Analiza interpretacyjna dzieła sztuki "Mona Lisa" Leonarda da Vinci

Autor: Leonardo da Vinci
Tytuł: "Mona Lisa"
Rozmiar: 76cm/53cm
Technika:olej na płotnie; technika obrazu jest tajemnicza. Wszelkie badania tego obrazu w celu określenia techniki pędzla, czy pigmentu nie doprowadziły do żadnych konkretnych rozwiązań. Jednak jedyną cechą tego dzieła okazała się niematerialność. Obraz przepuszcza promienie Roentgena, zaś przy badaniu faktury nie skutkują żadne mikroskopy oraz żadne światło. Portret jest jakby przezroczysty, przez co nie zdradza tehniki pędzla, a pigmenty nie są do uchwycenia. Przypuszcza się, że do malowania autor stosował roślinne barwniki do farbiarstwa, wymieszane w elastycznej zawiesinie ze spoiwem tak ulotnym, że nie zostawiającym po sobie śladu.
Czas i okoliczności powstania: Mimo, że obraz był już gotowy w 1505roku, to jeszcze długo po jego ukończeniu Leonard poprawiał go i ulepszał. Przykładowo pejzaż w tle był oczątkowo ograniczony przez dwie kolumny ustawione po bokach. Ostatecznie pozostały z nich jedynie ledwo widoczne bazy. Leonardo tak zachwycał się swym dziełem, że nigdy nie zdecydował się oddać go w obce ręce. Leonardo miał w zwyczaju wozić to dzieło zawsze ze sobą, dlatego część prac nad "Mona Lisą" wykonał we Florencji, część w Mediolanie. Ostatecznie znalazła się we Francji, gdzie pozostaje do dziś i jest jedną z największych atrakcji Luwru. "Mona Lisa" to dziełó renesansu.
Miejsce przechowywania: Francja, Luwr
2.Opis wstępny i analiza wstępna:
Obraz przedstawia kobietę w nieokreślonym wieku. Postać tej kobiety stanowi pierwszy plan. Da Vinci ukazał ją w swobodnej pozie, twarz ładna, zwrócona do widza; spokojne spojrzenie migdałowych oczu. Brwi prawie niewidoczne, usta stosunkowo małe. Można dostrzec błąkający sie po twarzy uśmiech. Włosy kobiety są długie, proste i ciemne, opadające na ramiona. Suknia prosta ale gustowna. Dzięki niej widać kobiece, zaokrąglone kształty ciała.
Dama na obrazie nie wydaje się być skrępowana, ręce ma złożone. Za nią znajduje się krajobraz. Po lewej stronie widać wijącą się rzekę bądź ścieżkę. Na górze sklasite zbocza, fragmenty jakby gór. Brunatno-zielone skały, kręte scieżki- to wszystko przeplatane jest mgłą.
Postać kobiety wydaje się być ważniejsza, jednak pejzaż również stanowi ważną rolę. Jednak to on uzupełnia kompozycję. Elementem dominującym jest dama.
Kolorystyka jest raczej ciemna. Między postacią kobiety a krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszony światłocień. Leonardo da Vinci operuje delikatnym i miękkim światłocieniem(tzw. sfumato) co było bardzocharakterystyczne dla da Vinciego.
Widoczna jest subtelna gra światła i cienia. Rozproszone światło ślizga się po twarzy kobiety, zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości. Niweluje ostre kontury i modeluje kształty.
Pejzaż nie wydaje się być bardzo realistyczny, raczej bajkowy. Jest troszeczkę zdeformowane, trudno odczytać co znajduje się tam dokładnie. Jest to przedstawienie abstrakcyjne, ale nie geometryczne. Wydaje mi się, że jest to raczej abstrakcja nieregularna.
3.Interpretacja wstępna:
Modelka portretu Mona Lisa to prawdopodobnie portret patrycjuszki florenckiej Monny Lisy del Giocondo, która pozowała malarzowi mając 24-25lat. Na obrazie widoczny jest zastanawiający uśmiech. Tak naprawdę nie wiadomo co miał oznaczać. Jest wiele teorii na ten teamt, np uśmiech określający cechy boskie, powrót do antyku, uśmiech jako wyraz dumy. Są jeszcze hipotezy, które twierdzą, że nieuchwytność uśmiechu portretowanej brała się z faktu, iż była w stanie błogosławionym.
W pejzażu zaś widzimy po lewej stronie wijącą się ścieżkę lub rzekę, co symbolizuje ścieżkę cnoty- motyw popularny w sztuce renesansu. Obraz jest pełen symboliki. Grymas Gionondy przypomina najbardziej półuśmiech: jak zauważymy uśmiecha się tylko lewą częścią wargi, co przez nakaz renesansowej damskiej galanterii jest poprawne i właściwe kobiecie. Istnieją ludzie, którzy twierdzą, że Leonardo da Vinci chciał zabawić modelkę podczas malowania muzykami i śpiewakami. Moim zdaniem obraz jest symbolem kobiecości.
Kompozycja jest statyczna. Obraz "Mona Lisy" jest wykorzystywany do innych dzieł, np Marcela Duchampa, Farnanda Legera czy Andy Warho.
4.Interpretacja rozszerzona:
"Mona Lisa" jest wybitnym dziełem z wielu powodów. Przede wszystkim chodzi tu o psychologiczną stronę obrazu oraz motyw tajemniczego uśmiechu. Uśmiech Mona Lisy jest uśmiechem legendranym, a wszelka zagadkowość i tajemnica nadają kobiecie wyrazu ponadczasowości i pozagraniczności. Nie przypisana w rzeczywistości żadnemu określonemu uczuciu(bo czy jest to uśmiech zadowolenia,zniechęcenia, wyższości, cynizmu, cnotliwości, anielskości?) jest obrazem wiecznym i arcygenialnym. Z pewnością stanowi "dokument swego czasu"