Odrodzenie, barok

SZTUKA ODRODZENIA Architektura Budowle tej epoki były był wzorowane na budowlach antyku, odznaczały się doskonałą równowagą i harmonią wszystkich elementów .Każda budowla składała się z dwóch zespołów elementów :tych które dźwigają (filary ,kolumny, masywne ściany) i tych które są dźwigane (antyczne belkowania ,romańskie stropy). Stosowano kolumny z ozdobnymi kapitelami, arkady oraz kopuły. Na wzór antyku wznoszono również budowle centralne na planie koła, kwadratu albo krzyża równoramiennego. Największa świątynia miała być bazylika św. Piotra w Rzymie. Początek polskiego odrodzenia wiąże się z panowaniem Jagiellonów: Zygmunta Starego i Augusta. Miasto W okresie odrodzenia starano się wypracować plan miasta, z ulicami zbiegającymi promieniście do centralnego placu, na krórym miał być utawiomy pałac księcia albo twierdza.W polsce miasstem wzniesionym w tej epoce zupełnie od nowa jest Zamość. Rzeźba W rzeźbie odrodzenia jest duży wpływ sztuki antyku. Wzorem stały się antyczne posągi bogów i bohaterów. Tworzyli oni dzieła inne, własne. Korzystali oni z tego samego surowca marmuru, ale również odlewali rzeźby z brązu. Tworzono wiele dzieł religijnych i świeckich. Szczególną popularność zyskał realistyczny pomnik konny. Wybitni rzeźbiarz to : Mich Anioł Bounarrotiego. MalarstwoObok obrazów religijnych malarze zaczęli malować na zamówienia książąt, władz miejskich a nawet bogatych mieszczan. W pewnym okresie tematyką malarstwa odrodzenia była mitologiczna. Nowe idee odrodzenia wywołały konieczność znalezienia formy artystycznej, która sprostowałaby ambicje poznania świata, zagłembiena tajemnic przyrody. Dzięki anatomii postacie na obrazach są doskonale ukształtowane, a każdy ich gest ukazywany jest prawidłowo. Malarze odrodzenia nauczyli się ukazywać postacie i sceny w przestrzeni w głąb obrazu(perspektywa zbieżna) Zastosowali oni prwidłowo światłocienie czyli światło padało z jednego określonego punktu. Ustalając przed rozpoczęciem malowania obrazu kierunek padania światła, potrafili oni subtelnie różnicowanym walorem oddawać każde jego natężenie, każde zagęszczenie cienia na przedstawionych postaciach i przedmiotach, a także subtelne przejścia pomiędzy światłem a cieniem (męki modelunek światłocieniowy). Wybitni malarze: Leonardo da Vinci. STUKA BAROKU Manieryzm: artyści ci zagadnienia perspektywy, anatomii, koloru i światłocienia opanowali już w stopniu już tak wysokim, że odtwarzanie natury w jej prawdziwym, wiernym kształcie i we wszystkich jej przejawach nie przedstawiało dla nich żadnych trudności. Zaczęli oni celowo komplikować kompozycje swoich dzieł, dobrowolnie piętrzyć trudność, poszukiwać dla swoich postaci póz i gestów niezwykłych, nawet sztucznych. Kontrasty światłocieniowe i kolorystyczne w obrazach stały się ostrzejsze bardziej wyraziste. W rzeźbie a szczególnie w malarstwie, charakterystyczne dla manieryzmu jest nienaturalne wydłużenie postaci. Architektura: nie wytwarzała nowych rodzajów budowli, o innych niż dotychczas przeznaczeniu. Nadal wznoszono kościoły, pałace itp. Kościół: wznoszono je na planie krzyża łacińskiego i posiadały kopułę na skrzyżowaniu naw. Pojawiały się kaplice jako osobne pomieszczenia głębsze lub płytsze. Wyrażenie wywołane potęgą fasady nie ustępuje po wejściu do kościoła. Punktem który przyciąga uwagę jest ołtarz główny. Rzeźby wypełniają często cały kościół. W kościele stosowano bogate sztukaterie. Pałac i park: pałace te wznoszono z myślą o reprezentacji. Były bogato ukształtowane bryły. Fasady dzielono na 3 części. Część środkowa z wejściem była najbardziej okazała. W pałacach ważnym elementem były schody prowadzące na 1 piętro. Na tyłach pałacu był ogród. Rzeźba: Figury uległy silnemu poruszeniu . Wyrzeźbione postacie wyglądały często jakby zatrzymane w miejscu . Największym rzeźbiarzem był Giovanni Lorezo . Malarstwo: było podporządkowane budowli służąc uświetnieniu jej wnętrz . Od miejsca umieszczenia malowidła zależała jago tematyka . Malowidła te miały jedną wspólną właściwość były idealistyczne (ukazywali postacie w formie upiększone dalekiej od ich wyglądu w naturze).Barok był malarstwem realistycznego rozkwitu. Malarstwo to wykonywano głównie na płótnie . Dzieła były zrodzone z wewnętrznych przeżyć i osobistego głębokiego odczuci natury. Leonardo da Vinci: był w pełni człowiekiem renesansu. Zajmował się astronomią, studiował botanikę, matematykę, literaturę i dokonał odkryć jak funkcjonuje ludzkie oko, zajmował się prawami ruchu wody, wymyślił frezarkę i łożysko kulkowe, kołowrót, kostium dla nurka, czołg, obmyślił system składanych mostów i fortyfikacji, badając działanie prądów powietrznych, wymyślił przyrząd do latania. Był filozofem, architektem, rzeźbiarzem, malarzem, odkrywcą nowych zasad malowania. On jako pierwszy zastosował zasadę perspektywy zbieżnej. Pracował we Florencji i Mediolanie, a następnie w Rzymie. Rembrandt van Rijn ; (1606-1669) największy malarz Holandii oraz największy w dziejach sztuki. Zyskał on sławę wśród mieszczańskiej klijenteri Amsterdamu. Rembrandt prędko doszedł do bogactwa, ale umarł w nędzy. Miał przekonanie, że obraz nie musi upiększać otoczenia świata, a więc i przedstawionych postaci. Jego dzieła, są dziś prawdziwą chlubą wielu muzeów. Rembrandt malował przede wszystkim portrety, sceny ze starego i nowego testamentu, a także pejzaże, rysunki i akfafory. Był największym mistrze światłocieni. W portrecie "syn Tytusa' przedstawionego w trakcie czytania zastosował snop ciepłego światła, rzuconego skośnie od dołu, wydobywa z mroku dłonie i księgę, a biegnąc dalej okłada się migotliwymi plamami na skupionej twarzy czytającego. Ten obraz jest typowym przykładem rembrandtowskich światłocieni. Rembrandt namalował również wiele innych znakomitych obrazów np. "wymarsz strzelców" "pejzaż z miłościwym Samarytaninem" "pożegnani Dawida z Jaratanenu" "lisowczyk" Gianlorenzo Bernini: miał ponad 20 lat, gdy po raz 1 zaczął wykuwanie w białym marmurze, tematy czerpał z antycznej mitologii. Bernini był twórcom wielu posągów i grup rzeźbiarskich przeznaczonych dla kościoła był również znakomitym architektem ,projektantem pałaców i kościołów, a także twórcom kilku rzymskich fontann. Peter Paul Rubens: uczył się w Antwerpii , dokąd po licznych podróżach powrócił w 1608 roku na stałe. Rubens po sobie pozostawił aż 2000 obrazów. Obrazy malarza odznaczały się żywym kolorytem, silnymi i kontrastowymi światłocieniami, a wiele z nich nieporównaną dynamiką i świetnymi skrótami perspektywicznymi. Malował obrazy religijne sceny mitologiczne, portrety, sceny historyczne.