Jak to zwykle bywa z epokami, średniowiecze, renesans i barok bardzo różnie podchodziły do pewnych wartości. Tak było także w przypadku tytułowych Boga, życia i śmierci. Średniowiecze kojarzy się przede wszystkim z teocentryzmem, w związku z czym Bóg znajdował się w centrum uwagi. Wiązało się to ze specyficzną postawą Kościoła, który w dosyć radykalny sposób tępił niewiernych. Następstwem tego było bezgraniczne podporządkowanie się ludzi Kościołowi. Idealnym bohaterem literackim został człowiek głęboko wierzący i zwalczający wrogów Kościoła. Jedną z takich postaci jest tytułowy rycerz z „Pieśni o Rolandzie”. Roland był ideałem, miał dobre pochodzenie, był piękny i silny, nie można też zapomnieć o jego ogromnej odwadze. Tu ujawnia się także niecodzienne podejście średniowiecznych rycerzy do zjawiska śmierci. Dla naszego bohaterem celem bitwy nie była wygrana, ale sama walka. Nie było ważne, czy wygra, czy zginie. Co więcej, śmierć poniesiona w walce była źródłem wielkiej chwały, wedle nauki Kościoła zapewniało to przecież wstęp do raju. Jako inny przykład takiego bohatera można tu przytoczyć postać Bolesława Chrobrego, którą przedstawia nam Gall Anonim w swojej „Kronice”. Chrobry również przy każdej okazji toczył boje z poganami, aby swoją odwagą i zwycięstwami sławić Boga. Średniowiecze było też okresem, kiedy powstawało wiele pieśni i psalmów chwalących Boga, jak np. „Bogurodzica”. Powodem tego była specyficzna relacja między ówczesnym człowiekiem, a osobą Boga. Za przykład może tu służyć postać św. Franciszka z Asyżu. Poświęcił on swoje pieniądze i całe swoje życie, aby pomagać ubogim i chorym. Żył w ubóstwie, a mimo tego czerpał ogromną radość ze swego życia, o czym najlepiej świadczą jego własne słowa, w których nazywa siebie „wesołkiem Bożym”. Zupełnie odmienną postacią był św. Aleksy. W odróżnieniu od św. Franciszka, który uważał, że wszystko, co pochodzi od Boga, jest piękne, św. Aleksy gardził bogactwem i wszystkim, co nie prowadziło do nieba. Powróćmy jednak do motywu śmierci. Średniowieczni ludzie świadomi swojej grzeszności bali się śmierci, jednak za wszelką cenę chcieli wiedzieć, co następuje po niej. Powstawały więc utwory takie, jak „Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią”. Utwór ten opowiada o uczonym Polikarpie, który dla zaspokojenia swojej ciekawości ciągle starał się spotkać ze śmiercią. W końcu dochodzi do spotkania, a przestraszony Polikarp nie może wydobyć z siebie ani słowa. W końcu zaczyna zadawać śmierci pytania. Są one jednak bardzo proste i naiwne, Polikarp w jednej chwili z wielkiego uczonego zamienia się w ucznia, autor podkreśla w ten sposób, że nikt nie jest w stanie ogarnąć umysłem tego, co następuje po śmierci. Sama śmierć zaczyna wymieniać podległe sobie postaci i wkrótce okazuje się, że są to wszyscy, bez wyjątku.
