Cele i zadania wychowania fizycznego na tle charakterystyki rozwoju psychofizycznego dzieci i młodzieży w wieku 7 – 15 lat

Pierwsze lata pobytu w szkole przyczyniają się do rozwoju jego motoryki. Następuje wzrost ogólnej sprawności i umiejętności pisania ,doskonalenie rysunku, pojawiają się formy współzawodnictwa. Szkoła wprowadza dziecko w świat współzawodnictwa i stałej konkurencji. Ta konfrontacja dotyczy zarówno ćwiczeń ruchowych jak i nauki. Poziom rozwoju motoryki w pierwszych latach nauki wpływa kształcąco na osiągnięte wyniki w nauce. Rozwój umysłowy prowadzi do tego ,że uczniowie są coraz bardziej zainteresowani efektami swojej działalności i starają się doskonalić swoje czynności. Te racjonalne motywacje do aktywności ruchowej są ciągle wzmacniane emocjonalnymi przeżyciami oraz biologicznym głodem ruchu. Dziecko w wieku 7 – 15 roku życia szybko się uczy nowych czynności. Wyraźnie to widać u schyłku późnego dzieciństwa tzn. u uczniów czwartych, piątych i szóstych klas. Występują tu trzy charakterystyczne zjawiska: głód ruchu, głód powietrza, głód wrażeń. Dziecku już nie wystarczają wzory zachowań i postaw z najbliższego środowiska. Imponują mu osoby poznane w książkach i oglądane w kinie czy telewizji. W okresie tym większość walczy na drewniane miecze lub szpady, bawią się w kosmitów, ścigają na rowerach itp.

Okres 10 – 14 lat nazywany jest okresem dziecka dorosłego i charakteryzuje się wysokim poziomem cech motorycznych. Sylwetki dzieci odznaczają się ładnymi proporcjami ciała, harmonią ruchów, większą płynnością, zwinnością, szybkością i poczuciem rytmu. Jest to okres najlepszy do rozpoczynania tzw. wczesnej specjalizacji sportowej. Zwykło się uważać, że doskonałość motoryczna w okresie starszego dzieciństwa jest wyrazem mobilizacji sił ustroju przez szybkimi i nieraz burzliwymi zmianami, jakie następują w chwili dojrzewania płciowego.

Okres ten charakteryzuje zwiększona pobudliwość układu nerwowego, powodująca dużą intensywność i zmienność uczuć. W okresie pokwitania, rozwoju zdolności ruchowych następują pewne zakłócenia. Ruchy nie są skoordynowane i harmonijne jak w poprzednim okresie. Występują pewne trudności w uczeniu się nowych ruchów, zwłaszcza wymagających większej precyzji wykonania. W okresie tym należy raczej utrwalać zdobyte uprzednio nawyki ruchowe niż się uczyć nowych. Stopniowo wprowadzamy ćwiczenia siłowe, unikając pracy statycznej. W tym wieku natężenie ćwiczeń należy stale kontrolować, by nie doprowadzić do wyczerpania organizmu, którego główną przyczyną jest niedostosowanie układu sercowo-naczyniowego i oddechowego do wymogów wysiłkowych i wytrzymałościowych. Należy znacznie różnicować ćwiczenia w pracy z dziewczętami i chłopcami, a to ze względu na znaczną różnicę w zakresie siły, wytrzymałości, zręczności, koordynacji, gibkości i innych właściwości.