Wędrówki Eneasza

Eneasz był jednym z niewielu ludzi, którym udało się ocalić z rzezi w Troi. A wszystko dzięki bogom. Nie było wśród tych bogów Junony - opiekunki Kartaginy, która sprzeciwiłaby się temu. Uciekł, a za miastem spotkał innych, którzy również uciekli i razem z nimi zbudował okręty i wypłynął. Bogowie obiecali Eneaszowi nową ojczyznę, ale tak zagadkowo podali miejsce, że nie wiadomo było gdzie jej szukać. Gdy dopływali do jakiegoś miejsca i zakładali miasta, ktoś im plątał plany. Była to Junona.

Pierwszą wskazówkę otrzymał Eneasz na wyspie Strofadów. Zamieszkiwały ją harpie - niewieście potwory. Od jednej z nich dowiedział się, że ma płynąć na zachód, a ziemię obiecaną pozna po tym, że wielki głód razem z towarzyszami będzie cierpiał, że nawet stoły pozjadają. Odtąd płynął w stronę Italii, ale złośliwa Junona go odpędzała i Eneasz zawinął do portu kartagińskiego.

Rządziła nim fenicka królewna - Dydona. Chciała się dowiedzieć z ust naocznego świadka historię zburzenia Troi, więc urządziła ucztę, przy której Eneasz opowiadał. Dzięki bogini - Wenerze, Dydona zakochała się w Eneaszu. Lecz on nie mógł zostać i się z nią ożenić, więc potajemnie wyruszył w dalszą drogę. Dydona z rozpaczy przebiła się mieczem.

Po kilku dniach wędrówki, wylądowali koło miasta Kume, w Zatoce Neapolitańskiej. Niedaleko stąd było wejście do podziemia. Gdy je zwiedził odpłynął na północ.
Dopłynęli do ujścia Tybru do morza i wyszli na ląd, żeby odpocząć. Był tam tylko jeden dąb, a pod nim trochę trawy. Usiedli na niej i zaczęli zajadać owoce i twarde jak stoły placki. Eneasz wiedział już, że to jest jego ziemia obiecana.

Państwem, w którym się osiedlili, panował Latynus. Eneasz miał ożenić się z Lawiną, córką króla, lecz wcześniej do szło do wojny między Latynami i Rutulami, a wszystko za sprawą Junony. Gdy Eneasz wrócił zwycięsko z wojny i ożenił się z królewną. Lecz znów musiał wyruszyć na wojnę, gdzie zaginął. Po ojcu rządy objął syn z pierwszego małżeństwa - Julius, dawniej zwany Askaniuszem.