią pokrewne tematy i podobne przesłanie ma powieść Cham z 1888 roku.
Po tym okresie niewiele już dzieł literackich Orzeszkowej osiąga takie wyżyny talentu. Korzystnie wyróżnia się nowelistyka Dobra pani, A...B...C... oraz Tadeusz. Ciekawa jest także powieść Dwa bieguny (1893) oraz Bene nati(1891).
W roku 1894 Eliza Orzeszkowa wychodzi za mąż za wspomnianego wyżej wieloletniego przyjaciela Stanisława Nahorskiego. Wiele czasu poświęcała Orzeszkowa na akcje filantropijne i społeczne, a także na korespondencję z wieloma wybitnymi osobistościami ówczesnego życia społecznego i literackiego. Współpracowała z tygodnikiem Bluszcz.

W roku 1910 po ciężkiej chorobie serca zmarła i została pochowana w Grodnie.
"Gloria victis" Elizy Orzeszkowej jest utworem patriotycznym. Drzewa i kwiaty opowiadają wiatrowi epizod z powstania styczniowego - są świadkami historii. Do miasteczka na Polesiu przybył Marian Tarłowski z siostrą Anielą, by uczyć w szkole i prowadzić badania przyrodnicze. Marian zaprzyjaźnili się z Jagminem i razem wstąpili do oddziału. Stoczyli bohaterską walkę pod dowództwem Traugutta. Marian został ranny i przeniesiony do szpitala polowego. Rosjanie wymordowali lekarzy i chorych. Na ratunek przybył Jagmin, który także poległ.
"Chwała zwyciężonym" ponieważ złożyli ofiarę z samych siebie dając świadectwo istnienia narodu. Przegrali wobec przewagi militarnej, jednak odnieśli moralne zwycięstwo. Specyficznym elementem utworu jest baśniowa narracja - narratorem jest przyroda, a odbiorcą wiatr.
Bolesław Prus, właściwie Aleksander Głowacki (ur. 20 sierpnia 1847 w Hrubieszowie, zm. 19 maja 1912 w Warszawie) – polski pisarz i publicysta okresu pozytywizmu.
Urodził się w Hrubieszowie na Lubelszczyźnie, w rodzinie dworskiego ekonoma o szlacheckich korzeniach (swój późniejszy pseudonim zaczerpnął z nazwy rodowego herbu Prus I). Osierocony wcześnie przez matkę, a w wieku lat 9 przez ojca, przeszedł pod opiekę babki Marcjanny Trembińskiej mieszkającej w Puławach, a po jej śmierci – ciotki z Lublina. Tam rozpoczął naukę w Szkole Realnej, a następnie przeprowadził się do Siedlec (1862), gdzie uczył się w gimnazjum. Następnie znalazł się w Kielcach pod opieką brata Leona Głowackiego, nauczyciela historii.
Pod wpływem brata, działacza frakcji "czerwonych", Prus w wieku 16 lat, wziął udział w powstaniu styczniowym, ranny w pobliżu Siedlec dostał się do rosyjskiej niewoli. Ze względu na młody wiek został uwolniony i zamieszkał z rodziną w Lublinie. W 1864 r. został na 3 miesiące aresztowany, po zwolnieniu z więzienia uczył się w lubelskim liceum, które ukończył w 1868 roku. Następnie wstąpił do Szkoły Głównej w Warszawie na Wydział Matematyczno-Fizyczny. W Warszawie był zdany na własne siły i zarabiał korepetycjami. Po dwóch latach przeniósł się do Puław do szkoły rolniczo-leśnej, gdzie również nie pozostał długo. Postanowił wyjechać do Warszawy, gdzie próbował różnych zawodów, nie gardząc też pracą fizyczną w fabryce Lilpopa i Raua.
W roku 1872 zaczął publikować, już pod pseudonimem Bolesław Prus, w pisamch pozytywistycznych "Opiekun Domowy" i Niwa, a także współpracował z humorystycznymi pismami "Mucha" (od 1873) i "Kolce" (1874). Od 1874 roku publikował w "Niwie" stały felieton Sprawy bieżące, zaś do całego szeregu innych pism Kroniki, stanowiące dla niego rzeczywistą szkołę pisarską, w tym czasie zaczyna pisać opowiadania.
W 1876 roku ożenił się z Oktawią z Trembińskich, daleką kuzynką ze strony matki.
W latach 1878-1884 Prus wkracza w dojrzały okres swojej twórczości nowelistycznej. W zbiorach nowel i opowiadań:
• Pisma tom 1 (1881)
• Szkice i obrazki (1886)
• Drobiazgi (1892)
• Opowiadania wieczorne (1895)
publikuje wiele znanych do dnia dzisiejszego dzieł: Przygoda Stasia, Powracająca fala, Michałko, Antek, Katarynka, Kamizelka i inne. Powstają także powieści: Pałac i rudera, Dusze w niewoli i Anielka. W latach 80. XIX wieku Prus koncentruje się na twórczości powieściowej. W tym okresie powstaje jego epicka panorama ówczesnej Warszawy z lat 1878-1879 - powieść Lalka (1887-1889, a potem 1890). Pisze także powieść społeczno-obyczajową Emancypantki (1894). W swojej jedynej powieści historycznej Faraon (1897) Prus przedstawia, na tle fragmentu historii starożytnego Egiptu, mechanizmy władzy, państwa i społeczeństwa. Faraon, jako powieść polityczna, był ulubioną książką Józefa Stalina; niektórym późniejszym czytelnikom przekładu angielskiego losy jej bohatera Ramzesa XIII przypominały tragiczną śmierć prezydenta USA Johna Kennedyego. Następnie w roku 1909 Prus wydał jeszcze jedną powieść Dzieci, w której poddał krytyce rewolucję 1905 roku. A śmierć pisarza przerwała prace nad ostatnią, niedokończoną powieścią Przemiany (1911-1912).
Został pochowany na cmentarzu na Powązkach, gdzie na pomniku znajduje się napis "Serce serc".
Bolesław Prus w "Powracającej fali" przedstawia przemysłowca Gotlieba Adlera. Ma on jedynaka, któremu pozwala podróżować i prowadzić hulaszczy tryb życia. Posyła mu pieniądze, ale mimo to Ferdynand dorabia się długów. Aby wyrównać straty Adler zwalnia z fabryki lekarza i felczera. W zakładzie pracuje Kazimierz Gosławski, który musi pracować po 16 godzin by utrzymać rodzinę. Pewnego razu dochodzi do wypadku. Przemęczony pracą Gosławski zasypia nad maszyną, która miażdży mu rękę. Poproszono o pomoc Ferdynanda, ale ten odmówił przewieźć rannego do miasta. Lekarz przybywa dopiero następnego dnia, ale nie zdołał pomóc Gosławskiemu. Tymczasem Ferdynand ginie w pojedynku, na którego wyzwał sędziego Zaporę. Obłąkany ojciec podpala fabrykę i umiera pod zgliszczami. Prus wierzy w sprawiedliwość, że krzywda wyrządzona komuś może powrócić jak odbita fala.
Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz pseudonim Litwos (urodzony 5 maja 1846 w Woli Okrzejskiej - zmarł 15 listopada 1916 w Vevey w Szwajcarii), polski powieściopisarz i publicysta; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w roku 1905 za "całokształt twórczości"1. Jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX wieku.

Biografia
Urodził się we wsi Wola Okrzejska w ziemi łukowskiej na Podlasiu w zubożałej rodzinie szlacheckiej, pieczętujęcej się herbem Oszyk, po mieczu wywodzącej się z Tatarów osiadłych na Litwie w XV i XVI wieku.
Ojciec Józef Sienkiewicz, matka Stefania Sienkiewicz z rodziny Cieciszowskich. Wola Okrzejska należała do babki pisarza Felicjany Cieciszowskiej. Zostaje ochrzczony w sąsiedniej miejscowości Okrzeja w kościele ufundowanym przez prababkę pisarza. Rodzina z czasem przeprowadza się do Grabowców a następnie do Wężyczyna poczym ostatecznie od roku 1861 do Warszawy. W 1858 roku Henryk rozpoczyna naukę w gimnazjum w Warszawie. Sienkiewicz nie uzyskuje wysokich not, najlepiej idą mu przedmioty humanistyczne. W wyniku trudnej sytuacji materialnej, nie mogąc liczyć na pomoc finansową rodziców, dziewiętnastoletni Sienkiewicz podejmuje się posady guwernera, jednocześnie zaocznie kończy ostatnie klasy gimnazjum. W 1866 uzyskuje świadectwo dojrzałości. Zgodnie z wolą rodziców zdaje na wydział lekarski do Szkole Głównej Warszawskiej. Z czasem rezygnuje i podejmuje studia prawnicze by w ostateczności przenieść się na wydział Filologiczno-Historyczny. Zdobywa tam gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego. W 1867 podejmuje pierwszą próbę literacką, pisze wierszowany utwór Sielanka młodości, który zostaje odrzucony przez Tygodnik Ilustrowany. W 1869 debiutuje jako dziennikarz. Przegląd Tygodniowy drukuje jego recenzję sztuki teatralnej a Tygodnik Ilustrowany drukuje rozprawkę historycznoliteracką o Mikołaju Sępie Sarzyńskim. Sienkiewicz pisuje pod pseudonimem Litwos do Gazety Polskiej oraz Niwy. W 1873 roku objął w Gazecie Polskiej roku stały felieton Bez tytułu, a w roku 1875 cykl Chwila obecna. Od 1874 roku prowadził dział literacki w Niwie.
Pisze powieść Na marne (1871), następnie Humoreski z teki Woroszyłły (1872), Stary sługa (1875), Hania (1876), oraz Selim Mirza (1877). Trzy ostatnie utworzy nazywane są „małą trylogią”. Bywa na popularnych w owym czasie salonach warszawskich: u swej krewnej Jadwigi Łukaszewskiej znanej pod pseudonimem literackim Deotyma oraz u aktorki Heleny Modrzejewskiej.
W 1876 wyjeżdża wraz z Heleną Modrzejewską oraz grupą znajomych do USA . W owym czasie taka podróż nie była czymś powszednim. Pisze o tym w korespondencji do gazety tak: „Człowiek, który wyjeżdża do Ameryki, jest jeszcze u nas rzadkością. Wyobrażam sobie nawet, że po powrocie, w powiecie łukowskim, z którym łącza mnie liczne stosunki, przynajmniej przez miesiąc będą mnie uważać za rodzaj powiatowego Ferdynanda Korteza.” W Ameryce dłużej zatrzymuje się w Kalifornii. Z tego okresu pochodzą Listy z podróży. Listy z podróży drukowane z Gazecie Polskiej zyskały sobie szerokie uznanie czytelników. Pisze też Szkice węglem (1877). Pod wpływem podróży do Stanów Zjednoczonych napisał kilka utworów: Komedia z pomyłek (1878), Przez stepy (1879), W krainie złota (1880), Za chlebem (1880), Latarnik (1881), Wspomnienia z Maripozy (1882), Sachem (1883).
Wraca do Europy w 1878 roku. Zatrzymuje się w Londynie, następnie przez rok przebywa w Paryżu. Pobyt we Francji sprawia że Sienkiewicz poznaje nowy prąd w literaturze – naturalizm. W 1879 w artykule Z Paryża przedstawił ten nurt literatury w pozytywnych barwach. Stwierdził w nim: „Dla powieści naturalizm był w zasadzie znakomitym, niezbędnym i może jedynym krokiem naprzód”. Dwa lata później zmienił zdanie na ten temat i wypowiadał się w tonie krytycznym o naturalizmie. Wyrazem przekonań na temat naturalizmu i pisarstwa jako takiego są wydane drukiem odczyty: O naturalizmie w powieści (1881)O powieści historycznej (1889)Listy o Zoli (1893).
Pobyt w Ameryce i korespondencje które były publikowane z prasie polskiej zyskały uznanie i wzbudziły zainteresowanie jego osobą. Powodzenie pisarza świetnie odmalował Bolesław Prus w artykule „Co p. Sienkiewicz wyrabia z piękniejszą połową Warszawy” na łamach Kuriera Warszawskiego z 1880 roku. "Już po powrocie z Ameryki, prawie każda z dam, przechodząc ulicą, posądzała prawie każdego wyższego i przystojnego mężczyznę o to, że jest Sienkiewiczem. (…)Nareszcie spotykając co krok fryzury la Sienkiewicz, wiedząc, że młodzi panowie jeden po drugim zapuszczają hiszpanki, starają się mieć posągowe rysy i śniadą cerę, postanowiłem poznać jego samego… (…)Z mego kąta widzę, że sala prawie wyłącznie zapełniona jest przez płeć piękną. Kilku mężczyzn, którzy tam byli do robienia grzeczności damom albo pisania sprawozdań, tak już w ciżbie kobiet potracili poczucie własnej indywidualności, że mówili: byłam, czytałam, wypiłyśmy we dwie sześć butelek…”
W 1879 wygłasza odczyt we Lwowie pod tytułem Z Nowego Jorku do Kalifornii. W 1880 w Poznaniu odczytuje w hotelu Bazar nowelę Za chlebem, następnie w Warszawie wygłasza dwa odczyty o naturalizmie w literaturze. W 1879 wracając ze Lwowa w Szczawnicy daje odczyt o swym pobycie w Ameryce. W Szczawnicy po raz pierwszy widzi swoją przyszłą żonę Marię Szetkiewiczównę. Dowiaduje się, że cała rodzina Szetkiewiczów wybiera się do Wenecji, rusza za nimi i tam poznaje osobiście Marię. 18 sierpnia 1881 roku zawiera związek małżeński z Marią Szetkiewiczówną, ślub odbył się w kościele należącym do Zgromadzenia Panien Kanoniczek przy palcu Teatralnym (dziś wspomniany kościół nie istnieje). Z tego małżeństwa pochodzą dzieci: Henryk Józef, Jadwiga Maria. Małżeństwo nie trwało długo, Maria umiera 18 sierpnia 1885 roku. W 1882 roku wiąże się z dziennikiem Słowo (pismo o tendencjach konserwatywno-szlacheckich), którego początkowo jest nawet redaktorem naczelnym. Pisze utwór dramatyczny Na jedną kartę, wystawiany w teatrach we Lwowie i Warszawie (w latach 1879-1881).
W 1880 pisze utwór historyczny Niewola tatarska, pracuje na powieścią historyczną Ogniem i mieczem. W liście do redaktora krakowskiej gazety Czas Stanisława Smolki z 1 lutego 1884, pisze tak: „Co do powieści wielkiej, ta będzie nosiła prawdopodobnie tytuł Wilcze gniazdo. Rzecz dzieje się za Jana Kazimierza, w czasie insurekcji kozackiej.” Wspomniana w liście powieść Wilcze gniazdo zaczęła się ostatecznie ukazywać w odcinkach na łamach Słowa od 2 maja 1883 do 1 marca 1884 roku pod tytułem Ogniem i mieczem. Ogniem i mieczem była jednocześnie drukowana w warszawskiej gazecie Słowo oraz krakowskiej Czas.

Powieść Ogniem i mieczem (podobnie zresztą jak kolejne części Trylogii) przyniosła pisarzowi wielkie uznanie i spotkała się z nadzwyczajnym odbiorem społecznym. Wiele osób korespondencyjnie pytało o dalsze losy ulubionych bohaterów. Miasto Zbaraż w 1879 roku nazwało jedną z ulic imieniem Sienkiewicza. W 1900 roku mieszkańcy Zbaraża nie zgodzili się na oddanie pod budowę placu kościelnego, twierdząc, że leżą tam szczątki Podbipięty. Wystawiono sztukę teatralną opartą na powieści. Jacek Malczewski wystawił w 1884 roku tak zwane żywe obrazy na podstawie Ogniem i mieczem.
Powieść spotkała się też z krytyką. Wytykano, nie bezpodstawnie, przeinaczenia historyczne, wypaczanie niektórych wydarzeń historycznych.
Pisarz rozpoczął prace nad kolejną częścią Trylogii – Potopem, tytuł miał według autora wskazywać na potop mas ludowych, które wyparły najeźdźcę z ojczyzny. Potop był drukowany w Słowie (od 23 grudnia 1884 do 2 września 1886). W trakcie prac nad powieścią umarła na gruźlicę jego żona, Maria Szetkiewicz, to był trudny okres w życiu pisarza. Powieść szybo podbiła serca czytelników i potwierdziła pozycję pisarza w społeczeństwie. Po śmierci małżonki pisarz udał się na wyprawę do Konstantynopola (przez Bukareszt i Warnę), z której pisał korespondencje. Po powrocie do Warszawy, ukazuje się trzecia część Trylogii – Pan Wołodyjowski. Powieść jest drukowana w Słowie od maja 1887 do maja 1888 roku. Trylogia wyniosła Sienkiewicza na szczyty popularności i uczyniła z niego najpopularniejszego pisarza polskiego. Pewien zniemczony ziemianin z ziemi legnickiej po lekturze Trylogii poczuł się Polakiem i postanowił odniemczyć swoją rodzinę. Stefan Żeromski w swych Dziennikach napisał: „Sam widziałem w Sandomierskim, jak wszyscy, tacy nawet, którzy nic nie czytują, dobijali się o Potop.” Sienkiewicz dostał jako wyraz uznania 15 tysięcy rubli od nieznanego wielbiciela, który się podpisał jako Michał Wołodyjowski. Sienkiewicz wspomniane pieniądze przeznaczył na fundusz imienia Marii Sienkiewiczowej dla artystów zagrożonych chorobą gruźlicy.
W 1888 roku odbywa podróż do Hiszpanii. W 1890 roku włącza się w organizację roku Mickiewiczowskiego. Pod koniec roku 1890 wyruszył w podróż do Afryki. Podróż zaowocowała Listami z Afryki. W 1891 roku ukazało się książkowe wydanie Bez dogmatu. Powieść Bez dogmatu była drukowana wcześniej od 1889 do 1890 na łamach Słowa. W 1892 podpisał umowę na powieść Rodzina Połanieckich, książkowe wydanie ukazało się w 1895 roku. Latem 1894 Sienkiewicz odczytywał w Zakopanem fragmenty Krzyżaków ale prasa już w 1892 doniosła że pisarz przystąpił do prac nad powieścią z czasów krzyżackich. W 1893 pisarz przystąpił do przygotowań nad powieścią Quo vadis. Koniec lat osiemdziesiątych i początek lat dziewięćdziesiątych to dla pisarz okres bardzo wytężonej pracy nad kilkoma powieściami.
W życiu prywatnym pojawia się Maria Romanowska, przybranej córki odeskiego bogacza Wołodkowicza. Sienkiewicz wybrał się do Odessy na zaręczyny. Ślub odbył się 11 listopada 1893 roku, w niedługim czasie jednak panna młoda opuściła męża. Sienkiewicz uzyskał pozwolenie papieskie na unieważnienie małżeństwa.
W lutym 1895 roku Sienkiewicz pisze pierwsze rozdziały Quo vadis, nad którym prace przygotowawcze, zbieranie materiału rozpoczął już w 1893 roku. Powieść zaczęła się ukazywać drukiem marca 1895 roku w Gazecie Polskiej (w Warszawie), w Czasie (w Krakowie) oraz Dzienniku Poznańskim (w Wielkopolsce); zakończyła się ukazywać pod koniec lutego 1896 roku. Szybko ukazało się wydanie książkowe Quo vadis. Powieść szybko zyskała uznanie i zrobiła zawrotną karierę w całej Europie. Książka do dziś cieszy się wyjątkową popularnością, została przetłumaczona na wiele języków, nawet na tak egzotyczne jak arabski czy japoński. O popularności Quo vadis w owym czasie świadczy chociażby fakt że imiona bohaterów nadawano koniom startującym w Grand Prix de Paris. Wielokrotnie powieść adaptowano i wystawiano na deskach teatrów. Ukazała się nawet opera oparta na motywach powieści. W 1913 roku Quo vadis zostało sfilmowane. Potem powieść była ekranizowana jeszcze kilkakrotnie.
W 1900 roku pisarz obchodzi swój jubileusz pracy twórczej, odbywa się on w atmosferze zaangażowania całego społeczeństwa. Pisarz dostał od społeczeństwa majątek w Oblęgorku, pisarz tworzy tam ochronkę (szkołę) dla dzieci. Sienkiewicz angażuje się w sprawy społeczne. W 1901 roku napisał odezwę w sprawie dzieci we Wrześni, w 1906 wzywał rodaków ze USA do pomocy głodującym w Królestwie Polskim.
W 1904 roku bierze ślub z cioteczną siostrzenicą Marią Babską.
W 1905 roku dostaje nagrodę Nobla za całokształt pracy artystycznej. W przemówieniu wygłaszanym z tej okazji Sienkiewicz mówił, że zaszczyt ten jest szczególnie ceny dla syna Polski. „Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje”. Dodał też „Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać”.
Pisze powieść Na polu chwały (1903-1905), która miała być początkiem nowej trylogii. W 1910 ukazuje się w odcinkach w Kurierze Warszawskim jego powieść skierowana dla młodzieży pod tytułem W pustyni i w puszczy.
Po wybuchu wojny Sienkiewicz wyjeżdża do Szwajcarii. Angażuje się w prace w Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł w Vevey 15 listopada 1916, gdzie go pochowano. W 1924 roku, już w wolnej Polsce, prochy pisarza uroczyście złożono w Warszawie w katedrze św. Jana.
nowele
• 1873 Humoreski z teki Worszyły
• 1880 Hania
• 1880 Szkice węglem
• 1880 Janko muzykant
• 1880 Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela
• 1880 Niewola tatarska
• 1882 Bartek Zwycięzca
• 1882 Jamioł
nowele amerykańskie:
• 1880 Za chlebem
• 1880 Orso
• 1882 Latarnik
• 1889 Sachem
• 1889 Wspomnienie z Maripozy
Akcja noweli "Szkice węglem" Henryka Sienkiewicza rozgrywa się we wsi Barania Głowa. Pisarz gminny Zołzikiewicz pożąda żonę jednego z chłopów - Rzepową. Namawia wójta Buraka do oddania do wojska Wawrzyna Rzepę. Podstępem, wcześniej upijając chłopa, uzyskuje on zgodę Rzepy na odbycie służby zamiast syna Buraka. Nazajutrz Rzepowie udali się do sądu gminnego. Nic nie wskórali, a chłop został skazany na dwa dni więzienia. Rzepowa udała się do księdza, lecz ten uważał, że męża spotkała kara za pijaństwo. Radziła się także szlachcianki i dziedzica. Rzepa nakazał żonie by pojechała do naczelnika powiatu. Rzepowa nie mogła wydobyć z siebie słowa, uznano ją za nietrzeźwą. Zniechęcona posłuchała rady karczmarza i udała się do Zołzikiewicza. Na drugi dzień Rzepa za zdradę zabił żonę i spalił zabudowania dworskie. W Epilogu mowa jest, iż dokument podpisany w karczmie był nieważny. Pisarz wykorzystał ciemnotę chłopa i naiwność jego żony. Utwór ukazuje krytykę wsi pouwłaszczeniowej. Istnieje podział ze względu na majątek, brak zainteresowania sprawami chłopa, zacofanie i pijaństwo, skorumpowana władza, obojętność kleru wobec krzywd.

Ogólnie tematykę nowelistyki można podzielić na dziecięcą ("Janko Muzykant", "Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela"), społeczną ("Nasza szkapa", "Kamizelka"), patriotyczną ("Latarnik", "Sachem"), miłość małżeńska ("Kamizelka") i macierzyńska ("Dym").