Chirurgiczne metody korygowania twarzy, szyi i podbródka.

KOREKTA TWARZY

Z wiekiem skóra traci sprężystość, fałdy powiększają się, zaczynają opadać, a twarz traci swój owal, zaokrągla się, wygląda staro i coraz miej atrakcyjnie. W takim momencie warto pomyśleć o korekcie twarzy.

POWIĘKSZENIE PODBRÓDKA

Powiększenie podbródka przyczynia się do poprawy wyglądu całej twarzy, ponieważ zbyt mały podbródek uwydatnia nos i szczęki, a poza tym szybko przekształca się w tzw. podwójny. Zabieg daje trwałe rezultaty. Mozę być wykonany w dwojaki sposób:
· Wykonanie cięć wewnątrz jamy ustnej lub pod podbródkiem i umieszczenie implantu między mięśniami a kością podbródka
· Wykonanie rekonstrukcji kości podbródka od strony jamy ustnej (nie pozostawia śladów na zewnątrz)
Nie dogodnością tej metody jest kilku dniowa dieta płynna.

KOREKTA PODWÓJNEGO PODBRÓDKA

Podwójny podbródek bywa często problemem ludzi stosunkowo młodych. Można go zniwelować „wysysając” tkankę tłuszczową pod brodą. Zabieg ten możliwy jest tylko u osób niemających zwiotczałej skóry. Wykonuje się go w znieczuleniu miejscowym, trwa ok. 30 minut, a po kilku godzinach pacjent opuszcza klinikę. Operacja polega na wykonaniu w fałdzie podbródka małego nacięcia, przez które wprowadza się igłę, a następnie wysysa nadmiar tłuszczu. Przez kilka dni (2-4 dni - w zależności od ilości usuniętej tkanki tłuszczowej) pacjent ma założony opatrunek; po 4 dniach chirurg zdejmuje szwy.

KOREKTY ZNIEKSZTAŁCEŃ NOSA

Chirurdzy- plastycy pracę nad korektą nosa zaczynają od podziału twarzy na poszczególne segmenty, po czym dokonują pomiarów nosa i ustalają proponowane zmiany (używając do tego specjalnych instrumentów, np. komputera). Nosy mają najróżniejsze kształty; rozróżnia się ok. 15 typów (np. perkaty, orlik, sokoli, semicki, jastrzębi). Oczywiście nie z każdego można wymodelować wymarzony typ czy dowolną postać, ale zabieg operacyjny daje możliwość poprawy wyglądu całej twarzy. Zniekształcenia są różnorodne i występują w tak wielu postaciach, że ujęcie ich w jednolitą klasyfikację sprawia wiele kłopotów. Ogólnie można je podzielić na dwie grupy:
· Wrodzone zniekształcenie nosa (np.: garbaty, długi, wąski, szeroki, zniekształcenie końca, zapadnięcie grzbietu, skrzywienie przegrody chrzęstnej)
· Nabyte zniekształcenie nosa (np.: szeroki, garbaty, skrzywienie przegrody chrzęstnej, zgrubienie grzbietu, złamanie kości nosa, ubytki tkanki nosa)

Niektóre postaci zniekształceń występują w obu grupach, np.: nos szeroki czy garbaty. Różnorodne postaci zniekształceń nosa wymagają różnych sposobów leczenia operacyjnego:
· Operacje naprawcze mają na celu poprawienie kształtu nosa, czyli uzyskanie elastycznego wyglądu całej twarzy
· Operacje odtwórcze polegają na odtworzeniu brakującej części nosa; ich celem również jest poprawa wyglądu

Lekarz przygotowując chorego do operacji naprawczej nosa musi zbadać stan jamy nosowej i zatok przynosowych. W wypadku skrzywienia przegrody nosa przed zabiegiem należy wykonać resekcję przegrody, ze względu na trudności w oddychaniu. Zabieg ten może być przeprowadzony jednocześnie z operacją naprawczą.

W zabiegach naprawczych istotną rolę odgrywają cięcia operacyjne. Z estetycznego punktu widzenia najbardziej korzystne są cięcia wewnątrznosowe, chociaż cięcia przebiegające przez przegrodę, zwłaszcza u jej podstawy, są po operacji prawie nie widoczne. Istotne znaczenie w modelowaniu kształtu nosa ma odpowiedni opatrunek unieruchamiający po zabiegu operacyjnym, zakładany w celu utrzymania nowego kształtu i jego ochrony. Często wykonuje się również opatrunek do jamy nosowej. Rekonwalescencja pacjenta trwa ok. 10 dni; ból łagodzi się za pomocą środków przeciwbólowych, natomiast na obrzęki i zasinienia skóry zaleca się stosowanie zimnych kompresów.

W operacjach odtwórczych nosa, w zależności od wielkości i umiejscowienia ubytku, jest stosowana plastyka miejscowa, przeszczepu skórno- chrzęstne oraz wolne przeszczepy skóry. Zabiegi plastyczne pourazowe powinny być wykonywane możliwe jak najwcześniej po wypadku. W przypadku ubytków powstałych po chorobie nowotworowej, lekarz-plastyk może przystąpić do operacji odtwórczej tylko wtedy, gdy nowotwór został usunięty z szerokim marginesem zdrowych tkanek.

Nos ta najbardziej wypukła część twarzy, dlatego nawet nieznaczny jego defekt w dużym stopniu decyduje o wyglądzie ogólnym. Nadaje od twarzy określony wyraz zarówno en face, jak i z profilu. Oceniając znaczenie estetyczne nosa, bierze się pod uwagę nie tylko jego kształt i wymiary, ale także wielkość oczu, odległość między kątami przyśrodkowymi oczu, szerokość szpary ustnej, kształt i wielkość małżowin usznych, usytuowanie oraz wysokość i szerokość czoła i wielkość bródki. Ładny nos to odpowiednie proporcje w stosunku do jego poszczególnych elementów profilowych oraz całej twarzy. Do najczęściej wykonywanych operacji plastycznych nosa należą zmiany jego kształtu, co sugeruje, że ma on duże znaczenie estetyczne i bywa źródłem jawnych lub ukrytych kompleksów. Nawet nieznaczne deformacje mogą wpływać ujemnie na stan psychiczny człowieka. Planując zabieg operacyjny nosa, należy wziąć przede wszystkim pod uwagę ogólny wygląd twarzy, jej proporcje i patrzeć na nos jako na jeden z elementów określających harmonijny i estetyczny wygląd całej twarzy.

FACE LIFTING

Face lifting jest to zabieg, który przywraca twarzy młody wygląd i z tego względu wiele osób z niego korzysta. Polega on na wykonaniu przez chirurga nacięcia na skroni, z przodu małżowiny usznej, za uchem i na linii włosów, odseparowaniu skóry od mięśni i podskórnej tkanki tłuszczowej, przesunięciu skóry, maksymalny jej wygładzeniu przez usunięcie nadmiaru wiotkiej i obwisłej skóry twarzy oraz szyi. Jeśli istnieje taka konieczność, to chirurg może dokonać rekonstrukcji mięśni i usunąć nadmiar tkanki tłuszczowej. Blizny nie są widoczne. Pacjent przebywa w klinice minimum dobę; operacja trwa ok. 2,5 godziny i jest przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym. Szwy pooperacyjne zdejmuje się po 6 lub 8 dniach, natomiast opuchlizna może utrzymywać się przez kilka dni. Przez pierwsze dni po opuszczeniu kliniki konieczne jest noszenie na twarzy sporego opatrunku. Face lifting polega na rekonstrukcji skóry twarzy i tkanki podskórnej, odmładza twarz, ale nie hamuje procesu starzenia się skóry.

Lekki lifting skóry i mięśni czoła ma na celu zmniejszenie pionowych i poziomych zmarszczek oraz ewentualne podniesienie łuku brwiowego. Polega on na wykonaniu cięć chirurgicznych na skórze we włosach w odległości 5 cm od linii czoła i naciągnięciu mięśni, dzięki czemu skóra ulega wygładzeniu. Operacja trwa ok. 1 godziny, jest przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym. Pacjent opuszcza klinikę na drugi dzień bez opatrunku. Szwy są zdejmowane po 8 dniach, natomiast niewielki obrzęk pooperacyjny utrzymuje się przez ok. 3 dni. Efektem operacji jest wygładzenie skóry na czole i zlikwidowanie zatroskanego wyglądu twarzy.

Jeśli pacjent chce zlikwidować tzw. „kurze łapki”, to chirurg wykonuje nacięcia we włosach na wysokości skroni, a następnie naciąga mięśnie nie tylko w okolicy kurzych łapek, ale przy okazji naciąga zwiotczałą skórę policzków. Czas trwania zabiegu wynosi ok. 1,5 godziny, pacjent zaś opuszcza klinikę po kilku godzinach, a następnego dnia są zdejmowane szwy. Po 3-4 dniach pacjent może wrócić do normalnych zajęć.

W okolicach oczu występują nie tylko „kurze łapki”. Ta część twarzy najszybciej ulega starzeniu, ponieważ skóra w tych miejscach jest prawie 2- krotnie cieńsza od skóry twarzy, zawiera mniej gruczołów łojowych, ma słabsze podparcie tkankowe i ciągle jest gimnastykowana. Na proces starzenia wpływają również czynniki dziedziczne, stres, zmęczenie, niewłaściwa pielęgnacja i nadmiar promieni słonecznych. Lekarz- plastyk może wykonać zabieg naprawczy tylko wokół powiek, usunąć worki pod oczami oraz nadmiar skóry na powiekach. Operacja trwa ok. 2 godzin. Najpierw jest wykonywany zabieg na powiekach górnych, potem na dolnych. Cięcia przeprowadza się w naturalnych bruzdach skóry, tak aby powstałe po zabiegu blizny były niewidoczne. Obrzęk, zasinienie, ból i podrażnienie spojówek ustępuje pod wpływem środków farmakologicznych. Szwy zdejmuje się po kilku dniach, a blizny znikają po upływie 2 miesięcy.

Skóra z wiekiem traci sprężystość, zanika ładny owal twarzy, przez co zaczyna ona wyglądać staro. Można wtedy wykonać zabieg powiększania policzków. Jedną z metod jest umieszczenie silikonowych implantów pod skórą policzka, inna zaś polega na wstrzyknięciu tkanki tłuszczowej pacjenta, pobranej np. z brzucha; rezultaty uzyskane tą metodą są nietrwałe, ponieważ wstrzyknięty tłuszcz z czasem ulega wchłonięciu.

Po zabiegach face lifting ostateczny rezultat jest widoczny po 3-4 zabiegach. Przez kilka miesięcy pacjentom zaleca się ochronę twarzy przed słońcem.

Omawiając sposoby korygowania kształtu twarzy i procesy zachodzące w czasie starzenia się skóry, należy pamiętać, że cele operacji ma być pełne zadowolenie pacjenta z efektu końcowego. Aby to osiągnąć, koniecznie przed zabiegiem należy ustalić wszystkie zmiany w wyglądzie twarzy, np. za pomocą symulacji na ekranie komputera, porównywania aktualnych zdjęć ze zdjęciami z młodości. Trzeba również dowiedzieć się, jakie są oczekiwania pacjenta związane z planowanymi zmianami i wyjaśnić mu, w jakim stopniu są one możliwe.

KORYGOWANIE KSZTAŁTU USZU

Problemem wielu ludzi są odstające uszy. Kobiety mogą ten defekt zamaskować odpowiednio dobraną fryzurą, w przypadku mężczyzn zaś są one widoczne, dlatego też mężczyźni najczęściej poddają się zabiegowi, którego celem jest korekta kształtu uszu. Najbardziej popularna technika polega na usunięciu nadmiaru chrząstki ucha. Chirurg wykonuje cięcie za uchem, usuwa chrząstkę lub ją podwija. Po zabiegu małżowina jest przesunięta do ucha i płasko przylega do głowy. Rezultat zabiegu jest trwały, blizny nie są widoczne. Pacjent przez 2 dni po zabiegu musi nosić opatrunek przyciskający, natomiast przez kilka tygodni spać w takim opatrunku.

ENDOSKOPOWY LIFTING TWARZY I BRWI

Endoskopowy lifting twarzy i brwi polega na przemieszczeniu tkanek wewnątrz twarzy i wokół brwi oraz umocowaniu ich za pomocą specjalnego kleju. Endoskopia jest techniką umożliwiającą wykonanie zabiegu chirurgicznego, zmniejszając do minimum niebezpieczeństwo traumatyzmu (uszkodzenia organizmu, tkanek, narządów).

Technika zabiegu polega na wykonaniu przez chirurga pięciu małych nacięć na linii włosów i dwóch wewnątrz ust, a następnie wprowadzeniu przez nie endoskopu - teleskopu chirurgicznego, w którym jest zamocowana malutka kamera, umożliwiająca chirurgowi obserwowanie zabiegu na dużym ekranie monitora. Przez te same nacięcie lekarz może wprowadzić niezbędne do przeprowadzenia zabiegu zminiaturyzowane narzędzia chirurgiczne. Endoskopia estetyczna umożliwia chirurgowi podwiązanie mięśni odpowiednich za zwiotczenie tkanek. Nacięcia goją się szybko, nie pozostają blizny.

Zabieg daje dobre efekty tylko u młodszych pacjentów, jednak występuje duże ryzyko uszkodzenia nerwu twarzowego. Opuchlizna pooperacyjna znika w ciągu 2 – 6 tygodni. Po endoskopowym liftingu górnej części twarzy wygląda znacznie młodziej, linia szczęki zostaje złagodzona, skóra jest napięta. Operacja ta jest mniej skuteczna niż tradycyjny lifting. Pozytywne efekty zabiegu utrzymują się 5 – 10 lat.

Przeciwwskazania do wykonania endoskopii estetycznej:
· Zbyt głębokie zmarszczki na twarzy
· Duża, rozciągnięta tkanka brzuszna

W niektórych przypadkach wykonuje się tylko endoskopowy lifting brwi, np. brwi zbyt niskich, lub łączy z każdym rodzajem liftingu twarzy. Zabieg ten wymaga wykonania trzech nacięć na skórze głowy, natomiast w tradycyjnym wykonuje się nacięcia poprzeczne od ucha do ucha. Łącząc lifting brwi z pełnym zabiegiem liftingowym koryguje zmarszczki wokół oczu i bruzdy między brwiami. Zabieg ten może być polecamy mężczyznom z łysiną czołową, ze względu na małe nacięcie skóry. Przy zabiegu endoskopowym liftingu brwi istnieje niebezpieczeństwo uszkodzenia nerwów czuciowych i nerwów motorycznych wraz z postępującym brakiem czucia w rejonie czoła.

INNE ZABIEGI KORYGOWANIA TWARZY

Do innych zabiegów korygowania twarzy należą dermabrazja i peeling chemiczny. Zaleca się je w przypadku występowania drobnych rowków na powierzchni skóry i niewielkich zmarszczek, zamiast face liftingu.

DERMABRAZJA

Dermabrazja to kontrolowanie usunięcie powierzchniowych warstw skóry za pomocą specjalnego urządzenia, składającego się z silniczka elektrycznego, który wprawia w ruch metalową końcówkę do ścierania skóry. Należy jednak pamiętać, że zbyt głębokie ścieranie może spowodować powstanie nowych blizn. Leczenie blizn polega na ich wygładzeniu, usunięciu wypukłości i doprowadzeniu do wyrównania się blizny z otaczającą skórą. Zasadniczo zabieg ten może być wykonany na stan zdrowia (z wyjątkiem zmian nowotworowych) ani wiek. Pewne ryzyko jednak istnieje w miejscach po naświetlaniach rentgenowskich lub po świeżych oparzeniach, gdyż na ogół goją się one trudniej. Zabiegu nie wolno wykonywać na skórze powiek oraz śluzówkach i czerwieni wargowej. U osób z ciemnią i tłustą skórą mogą wystąpić przebarwień.

Do usunięcia drobnych blizn i nierówności wystarcza zwykle jeden zabieg, lecz jeśli blizny są duże, wtedy zachodzi konieczność jego powtórzenia.

Przed podjęciem decyzji o poddaniu się dermabrazji konieczna jest rozmowa z lekarzem lub kosmetyczką i przedstawienie im swoich oczekiwać w stosunku do efektów zabiegu. Należy mieć świadomość, że pozwoli on na uzyskanie młodszej i gładszej skóry, usunięcie nierówności lub zmniejszenie blizn, ale nie powstrzyma procesu starzenia się.

Zabieg może być wykonany z znieczuleniu miejscowym natomiast w wypadku ścierania większej powierzchnie skóry, korzystnej wykonać go w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu miejsca ścierane pokrywają się strupami i są obrzęknięte. Należy na nie nakładać opatrunek lub smarować kremami przepisanymi przez lekarza. Nowy naskórek narasta w ciągu 7 – 10 dni. Skóra po zagojeniu początkowo ma nienaturalnie różowy kolor i stan ten może utrzymywać się przez 3-4 miesięcy. Jeżeli zabieg był wykonywany na twarzy, to przez pierwsze 2 tygodnie wskazany jest odpoczynek. Proces gojenia jest o wiele szybszy u osób niepalących, a także u tych, które zaprzestały palenia na co najmniej 2 tygodnie przed zabiegiem. Ślady zabiegu można zatuszować za pomocą makijażu. Przez wiele miesięcy skóra jest bardzo wrażliwa na działanie promieni słonecznych, a więc łatwo może dojść do oparzenia słonecznego, czego następstwem będą ciemniejsze plamy. Skórę należy chronić przed słońcem, stosując krem z silnym filtrem.

Zabieg dermabrazji w ostatnich latach został udoskonalony. Wprowadzono dermabrazję kontrolowaną, tzw. mikro peeling kontrolowany.

Wskazania do zabiegu dermabrazji:
· Drobne zmarszczki na twarzy
· Blizny
· Nierówności skóry po przebytym trądziku
· Tatuaż- ostateczny efekt nie zawsze jest optymalny, ponieważ barwnik wstrzykiwany głęboko pod skórę wymaga głębszego wykonania zabiegu, to z kolei może doprowadzić do powstania widocznych blizn.

CHEMICZNE ZŁUSZCANIE NASKÓRKA

Chemiczne złuszczanie naskórka polega na wywołaniu za pomocą substancji parzącej stanu zapalnego skóry, a następnie płatowym złuszczeniu naskórka. Zabieg głębokiego złuszczania powinien być przeprowadzony w klinice, w warunkach sterylnych, pacjent zaś powinien pozostawać pod stałą opieką medyczną przez kilka dni. Złuszczenie przeprowadza się za pomocą kwasu salicylowego o odpowiednim stężeniu, umożliwiającym usunięcie w całości warstwy rogowej naskórka. Przez zwiększenie nacisku podczas aplikacji preparatu, usuwa się też warstwę jasną. Stężenie kwasu ok. 30% jest niezbędne, aby z rozpuszczonych, martwych komórek szybko stworzyć barierę na granicy żywych warstw naskórka (chroniącą przed przeniknięciem cząsteczek kwasu do krwiobiegu). Od razu po zabiegu pacjent odczuwa tę barierę jako silne „ściągnięcie ” skóry. Metoda ta jest bolesna, a ból można zmniejszyć stosując znieczulenie miejscowe.

Zabieg ten należy przeprowadzić na skórze zdrowej. Zaleca się ostrożność przy podejmowaniu decyzji o złuszczeniu skóry cienkiej, wrażliwej, pokrytej siateczką płytko położonych naczynek krwionośnych.

Zabieg złuszczania rozpoczyna się od dokładnego oczyszczania skóry twarzy olejkiem hydrofilnym z kurzu, brudu i makijażu, a następnie zmycia preparatem, zawierającym niewielką ilość kwasu salicylowego. Na tak przygotowaną skórę 3 krotnie nakłada się 30 % roztwór kwasy salicylowego co wywołuje uczucie palenia, które łagodnieje w momencie obsychania powierzchni naskórka. Aby preparat działał, musi być wilgotny. Skórę spryskuje się wodą kilkakrotnie w ciągu 20 – 30 minut trwania zabiegu.

Po 30 minutach od rozpoczęcia aplikacji twarz zmywa się dokładnie wodą i nawilża specjalnym preparatem. W 2 – 3 dniu po zabiegu naskórek brązowieje, twardnieje i oddziela płatami od skóry. Cały proces odnowy trwa ok. 10 dni. Po opuszczeniu kliniki pacjent powinien rozpocząć regeneracje skóry, aby w ciągu 6 –8 tygodni odzyskała ona swoje funkcje ochronne. Po tym czasie, jeśli zaistnieje taka konieczność można zaryzykować ponowne złuszczanie.

Wskazania do złuszczania naskórka kwasem salicylowym i trójchlorooctowym:
· Głębokie blizny potrądzikowe
· Plamy barwnikowe
· Rozszerzone pory
· Uporczywy łojotok
· Trądzik po ustąpieniu zmian ropnych

Najlepsze rezultaty daje złuszczanie jesienią. Wiosną zaś zaleca się zachowanie ostrożności, ponieważ przez 2- 3 miesiące po zabiegu złuszczania należy unikać promieniowania ultrafioletowego ze względu na możliwość powstania przebarwień.

Przeciwwskazania do chemicznego złuszczania naskórka:
· Uczulenie na kwas salicylowy
· Nowotwory skóry
· Trądzik różowaty
· Łuszczyca, rybia łuska i inne choroby wykazujące morfologiczne podobieństwo do łuszczycy
· Cukrzyca i niektóre choroby ogólnoustrojowy

W czasie trwania kuracji peelingowych bardzo istotna jest fotoprotekcja skóry, czyli ochrona przed promieniowaniem przez zastosowanie kremów i preparatów zawierających filtry UVA i UVB. Nawroty zmian skórnych spowodowane są często doustną hormonalną oraz nieprawidłową ochroną prze słońcem i solarium.
Kuracja hormonalna połączona z promieniami słonecznymi, światłem UV w solarium lub lampy kwarcowej może doprowadzić do powstania trwałych przebarwień skórnych.

W gabinetach kosmetycznych często łączy się peeling z odnową biologiczną, liftem i plastyką twarzy.

Bibliografia:
1. Joanna Dylewska- Grzelakowska ,,Kosmetyka stosowana’’, WSiP, Warszawa 1999r.