Recenzja Filmu „Nienormalni”

Wzruszający film o dzieciach specjalnej troski. J. Bławut poświęcił na realizację tego niezwykłego filmu dwa lata. W jednym z domów opieki zgromadził upośledzone umysłowo dzieci i powierzył im zagranie samych siebie. Fabuła jest dosyć prosta – do ośrodka przybywa nowy nauczyciel muzyki. Będzie tu tylko przez miesiąc i w tym czasie ma nauczyć wychowanków elementów rytmiki i podstaw grania na różnych instrumentach. Poznaje swoich uczniów – Kozę , który taką właśnie rolę gra w przygotowywanym przedstawieniu , Tomka – perkusistę , który chce być Dempseyem z popularnego serialu , Okularnika – mandolinistę , który nie rozstaje się ze swoim instrumentem , Eleganta , który na każde wspomnienie o matce strasznie się wzrusza , Gimnastyczkę – mozolnie przygotowującą się do olimpiady , Obrażalską , która nie może „odnaleźć się” na żadnym z instrumentów i Ewkę – kelnerkę budzącą postrach w stołówce.
Na pierwszej lekcji muzyki nauczyciel jest załamany , każde dziecko gra własną melodię nie zwracając uwagi na rytm i czystość dźwięków. Nowy nauczyciel szybko traci cierpliwość , krzyczy , krytykuje i gani co zniechęca wychowanków do dalszej nauki. Dzieci nie chcą współpracować , są zniecierpliwione. Dopiero pod koniec filmu nauczyciel zrozumiał iż jego podejście do dzieci było błędne. Zezwala na własną interpretację utworu i nie krytykuje wychowanków. Stwierdza, że ważne jest rozwijanie się dzieci i to że są szczęśliwe.
W filmie doskonale przedstawione jest „zderzenie” środowiska niepełnosprawnych z pełnosprawnymi, gdy jeden z wychowanków poszedł na imprezę taneczną do pobliskiej remizy. Obserwuje tańczących stojąc przy ścianie , później bawi się sam w rytm muzyki. Następnie prosi dziewczynę do tańca i dostaje odpowiedź w postaci drwiącego śmiechu. „Normalni” uczestnicy zabawy nie są zainteresowani integracją , drwią i śmieją się z dziwnie tańczącego chłopaka. Ostatecznie zabawa kończy się dla niego wyrzuceniem z sali przez młodzieńców.
Cudownie ukazana jest praca nauczycieli z upośledzonymi dziećmi , są oni niesamowicie cierpliwi. Łagodnie lecz zdecydowanie dążą do zamierzonych celów i do jak najlepszego przekazania dzieciom wiedzy. Absolutnie nie dają dzieciom odczuć wychowankom , że są gorsze czy mniej mądre. Każde dziecko jest nagradzane za postępy choć uśmiechem lub dobrym słowem. Dzieci bardzo pomagają sobie nawzajem i robią duże postępy , dobrze opanowują pamięciowo teksty.
Ćwiczenia sportowe pod opieką cierpliwych opiekunów dają doskonałe efekty rehabilitacyjne. Widać pełne zaangażowanie wychowawców jak i dzieci. Dla nich nieważne są nagrody, rekordy i pierwsze miejsca tylko dobra zabawa.
Dzieci bardzo długo przygotowywały spektakl teatralny. Uważnie starały się odzwierciedlić powierzone im role. Występ odbył się w ośrodku dla osób znacznie upośledzonych umysłowo. Widownia ożywiła się pod wpływem muzyki , wszyscy bawili się i tańczyli.
Film jest pytaniem o istotę człowieczeństwa , wykazującym , że o tak zwanej „nienormalności” decyduje przede wszystkim kontekst w jakim ją rozpatrujemy.