Obraz jest malarska interpretacja biblijnej przypowieci Jezusa o synu marnotrawnym.
Na pierwszym planie widzimy kleczacego u stop ojca syna.
Ojciec ubrany jest schludnie i starannie, lecz skromnie. Ojciec polozyl dlonie na ramionach syna. Wart uwagi jest fakt, iz dlonie ojca nie sa jednakowe: lewa jest szersza, palce sa rozstawione i dlonia ta ojciec przyciska syna do siebie, jak gdyby nie chcial go juz nigdy puscic. Prawa dlon, wezsza i ze zlozonymi palcami, jest polozona miekko; ta dlon jest wyrazem czulosci.
Twarz ojca emanuje miloscia i dobrocia, na czole brak zmarszczek troski. Postac syna wyraza ukorzenie i ufnosc. Jego twarz nie jest widoczna, artysta ujal ja w profil perdu. Glowa jest ogolona, co przywodzi na mysl odbyta kare wiezienia. Stopy syna sa zniszczone wedrowka, obuwie takze, jeden but sie rozlatuje. Szaty sa wiecej niz skromne, syn nie nosi zadnych ozdob.
Nieco w glebi widzimy postac z kijem podroznym w reku. Wedlug niektorych intepretacji jest to brat powracajacego syna, wedlug innych - symbol wiecznegoi Zyda-tulacza. Na twarzy mezczyzny maluje sie wpolczucie. Tozsamosc i symbolika pozostalych postaci, ustawionych wertykalnie i ukrytych w polmroku, sa trudne do ustalenia.
Plany Rembradt buduje tylko przy pomocy swiatla. Charakterystyczne, ze glowne postaci - ojca i syna - nie sa umieszczone w centrum obrazu, a po lewej stronie , a ich waznosc artysta zaznaczyl przy pomocy swiatla, ktore wydziela je sposrod pozostalych osob. Kompozycje rownowazy postac mezczyzny, stojaca po prawej stronie Obraz jst stonowany, dominuja barwy cieple, zgaszone zolcie i brazy oraz ochra, wsrod ktorych wybija sie czerwona plama plaszcza ojca.
Jak w wielu innych swoich pracach, Rembrandt i tu wykazal sie mistrzostwem , zwlaszcza w oddaniu nastroju, uczuc i emocji. Wedlug mnie obraz jest doskonalym portretem psychologicznym zarowno upadlego syna, ktory powraca do domu, jak i pelnego milosci ojca, ktory przyjmuje go, puszczajec w niepamiec popelnione bledy.
